Ανωφελής επένδυση
Η στροφή του Σύριζα προς τα δεξιά, ξεκίνησε εν σπέρματι από το 2017 και έπαψε να είναι επτασφράγιστο μυστικό αμέσως μετά. Κοινοποιήθηκε από μερικά ίχνη σχολίων του Μπαχτσεβάνη, από πεπεισμένους Καραμανλικούς και αντιμητσοτακικούς δεξιούς. Μπαίνοντας το 2018, πολύς κόσμος ήξερε το «μέγα σχέδιο»: απομόνωση του Κυριάκου, εύνοια προς παλιές ηγεσίες – μας έδιναν την εντύπωση εσωτερικών πραξικοπηματιών. Σύντομα διέδιδαν φανερά ποιος θα λακκίσει και ποιος όχι. Τυπικό ράδιο αρβύλα.
Αυτό το σχέδιο υλοποιήθηκε εν μέρει και δεν έβγαζε μάτι, δεν ήταν αποτελεσματικό. Με τον Αντώναρο δεν βάφονται αυγά. Αλλά με εισροή δημαριτών, πασοκογενών και λοιπών της παλαιάς τσοτσιάλας, και χωρίς καν σχέδιο, ο Σύριζα ευδοκίμησε. Φυσικά είχε προηγηθεί η υπουργοποίηση παλαιών πασόκων, η Μεθαυριανική υποστήριξη αλλά και το σπάσιμο του τσαμπουκά της Ένωσης Κεντρώων και άλλων ομάδων. Φυσικά, όλα καλύφθηκαν από την βίαιη απόσπαση και καταρροή του Πάνου Καμμένου. Ανάθεμα κι αν κέρδισε ο Σύριζα με Τζουμάκα και την σκιώδη εργολαβία στελεχών του Γεωργάκη Π.
Μετά τις Πρέσπες και το goback madame Memoranda mia, η μόνη επιτυχία (όχι ασήμαντη) του Σύριζα, ήταν η πρόδηλη αμερικανοφιλία του γενικού κοινού. Και το ΝΑΤΟ, βέβαια. Κανένα από τα δύο δεν ευνοούσε ψηφοθηρία, βάσει των πακτωμένων αρχών του Σύριζα. Ο Τσίπρας και τα κινήματά του, υπέστησαν την σχετική λιποδάλυση.
Η Κινάλα
Η σύμπηξη ενός Κέντρου υπό την Γεννηματά, έδειχνε και τα όρια του κομματικού αυτού μηχανισμού. Δεν υπήρξε ποσώς ένας τρίτος πόλος, αλλά οι δυνάμεις που διατηρήθηκαν έως σήμερα, εάν ο Τσίπρας ακολουθήσει την οδό της Απωλείας, φαίνεται εύλογη λύση ανάγκης για τους αντίθετους με την Οικογένεια Μητσοτακιζόντων. Έτσι πάντως και ο Σύριζα, το παίζει όπως μετά την 26η Μαΐου, μπορεί να προικοδοτηθεί από αντιδεξιούς, όσοι και οίοι του απέμειναν, αλλά σε εθνικές εκλογές, θα δεχτεί κι άλλη αφαίμαξη.
Παρέκβαση: Βελόπουλος
Οι περισσότεροι είστε του ποιοτικού αθλήματος, επομένως δεν βλέπετε Λιακόπουλο, Τράγκα, Βελόπουλο, τροχό της τύχης και ριάλιτι, ενώ στες διαφημίσεις κάνετε ζάπινγκ. Αλλά εγώ μόνον αυτά παρακολουθώ. Παρατηρώ την αγορά και τι πουλιέται, μελετώ την θεσμική αγραμματωσύνη πολλών συνελλήνων, και γενικά, προσέχω τη σχέση μιας παραοικονομίας σε εναγκαλισμό με αυταρχικές ιδέες. Το κλασικό σινεμά και την πληθώρα των λογοτεχνικών παρουσιάσεων, τα έχω φάει με το κουτάλι παλαιότερα. Το πνευματικό φυτώριο του Σύριζα το έζησα νέος και είναι ανάλλαγο.
