O Τσίπρας ανέλαβε προσωπικά την εκστρατεία, ξεθαρρεμένος από την στήριξη της πρεσβείας και την τάση των απέξω να τον παινεύουν. Δεν μοίρασε τις αρμοδιότητες. Εμπιστεύτηκε τoν Πολάκη και τον γραφικό Τσακαλώτο, άσε τον Κατρούγκαλο. Και προσπάθησε να δημιουργήσει μια δοκιμασμένη συνταγή στον αστικό κόσμο, την προσωπολατρεία. Αυτή ακριβώς που παραμένει το κύριο σώμα της ένστασης των συντηρητικών ανθρώπων απέναντί του.
Όφειλε να αρνηθεί κάθε σύμπλευση με τους Ρονίν της κεντροαριστεράς, τους ματαιωμένους. Και αν ήθελε προβολή, έπρεπε να τιμήσει τον Φίλη, τον Σεβαστάκη, τον Ξυδάκη και άλλους ψύχραιμους, που θα τον «έκριναν» κάθε τόσο χωρίς να τον υπονομεύουν, ώστε να περάσει στους οπαδούς η αίσθηση πως δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, αλλά και αν το πράξει, υπάρχει ένα Πολίτμπιρο που τον προσέχει. Τότε όλοι του χώρου θα τον θεωρούσαν οραματικό που δεν τον αφήνουν να αγιάσει οι Σουσλωφικοί και θα τον συμπαθούσαν.
Αντί γι’ αυτό, διάλεξε να έχει κοντά του παρεάκια και αγαπάκια που εξαρτώνταν από αυτόν, αποκλειστικά. Τζανακόπουλο και Παππά και έτσι. Κι αν εμπιστεύονταν τον Κρατερό για τη «γραμμή», έπρεπε να παραγγέλνει κείμενα κι από δεξιάντζα με μυαλό, ώστε να επιλέγει στάση με ευρύτητα.
Η χύμα διάθεσή του και η κατασπατάληση πολιτικού κεφαλαίου προς έναν αρχηγό των «άλλων» που έπασχε πολυειδώς, του στέρησε την υπόγεια σύμπραξη με τους καραμανλικούς και την αρραγή, μακροχρόνια οργάνωση που έχτιζε η αδελφή του Κυριάκου, η Ντόρα, η οποία νοιαζόταν και νοιάζεται για τον γιό της τον Κώστα. Από το 2017, όταν αρκετοί δεξιοί τον τριγύριζαν, εντέλει αποδείχτηκαν πολύ φλύαροι και του προσκόμιζαν τον Αντώναρο και τον Αρούλη. Όταν διατείνεσαι πως είσαι τακτικιστής, φροντίζεις να φορτώνεις τον τακτικισμό σε έμπνευση κάποιου άλλου, μη και ζαρώσουν οι συμπαθούντες δεξιοί.
Εντύπωσή μου είναι πως η εξίσωση Βαρουφάκη που μάγεψε στην Αίγινα τους φορείς της κομπανίας «ωραία χωράμε στην σαλοτραπεζαρία» θα έπρεπε να φτιάξει έναν αντίπαλό του ήδη πριν τον Ιανουάριο του 2015, ώστε ο άνθρωπος να συνέχιζε να ρητορεύει αδαπάνως χωρίς να τιμηθεί με υπουργικό αξίωμα. Κι αν σήμερα ξαναφάνηκε, αυτό οφείλεται πως οι ενέργειές του και η πειθώ του, ασκήθηκαν το 2015 και αρκετοί σημερινοί του ψηφοφόροι ήταν τότε έφηβοι.
Τον πρώτο καιρό του Σύριζα, έγινε προφανές πως όση πείρα του έλειπε, τόσο και πιο ποθητός γινόταν, αφού από έμπειρους γκώσαμε. Αργότερα, τότε που έγινε η μεγάλη στρατολόγηση των συμπαθούντων προς μια πιο ουσιαστική σχέση με την εξουσία, έγιναν κατορθωτές μερικές καινοτομίες κοινωνικού χαρακτήρα που μπλέχτηκαν με τις εμμονές κάθε εμμονικού. Ιδέες έπεφταν εική και ως έτυχε, για να κοκκαλώσουν μετά από λίγες ώρες. Αλλά εκείνος ο χαβαλές πέτυχε, καθώς δεν ήταν οικονομικά επώδυνος. Και μόνο το ευχαριστημένο χαμόγελο του ποζάροντος στις μύτες μοσιού Κατρουγκάλ του ποσεδιστή (επιμένω στην ορθογραφία, επειδή ποσαδιστής ήταν εντέλει ο δορυφορίζων NASAμών κύριος Παππάς) παρέμενε μοχθηρά επιθετικό. Υπήρξε εποχή που οι καινοτομίες στον κοινωνικό χώρο, απέλπιζαν αυτούς που ήταν αντισυριζαίοι. Μετά, η κατάσταση ξέφυγε. Δεν νομίζω πως ο Τσίπρας κατάλαβε τι έπραττε όταν άρχισε να μιλάει για ελίτ και συμφέροντα που τον αντιμάχονται. Απεναντίας, γνώριζα, εκείνες τις ημέρες, πραγματικά θαυμάσιους οπαδούς του, που ωστόσο τους κάλυπτε η επιρροή του Μπανιά και άλλων αυτοκτόνων του Συστήματος.
Η μεγάλη σύγκρουση δεν ήταν για τα «συμφέροντα» αλλά από λάθος πληροφόρηση και χειρισμούς απλονοϊκούς. Μη ξεχνάμε ότι οι πρόγονοί μας δεν ήξεραν το «χάνω», αλλά το «χαώνω».
