Χορός ομαδικός, κατά τη διάρκεια του οποίου οι χορευτές κοιτάζουν ως μαθητευόμενοι την πίστα και τα βήματα των αλλωνών, για να μη χάνουν τα βήματα, είναι μάλλον διαδικασία ανάθεσης κυβερνητικής εντολής.

Δεν υπάρχει ζεϊμπεκιά που να μή είναι εντέλει προσομοίωση αρχηγικού κόμματος, εννοώ τον νταλκαδιασμένον ηγέτη, τους ανακούκουρδους στελεχικούς χειροκροτητές, την ρίψη λούλουδων και πούλουδων, συχνά με το αλουμινέ σκαφάκι.

Γι αυτό και όταν οι φλέβες μου είναι ήρεμες και οι θρομβώσεις μακρινή ανάμνηση, προχωρώ ενίοτε σε έναν βαρύν απτάλικο, η έναν elvis pelvis καρσιλαμάν, σκιάζων το πρόσωπο με τις παλάμες, υποδυόμενος τον προφήτη δεινών, ή τον αδέκαστον οραματιστή.

Τον πουστσένον, τον παρτάλον, τους ζιγκζακωτούς θρακιώτικους με τα χορταρούδια, τον τικ , την σέραν και τον καραμανλίδικον με τα κουτάλια ,αγνοώ αλλά πάντοτε θαυμάζω.

Ροκανρολα δεν ήμαθα ποτέ, επομένως άνετα την διδάσκω προς αιτούντα. Απο παιδί, στα Γιαννιτσά. Που δεν λέγαμε ποτέ ροκ, αλλά τζούρι φούρι(=tutti frutti) η μπαμπαλού (=A whop bop-a-lu a whop bam boo)

Επίσης δεν έμαθα καντρίλιες και τον χορό των χιλιμπίληδων, αλλά η ελπίς πεθαίνει τελευταία.