Στην κυριακάτικη εκπομπή του Γιώργου Οικονομίδη, η οποία περιείχε την προσλαλιά «Φίλοι μου αγαπημένοι», εκατό φορές πιο επιδραστική από το «ευτυχείτε» του Άλκη Στέα, υπήρχε μια διαλειμματική χαλάρωση.

Συγκεκριμένα, η εκπομπή ελέγετο «Νέα Ταλέντα» και έβγαιναν διάφοροι άδοντες και άδουσαι. Μερικοί ξεχώρισαν. Αλλά η εκπομπή ανέχονταν ένα διάλειμμα «χοντρής πλάκας», όπου παρενέβαινε ένας ελαφρόμυαλος ή παράφωνος με εκφορά του λόγου σαν τον Γκιωνάκη όταν έπαιζε τον χαζούλη, ο Οικονομίδης τον άφηνε να προλογίσει και να εκπέμψει την φρικτή του σερενάτα, το κοινό ξερνούσε από τα γέλια και κανένας ψυχολογος ή φίλος των καταπιεσμένων δεν τον έλεγε αυτόν τον διασυρμό «μπούλινγκ» ή καψόνι.

Δεν ήταν μόνον το ραδιόφωνο, αλλά κόλλησε και η τηλεόραση. Συνήθως διέσυρε ποιητές και σπανιότερα ποιήτριες. Είτε στο σινεμά είτε οπουδήποτε, στίχοι, συνήθως ριμαρισμένοι, από ηθοποιούς που έπαιζαν (ευκολάκι) τον βαθυστόχαστο, προκαλούσαν κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά γέλια.

Η κατάντια της ρίμας και του φανταχτερού καμποτίνου, δεν με επηρέαζε στην διαδρομή μου ως εφήβου στιχουργούντος. Αλλά από νωρίς κατάκλεβα εμπνεύσεις φουτουριστών, σουρεαλιστών, λετριστών και πλήρως «ακαταλαβίστικων» για τα χρόνια εκείνα λογοτεχνών (οι φιλόλογοι στο Γυμνάσιο είχαν σκαιά τιμωρήσει όλους τους καλλιτέχνες και λογογράφους που δεν ήταν Γύζης, Λύτρας ή «ο Σπίνος» του Βερίτη). Βέβαια, επειδή ως απαγγέλων χωρίς ένα έξτρα κιχ στις μνημειώδεις απαγγελίες μου στις εορτές, με θεωρούσαν μάλλον άνθρωπο-ελέφαντα, άρα αισθανόταν ελεύθεροι να διασύρουν τα λογοτεχικά αρτύματα που έψηνα.

Ώσπου μια μέρα ο Γκόλης από το δίπλα θρανίο, κοιτάζει μια γυμνή μουριά όπου κάθησε μια κάργια και μου λέει «ένα πουλί στο μαραμένο δέντρο, κάνε ένα ποίημα Παγκανέλ». Παγκανέλ ήτο αγαθός τις εντομολόγος σε έργο του Ιουλίου Βερν. Προθύμως έγραψα ένα σε τρία λεπτά (ακόμη το έχω) το έδειξα στον Γκόλη και έπαψε να μου μιλάει.

Αυτά έγιναν το 1965, αλλά σήμερα, 56 χρόνια αργότερα, ήξερα πως του ήταν δύσκολο να συνεννοηθεί με κάποιον τόσο κεφάλα και απροσάρμοστο. Το ποίημα άρχιζε «Εδώ τον έταξαν πολίτη» και κατέληγε «Ένα πουλί σε μαραμένο δέντρο η περιουσία του». Ήμουν ο Παγκανέλ και ήμουν καλά. Δεν θα πήγαινα σε εκπομπή του Οικονομίδη να με περιγελάνε, αλλά σε κάθε κορίτσι που γνώριζα και μ΄άρεζε, στη χειραψία έχωνα ένα δάχτυλο ανάμεσα στον δείκτη και στον μέσο της και το απέσυρα όταν και όποτε σάστιζε.