Μάλλον έφτασε πάλι ο καιρός που το timeline, αυτός ο μικρόκοσμος που θεωρώ κόσμο -και πραγματικότητα- χωρίζεται αργά αλλά σταθερά και πάλι σε δύο στρατόπεδα: #metonkyriako και #metonalexi. Κάποιοι νομίζουν την πάλεψαν επαναφέροντας το timeline τους στο default aka Ακτινοβολώ Θετική Ενέργεια και μπλοκάροντας κάθε διαφορετική άποψη, ενώ άλλοι γυαλίζουν το κάρμα τους με μπηχτές (πλέον αμένσιοτα). Οι ντιπ άφραγκοι όπως πάντα, ξεκατινιάζονται στα ίσα. Σε κάθε περίπτωση, ξέρεις πριν ρολάρεις το ποντίκι ποιος θα κράξει τι και τη θέση που θα πάρει ο καθένας για οτιδήποτε μονοπωλήσει τη μέρα. Και θα ήταν τρομακτικά βαρετό όλο αυτό αν δεν ήταν τόσο σοκαριστικό που καταντά εθισμός όπως κάτι γαμάτα λινκ που σου γράφουν πάντα με κεφαλαία ΠΡΟΣΟΧΗ και ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ και ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ και που εννοείται ότι θα ανοίξεις να κοιτάξεις. Ξέρεις όμως ότι κανείς δεν θα αλλάξει άποψη για τον υποψήφιό του διότι για την πλειοψηφία δεν πρόκειται για ψύχραιμη, λογική επιλογή. Πρόκειται για συναίσθημα. Κι όσο πιο κρίση τόσο πιο συναίσθημα αλλιώς δεν θα μας υπαγόρευαν τσιτάτα (πλέον hashtags) τύπου με τον Κυριάκο. Θα είχαν απλά ένα Ψηφίζω ΝΔ ή το όνομα του εκάστοτε υποψόφιου και θα αρκούσε. Απορώ δε γιατί δεν έγινε Αγαπάω Κυριάκο ή Ερωτεύτηκα Αλέξη να τελειώνουμε.
Πάραυτα, η ένστασή μου δεν είναι το μάρκετινγκ των μηνυμάτων. Η ένστασή μου είναι ότι ακριβώς επειδή η επιλογή υποψηφίου είναι συναισθηματική, το ίδιο συναισθηματική είναι και η αντίδραση σε όσους δεν συμφωνούμε κι έτσι γινόμαστε κώλος κάθε τετραετία. Λες ρε παιδί μου το κοντό σου για τον έναν ή τον άλλον και η αντίδραση δεν είναι επιχειρήματα και γεγονότα, είναι κράξιμο, είναι πόνος, είναι απογοήτευση, είναι “ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕ;” κι εσύ δε θες άλλο να απομονώνεσαι ή να πληγώνεις έτσι κόσμο μόνο και μόνο επειδή αρνείσαι να ψηφίσεις τη μάν…. τον έρωτά του και μετά έχεις τύψεις, σε ρίχνουνε, τους ψηφίζεις, πανηγυρίζετε όλοι_μαζί_ ξανά_αδερφωμένοι και είδατε που φτάσαμε τώρα.
Ε, είπα να το προλάβω αυτή τη φορά αλλά δεν έχω λύση. Πραγματικά δεν έχω καμία λύση. Δεν θέλω να πληγώνω κόσμο αλλά είναι και που δεν έχει άλλο πάτο – βασικά έχει, πάντα έχει, αλλά σοβαρά θέλεις να το πιάσουμε αυτό τώρα; Κι αφού δεν έχω λύση που λες, είπα απλά να το πω γιατί είναι σαν να βρίσκομαι τρία εκατοστά από ατσάλινο τοίχο στον οποίο σκάω όπου να ‘ναι με ταχύτητες φωτός και έτσι όπως περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια μου, – αυτά τα τελευταία δευτερολεπτάκια, τα εντελώς δικά μου δηλαδή, που σόρι αλλά θέλω να τα περάσω νιρβανιάζοντας έστω χωρίς ποπκόρν και κοκακόλες – έχω τους σπάμερ και μου φλασάρουν διαφημίσεις τις φάτσες τους. SKIP λοιπόν. Με μπλε και πράσινους κόκκους και βασικά #mekanenan.
