Αν το τραπέζι, οι καρέκλες και το ψυγείο δεν γίνουν λίγο πιο ομιλητικά, δεν θα τα περάσουμε καλά σ’ αυτή την καραντίνα. Κάπου έχω κουραστεί ν’ ανοίγω κουβέντα, πάντα να κάνω την αρχή, να σκέφτομαι μέχρι και αστεία και να μην γίνεται τίποτα. Να χθες για παράδειγμα είπα στο καλοριφέρ, έτσι για να το ανεβάσω λίγο που έχει να δουλέψει από το 2009: «Τα πόνυ δεν είναι τέλεια; πολύ χαριτωμένα ναι, τα μόνα πόνυ που δεν ειν’ ευχάριστα είναι τα πόνοι περιόδου». Αντίδραση καμιά.

Απ’ την μία χαίρεσαι, διότι έτσι και πιάσεις τον εαυτό σου να συζητά με τα αντικείμενα, ε, μάλλον θα υποθέσεις ότι σου στρίβει, και δίκαια, από την άλλη όμως, αν δεν το έλεγες σε κανέναν, κανείς δεν θα το μάθαινε και συ θα είχες τις συζητήσεις σου.

Εν το μεταξύ τόση ώρα που γράφω, το μόνο πράγμα που ακούγεται είναι το πληκτρολόγιο που κάνει “κλικοπετίτ κλέπετι κλοπτ” αλλά τι να πεις, δεν γνωρίζω την γλώσσα του.

Το κλοπτ πάντως είναι το space bar.