Πολιτική παιδουπόλεων ασκούμε…
18-01-2018

Ανεξάρτητα από το «τι ‘ναι τούτοι μωρέ» και τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης, σημαίνοντα ρόλο στην επιβίωσή της και στην δημιουργία ενός «αειφόρου μπετόν αρμέ» βρίσκεται στην διάρκειά της: έχει ήδη ξεπεράσει την τριετία, συμβολικώς, τις χίλιες μέρες.

Διότι τα «προγράμματα των πρώτων εκατό ημερών» που υπήρξαν βασικό κίνητρο κάθε μεταχουντικής ελληνικής κυβέρνησης, ουδέποτε έγιναν πράξη και βυθίστηκαν στην καταισχύνη. Κατέληξαν στον καννιβαλισμό του Κέντρου, το 1977, στις «καλύτερες μέρες» του 1985, σε μια άνευ προηγουμένου σπατάλη πόρων και προθέσεων, χάρη στο χαλκευμένο εκλογικό σύστημα τριών εκλογών του 1989/90, για να αναφερθώ στα πιό χαρακτηριστικά.

Η τριετία, κατά κανόνα, δημιουργεί συχνά μια «θεσμική μοιρολατρεία»: η υπέρβασή της, δυναμώνει την υπάρχουσα εξουσία, ανεξάρτητα από ιδεολογικά και προγραμματικά σκιάχτρα. Μορφές κοινωνικής συνεργασίας, αδιανόητες κατά τις πρώτες κυβερνητικές ημέρες, ενισχύονται από την κοινή πεποίθηση πως «αυτοί ήρθαν για να μείνουν», οπότε παρατηρείται ένας «εθισμός προσχώρησης». Νομίζω πως ξεκίνησε από τις κατοχικές κυβερνήσεις, έγινε  αγαπημένη νεοελληνική συνήθεια στην οκταετία της ΕΡΕ (στα πρώτα της χρόνια, οι πρωτοκλασάτοι της δεξιάς δεν ήσαν τόσο ευπειθείς) στα χρόνια της Χούντας ποτέ δεν έλειψαν οι πρόθυμοι συνεργάτες.

Η παραλυσία μιας μακράς διακυβέρνησης συνήθως εμφανίζεται με την πενταετία. Έξι χρόνια ώσπου να συμπηχθεί μια Ένωση Κέντρου, στην εξαετία ρετάρισε η πρώτη φάση του ΠΑΣΟΚ. Η εμμονή «εκλογές εδώ και τώρα», αγαπημένο σύνθημα κάθε αντιπολίτευσης μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αν δεν ευοδωθεί σχετικά σύντομα, καταρρέει χωρίς αποχρώντα λόγο. Παράδειγμα, η τακτική Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν φτούρησε.

Η αντιπολίτευση, παίζει τεράστιο ρόλο στην μερική ανάκαμψη, για την ώρα δημοσκοπικώς, της κυβέρνησης. Την σατιρίζουμε, τηνε βρίζουμε, την υποτιμούμε, σε ένα γαϊτανάκι ποιος θα κάνει την πιο στυλάτη φούρλα και στο χοροστάσι αυτό, μειώνονται συνεχώς οι πανηγυρτζήδες. Οι κεντρώοι συμμαζεύονται, χωρίς μεγάλη ελπίδα να πέσει η χοληστερίνη τους. Η Ένωση Κεντρώων, επεκτείνοντας προς το πιο θεσμικό την ρητορική του αρχηγού της, δεν παράγει μήτε λέπι κυβερνησιμότητας. Το ΚΚΕ, για λόγους που δεν καταλαβαίνω, δεν επιχειρεί κάτι μετωπικό (που δεν θα το περιέχει εμφανώς) και περιορίζεται στην επιβεβαίωση της αργά αυξανόμενης βάσης του. Ο μεγαλύτερος προσώρας σαστιρμάς, προέρχεται από υβριδικές μορφές των Ανέλων, που πάντως γλυκοκοιτάζουν μια νεοκαραμανλική αναβίωση.

Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι. Φαινομενικώς ή κυριολεκτικώς άτσαλοι και αμήχανοι, πολλοί υπουργάρρενες και υπουργοθήλεις, αφήνουν πολλά περιθώρια στους αναρίθμητους νέους γραμματείς και σε επιτρόπους-επιτροπίστριες που μαζεύουν πληθυσμό και δείχνουν «έργο». Και μόνη η φήμη πως «αυτοί διορίζουν» και οι φωνές του Αυτιά που εντέλει πληροφορεί το κοινό για το ακριβές ύψος των βοηθημάτων, δείχνει την κατάσταση επαρκώς.

Ήδη, ο «εχθρικός» Σκάης, περιέχει ενδείξεις κίνησης του 80-20 σε ένα φίφτι-φίφτι. Όποιος φωνάζει, απλώς φωνασκεί. Η ψαλλίδα κλείνει, αλλά δεν βλέπω να ανοίγει και άλλη κουμπότρυπα. Η βοήθεια της Αμερικής και των Ευρωπαίων, είναι πιο ισχυρή από την ασπίδα του Αίαντα με τα επάλληλα τομάρια. Δεν παράγεται πολιτικός λόγος. Κανένα αριθμητήριο δεν ακούγεται να κροταλίζει.

Η αντισυριζική κόλλα, αποδείχτηκε αλευρόκολλα. Πάλι δύο Ελλάδες θε να παλέψουν για την εξουσία, αλλά θα μοιάζουν αμφότερες με τα ρούχα που μοίραζε η Ούνρα: ντυμένοι αλλαντάλλα, οι πανέλληνες, θα βγάλουν κι αυτή τη σεζόν, ελπίζοντας πως όλα είναι παροδικός εφιάλτης. Αλλά δεν είναι.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος για ένα σχήμα που θα ηττηθεί, από το κύμα νοσταλγίας που γεμίζει τους τέως ψηφοφόρους του για την «αξέχαστη εποχή» που βίωσαν. Κι αυτό, η παρούσα κυβέρνηση το έχει εξασφαλίσει