Καμιά φορά, παρατάω την αφ΄υψηλού κριτική ή το ψιλό γαζί και αναρωτιέμαι φωναχτά:

Ουδέποτε έγειρες, μπάρμπα, προς την πλευρά της παράταξης που παρουσιάζεται σήμερα ως αυριανή κυβέρνηση. Διότι από μικρός έζησες την συμπεριφορά τους και δεν γούσταρες. Από την άλλη, τους μελέτησες κατά βάθος. Περισσότερο κι από τα μεσαιωνικά σου. Και απέκτησες επίγνωση πότε ήταν συμβατοί με τις πράξεις τους και πότε όχι. Ήταν το μέγιστο δυνατό δικαίωμα που σου έδινε η ανατροφή στα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Να εκτιμάς με το μάτι το απόβαρο και να υπολογίζεις την φατούρα.

Την κρίση την περίμενες και έσκασε στο περίπου τότε που υπολόγιζες. Πολλές προφητείες σου δεν βγήκαν (κι ας έλεγες τον καφέ με επιτυχία) ωστόσο, το τελευταίο που περίμενες, ήταν να σκάσει το καζάνι με τον τρόπο που έσκασε.

Ένα θεωρούσες σίγουρο, κι εκεί δε λάθεψες. Έως το 2012, κανένας δεν σκέφτηκε σοβαρά πως η Κρίση θα κρατούσε χρόνια, και μάλιστα αδυσώπητα. Και πως όποιος κυβερνούσε, έχοντας φλομώσει τον κόσμο σε φανφάρες, δεν είχε καμία πρόθεση να εξελίξει κάτι, να αλλάξει κάτι. Το ενδιαφέρον του περιορίζονταν να έπεφταν τακτικά τα δανεικά, για να έχει να πορεύεται.

Επίσης, όταν φάνηκε ο Σύριζα στον ορίζοντα, ήξερες πως υποστηρίζεται από κάτι που δεν μπορούσες να εκτιμήσεις και το υποψιαζόσουνα. Τους οδηγούς της νέας Ηθικής τους έζησες αλλά δεν τους έδινες σημασία.  Έκρινες πως δεν την άξιζαν.

Διότι το μόνο που αναγνώριζες, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι ήταν η Μεγάλη Ματαίωση. Κάθε σπίθα που έδινε κίνηση σε μια μηχανή, ήταν προσχηματική. Ο διχασμός, ήταν προσχηματικός.

Ρούπι δεν κουνήθηκαν οι οπαδοί των δύο κόσμων, από τις αρχικές τους αφετηρίες.

Δεν υπήρχε ισοζύγιο, επειδή η ποδηγέτηση των δύο πόλων έλξης, έγερνε την ζυγαριά μονίμως στην μονομέρεια.

Χίλιες πεντακόσιες ημέρες ειδήσεων και πρωτοσέλιδων, ένα όνομα κυριαρχούσε θετικά ή αρνητικά.Του Τσίπρα. Δεν ήταν πλύση εγκεφάλου, αλλά η κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Οι αστοχίες, το αραλίκι και τα συναφή, δεν είχαν σημασία. Ο Ψυχρός πόλεμος έγινε Πυρετώδης Ειρήνη και ο κόσμος ήταν χωρισμένος πια σε βομβαρδιστές και βομβαρδισμένους.

Μακριά απ΄όλους κι από όλα, άρχισα να διασκεδάζω βλέποντας τις νέες τεχνικές. Δεν έμενε κάτι άλλο. Όπως το Κέντρο του 1977 εξαερώθηκε, δεν ήταν απρόβλεπτο που θα φαρμακώνονταν με εξαφανιζόλη το 2019.

Κι άρχισες να μελετάς τους ακούνητους κι όχι τις καντρίλιες των νεοφερμένων. Κι εκεί έμαθες πως όλη η βαβούρα που η κυβερνητική μηχανή επιχειρεί,υπάρχει επειδή δεν υπάρχει κανένα σχέδιο πίσω από τον Μητσοτάκη.

Τον έχουνε γεννήσει. Ξέρουν πως θα αντιδράσει.

Για παράδειγμα, σε λίγο θα πάψουν να είναι κάθετοι και ανυποχώρητοι στα επιχειρήματά τους. Θα αρχίσουν να του δίνουν και δίκιο, να του φέρονται ήπια. Είναι η τελευταία τρίπλα του δράματος και θα τον απαξιώσει τάχιστα. Είναι προφανώς ο λάθος άνθρωπος σε μία λάθος διαδικασία.

Η δεκαετία που έρχεται θα είναι μια επιβεβαίωση πως οι πλαγγόνες βγαίνουν από την βιτρίνα όταν παλιώνουν, κι όχι όποτε αλλάζει η μόδα.