Σήμερα, είδα τον Βελόπουλο στον Σκάην. Σε κάθε ατάκα του προσέθετα δάχτυλα στο φιλιατρό, μετρώντας πόση αύξηση θα λάβει σε κάθε του πρόταση. Η Αλήθεια, ξέρετε, αν της αφαιρέσεις ένα χιλιοστό, γίνεται έως και ποθητή. Ιησούς δεν αναφέρθηκε. Όπως ο Λιακόπουλος βάσει ενός πτολεμαϊκού χάρτη ερμήνευε τα τοπωνύμια του τότε γνωστού κόσμου ως ελληνικότατες κοιτίδες, παρομοίως ο Βελόπουλος, αρύεται από το πλήθος των δεκάδων πλαστουργημάτων που θέλει πολλές αποστολικές επιστολές πεποιημένες, πολλές προφητείες που σώζονται σε έγγραφα, την επιστολή του Αύγαρου και την Αγία Επιστολή και ομολογίες αγίων μοναστών. Δεν είναι ακριβώς ψεκασμός, αλλά δεκανίκια προς πάντα αναζητούντα.
Κατακλείδα
To καλό το παληκάρι, Γιάνη το εβγάλανε. Σπεύδε βραδέως, το γοργόν και χάριν έχει. Η μόνη παραποίηση που βρίσκω αποδεκτή, είναι η παρωδία παροιμιών και γνωμικών. Αλλά μερικές είναι ακούνητες, όπως η «αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει».
Τι έπιασε τον Σύριζα και ποθεί να αυξηθεί η διαφορά κατά δέκα ακόμη ποσοστιαίες μονάδες; Τρεις μέρες, παρακολουθούμε τους οπαδούς του να περνάνε από την θλίψη και την παγωμάρα σε ξεσκάλισμα των ατοπημάτων του αντιπάλου, με αρκετή αφ΄υψηλού κριτική εναντίον ενός λαού που «δεν κατάλαβε», ενώ ελάχιστες φωνές ακούστηκαν που ζητούν τα αίτια, όχι τις αφορμές, αλλά η ηγεσία τους δεν φαίνεται να ξεφεύγει από την πεπατημένη: η ήττα είναι παροδικό φαινόμενο, πολλοί απείχαν, Πινοτσέτ, Πινοτσέτ, Πινοτσέτ.
Οι αναγνώστες μου γνωρίζουν από την εκλογή του, το 2016, τη γνώμη μου για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν ήταν, μήτε είναι αγαθή. Εξάλλου, οι βουλευτικές εκλογές είναι κοντά. Το νεογέννητο θα σαραντίσει πρώτα, και μετά βλέπουμε. Αλλά, ξέρετε, γεννήθηκε. Αδίκως ο Σύριζα αναζητά εμβρυουλκό, ώστε η νίκη της Νέας Δημοκρατίας να θεωρηθεί ανεμογκάστρι. Είναι φοβερά τα ατοπήματα και η αναβασταγιά των ηττημένων. Σχεδόν από τις πρώτες μέρες του 2015.
Η τελευταία του πράξη, ήταν η οργάνωση μιας κάλπης επί τέσσερα. Μας καθησύχασαν, υπουργοί και γραμματείς: κανένα πρόβλημα. Θα υπάρξουν κινητά σε έμπειρα χέρια και η ψηφοφορία θα ευτυχήσει. Ένας μάλιστα, ξόρκισε τη όποια πιθανή καθυστέρηση σε «διαδικασία δύο λεπτών». Κι ακόμη δεν ολοκληρώθηκε! Προσωρινό συμπέρασμα: ό,τι θυμούνται, χαίρονται. Όπου αχνοφαίνεται μια πιθανότητα, την ερμηνεύουν ως βεβαιότητα και βουρ στον πατσά.
Η πρωτοκαθεδρία, έστω και η προσωρινή, είναι μαγνήτης. Ό,τι θα έσωζε το Σύριζα, είναι μονόδρομος: βαθύ κλάδεμα του νοσούντος φυτού, για να πετάξει νέους βλαστούς, ανάληψη πλήρους ευθύνης ξέρετε από ποιον, διαχείριση της ήττας ως εσωτερικής υπόθεσης, δημόσια παραίτηση, έστω συμβολική, από ενοχλητικές συνυπάρξεις, νέοι, ελκυστικοί στόχοι. Με λίγα λόγια, ένα λουτρό Αλήθειας.
Μια Νέα Δημοκρατία της φέρεσαι σκαιά, όταν υπάρξει λόγος και αφορμές. Αλλιώς, την διογκώνεις και χαώνεσαι. Διότι κάτι τύποι σαν κι εμένα την έχουν στο σκόπευτρο, κι όχι αυτοί που νομίζουν πως το ποτάμι μπορεί να γυρίσει ανάποδα.
Στην χώρα μας, μόνον η κοκκινοσκουφίτσα την περνάει ζάχαρη.
