Ἤθελα τοῦ πατέρα μου ν’ ἀνοίξω τὸ μνημεῖο,
νὰ σκάψω μὲ τὰ χέρια μου, νὰ βγάλω τὸ φορεῖο·
νὰ ἰδῶ πῶς μοῦ τὸν ἔκαμαν τόσον καιρὸ ἐκεῖ πέρα
ἡ νύχτα καὶ τὰ χώματα τὸν γέρο μου πατέρα !

ΣΟΛΩΜΟΣ

Του πατέρα σου όταν έλθεις δεν θα βρείς παρά τον τάφο
Είμαι ομπρός του και σου γράφω μέρα πρώτη του Μαγιού

ΠΑΡΑΣΧΟΣ

Πάλι πενήτων υπόμνησις, πάλιν πλουσίων όνειδος[ ] συ σηρικά και λαγώα και αίγεια περιβέβλησαι, και ο πένης ράκος ουχ έχει

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Κόκκινα χαλιά, σκάω και είμ’ ο πιο fresh [Μαμά]
Μέσα στην κυρίλα σκάνε, σκάω με τα dreads

SIN BOY, MAD CLIP & YPO

Γράψας ο πρόπαππος ημών βασιλεύς Ρωμανός ο γέρων και ειπών ότι από του νυν κωλύω τους δυνατούς του μη ποιείν επικτήσεις εις κοινότητας χωρίων[ ]Ουκ εις το εξής δε μόνον ταύτα νομοθετούμεν, αλλά και τον όπισθεν χρόνον, ον είπαμεν την νομοθεσία ταύτην εισάγομεν

ΝΕΑΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Β

To Μητσοτακέικο και τα παρακλάδια του, πάντα θα μας ξαφνιάζουν. Πάντα θυμάμαι την Aloe Vera, φυτό που βγαίνει σε θερμά μέρη, όχι σπάνιο, αλλά σε εμάς διαφημίζεται ως κρητικό προϊόν. Η συσχέτισή του με την οικογένεια, έγκειται στον πολυμερισμό: η Κρήτη φιλοξενεί τουλάχιστον τρεις επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για  την ίδια «κρητική αλόη».

Οι αναγνώστες μου, θα θυμούνται πως είχα εγκαίρως ενοχληθεί από έναν χορό μέλους του «σογιού» Μητσοτάκη, πάνω στην έκρηξη χαράς της οικογένειας σε κάποια από τις νικηφόρες εκβάσεις των προσφάτων εκλογών. Δικαιολογημένη η χαρά όλων, αλλά η δημόσια σφαίρα, ακόμη κι αν λησμονεί εύκολα, δύσκολα στην Ελλάδα θα κοπιάρει το φαινόμενο της «Δυναστείας Κένεντι». Και δεν υπάρχει κάτι παράλογο σε αυτό: η κληρονομία ενός πατέρα – αφέντη που ήταν και ευτυχής πατέρας μιας μεγάλης φαμίλιας, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη.

Εννοώ, ότι σε εποχές τέτοιας τρανταχτής Κρίσης, οι ευμαρείς και τα συγγενολόγια γίνονται θρασύτεροι άνευ λόγου, και πως ο χώρος των πτωχών ή νεόπτωχων δεν γεννάει  αφειδώς σωτήρες του Έθνους. Και τα μεγάλα σόγια εκ των πραγμάτων, συνήθως συμπεθεριάζουν με άτομα που τείνουν να συμπορευτούν όχι μόνον στις ευνές και στα βαφτίσια, αλλά και στον πολιτικό στίβο.

Η μετονομασία του «Ευαγγελισμού» σε «Μπακογιάννη» ήταν ένα ενδοοικογενειακό χάδι υπέρ του ηγέτη του ρουμελιώτικου κλάδου των Μητσοτακικών, θεωρώ πως ακυρώθηκε από δεύτερες σκέψεις των ηγεμόνων του άλλου κλάδου. Δεν είναι ώρες να πέφτουν τα μπετά ανέγερσης μιας αψίδας θριάμβου ή ενός κενοταφίου πεσόντων.

Ειδικά τώρα που η αξιωματική αντιπολίτευση, δια του ηγέτη της, βλέπει τον Πάπα και διαβάζει ιταλική εφημερίδα, και οι δύο εγχώριες υπερασπίστριές του, βγαίνουν με πρωτοσέλιδα υπέρ του σωσμού του πλανήτη, ακόμη και οι πυγολαμπίδες καταλαβαίνουν πως ο Σύριζα θα θελήσει κυκλωτική κίνηση μέσω του διεθνούς περιβάλλοντος και της αταξικής οικολογίας να αποκτήσει προσωπικότητα εκ των σπλάγχνων του σε υπερτοπικό ρόλο, έως και διαμπερώς οικουμενικό.

Η μη πολιτική προκοπή των συγγενών της οικογένειας είναι επιθυμητή και δεν επιδέχεται ενστάσεις. Απεναντίας, στην χώρα των ανεκτικών θαυμαστών ή ακολουθητών, 120 μέρες μετά που ανακαλύφθηκε η Αμερική της νεοελληνικής Δυναστείας, το «λάθε βιώσας» για μερικούς – μερικούς, δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα.

Αειντε, σιγά σιγά να αφήνουμε τα χαζά και τα τετριμμένα, για να ξημερώσει αύριο βαθύς προβληματισμός για την Thomas Cook, διότι με την γυροβολιά του Κεφαλαίου δεν είμαστε και πολύ εξοικειωμένοι…