Ο κούκος αφήνει το αυγό του σε ξένη φωλιά. Όμως ο μεσήλικας δεν παράγει αυγά, επομένως φορτώνει στη νεότητα ένα σωρό πάθια και παθογένειες. Τελευταίο δείγμα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα του τύπου «λυπηθείτε παπούδες, γιαγιάδες και γονιούς φαρμακωμένους και μη τους φορτώνετε την πανδημία και τους αναπνευστήρες».
H ένταση ανάμεσα στις γενιές, σοβεί επί αμέτρητα χρόνια με νικητές πάντα τους «μεγάλους». Ιδίως μετά τους πολέμους του εικοστού αιώνα, η αναμέτρηση απέδειξε πως οι νέοι δε μασάνε.
Κάποιος πρέπει να ταΐζει τον κούκο, κι ας είναι σπουργίτης.
Με τη νεότητα δεν παίζεις -σε εμπαίζει ανέτως. Βαρέθηκα να βλέπω «άψογους» και «στοργικούς» γονείς που μένουν άφωνοι ενώπιον τριφύλλου οσμής από ξεχασμένη τσέπη και φαγούρας στα αιδοία των παιδιών τους.
Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στις συμπεριφορές των τέκνων έναντι του δασκάλου ή του γονιού τους. Και για τα δύο είδη φυλάσσουν ένα δάκρι ή μια καρδούλα στην κηδεία τους. Αλλά καθήκον του δάσκαλου είναι να γονατίσει νικημένος μπροστά στον μαθητή του, ενώ ο γονιός να παρηγοριέται που η εφηβεία του τέκνου εξαπλώνεται πέραν των είκοσι ετών και παιδεύει την κοινωνία ως τριακονταετής πόλεμος. Ο γονιός και ο δάσκαλος, ας επαναπαυθούν στην περίοδο που ήταν παιδιά και βασάνιζαν τους γεννήτορες ή μάθαιναν από τους δικούς τους δασκάλους.
Τα παιδιά γεννιούνται βγαίνοντας από έναν αμνιακό σάκκο, αλλά ουδέποτε βλέπουν το φως τυλιγμένα με συρματερή θωράκιση, με ένα σουσάνι. Και έχουν (δικαίως) άχτι που τα γεννήσαμε χωρις να τα ρωτήσουμε. «Όχι» θα έλεγαν διότι, εννοώντας «ναι» με αστερίσκους. Η φρικτή μοίρα παντός ανηλίκου είναι που περνάει φάση όπου συμπονά και συμπάσχει με τη μάνα και τον πατέρα. Όλα αυτά, μόλις το παιδί ανακαλύψει την φιλία και την οχεία, (πρίν μιλήσει) ρίχνει μια καλαμαριέρα Σεπτέμβριο μήνα και έχει τον γονιό ρίξε-τράβα.
Έχω καταλήξει, συνυπάρχοντας με παιδιά, δικά μου ή αγαπημένων προσώπων, πως μόνον η καλλιέργεια ενός μαθησιακού περιβάλλοντος ιδεώδους για κάθε ηλικία, είναι το μέγα μυστικό της συνύπαρξης των γενεών. Γι αυτό και με παπούδες και γιαγιάδες τα πάνε καλύτερα. Η γονεϊκή ηθική, αλλά και η ψευτοϋποστήριξη, ενοχλεί τα παιδιά περισσότερο από το να τα αγνοείς.
Δεν εξηγώ περισσότερα και παραπάνω, αλλά οι γονείς καταλάβατε, ιδίως όσοι «δίνετε εξετάσεις» σε άλλους γονείς και φοβάστε μη σας θεωρήσουν ανεπαρκείς.
Με τον κοροναϊό, ισχύει ότι και στις φαντασιακές, γι αυτό και πανίσχυρες ρήξεις των γενεών. Ας σας πάρει από κάτω ένα αίσθημα ματαιότητος και «στου κουφού την πόρτα» καλύτερα να παραστήσετε την ηττημένη και άχρηστη γενεά, παρά να το ρίξετε σε επιχειρήματα υπεροχής.
Στο κάτω της γραφής, τι περιμένουμε από τα παιδιά μας; να μας κλείσουν τα μάτια χωρίς περιφρόνηση. Kι αν πραγματικά επιθυμείτε μια άδολη και ανεπίληπτη σχέση, περιμένετε τα εγγόνια.
Με την πανδημία, ψυχραιμία. Δεν μας οφείλουν τίποτε, επειδή κατουριόμαστε από τον φόβο. Τρόπος επιβίωσης για τα παιδιά δεν υπάρχει άλλος, πλήν της εφαρμογής του γνωμικού «ο παθός μαθός».
