Πολύ θα επιθυμούσα να ανήκα στην καταληψία των Ρομαντικών. Διότι απο φλούδι, κέλυφος και δέρμα, καλά τα πάω. Έχω οίηση, αγάπη στα βαθιά χρώματα, διατηρώ πεισιθάνατο ύφος και όταν ημπόρεια, ήμην αρκούντως ασελγής και αυτοαναφλεγόμενος. Και βούτηξα από νωρίς στο βαρέλι με το μέθυ του μεσαίωνα.

Ουδέποτε κατάλαβα ντιπ καταντίπ την Φιλοσοφία και τα θεωρητικά σχήματα, καθώς και την Επιστήμη καθόλου. Είμαι αφοσιωμένος οπαδός του Μέρους που εκφράζει διαφορετικές εκδοχές του Συνόλου. Δακρύζω συχνά, κλαίω γοερά χωρίς ποτέ να καταλάβω την αιτία, μελαγχολώ κατά σύστημα και απολαμβάνω τον σαρκασμό και το ψιλό γαζί, με αποκλειστικό σκοπό να φαιδρύνονται οι ολίγοι φίλοι μου, με την ιαχή «κοίτα τι είπε πάλι ο μαλάκας!», πλην ενός, που είναι ευγενής.

Οι γνώσεις που απέκτησα, ενδιαφέρουν το πολύ έναν άνθρωπο του απωτάτου παρελθόντος. Για την κοινωνία στην οποία ζω και υπάρχω και ανήκω, διατηρώ ένα παραμάγαζο εκ πλαγίου αποκτημένων πληροφοριών, με το οποίο και βγάζω το πσωμάκι μου.

Αν μου επιτρέπεται μια παραβολή, συλλέγω αυτές τις πληροφορίες, τοποθετώντας στο ποταμάκι του βίου κροκάλες που επιτρέπουν να υπάρχει αφρός στην ροή του. Η φράζοντας προχείρως μια απλωσιά, ωσάν τον κάστορα, επί της οποίας ρίχνω σαπουνόχορτο, ώστε τα οψάρια να ασφυκτιούν και να βγάζουν το κεφάλι από το νερό, οπότε τα αρπώ με το χέρι.

Κατ΄εμέ, μία διαχείριση μπορεί να υπάρξει: η διαχείριση των μύθων. Όλα τα υπόλοιπα, τα χειρίζομαι υπείκων στο τριολέ: Κώδικας, αφήγηση, βαριάντες. Την εντελέστερη αίσθηση του Άλλου, την βιώνω αναθυμούμενος την εποχή που χάιδευα γριβάδια βυθισμένα σε γκιόλες- απερίγραπτη υφή και αφή!

Αλλά δεν είμαι ρομαντικός. Θα ήθελα, αλλά δεν. Οι προσπάθειές μου είναι σαν των Ελλήνων. Ισορρόπησα περπατώντας πάνω σε τούβλα τοποθετημένα εν ξηρώ στο χείλος μιας ταράτσας. Κουτρουβάλησα όπου έβλεπα πλάγια σε λόφο. Δοκίμασα να διαβώ ποταμούς ανεπιτυχώς, αλλά διατηρώ την αίσθηση του σόγκι μπότομ μπόι. Κρεμάστηκα από γκρέμια περιμένοντας να με τραβήξουν. Οδήγησα λιάρδα υπό διπλωπίαν, βλέποντας δυο δρόμους αντί για τον έναν, επιλέγοντας τυχαία τον πραγματικόν από το είδωλό του. Ασκήθηκα στην μαγεία του νον φίνιτο, εις μάτην.

Κι ό,τι μου συνέβη, συνέβη σε κάποιον που μου έμοιαζε.