Η θερμή αναμέτρηση Ελλάδας και Τουρκίας, από το 1821 και δώθε, είναι συνάρτηση χωρίς αναισθητικό των συμμαχιών που κατάφερνε η Ελλάδα κατά καιρούς. Τα υπόλοιπα, και από τις δύο πλευρές, είναι λεονταρισμοί. Και ανόητο το παιχνίδι του «καλού» και του «κακού» Τούρκου.
Η ειδοποιός διαφορά, διαχρονικά, και η μερική εξήγηση πως οι γείτονες πολλαπλασιάστηκαν ενώ εμείς πάσχουμε από εσωτερική συρρίκνωση, είναι ίσως πως από τότε που απέκτησαν οι Ρωμιοί/Ρωμαίοι σχέσεις με Τούρκους και Τουρκογενείς, επενέβαιναν στις διαφορές τους, διάλεγαν πλευρά, και δεν δίσταζαν να έχουν «τουρκόπωλους» όπως αργότερα οι Οσμανλήδες γενίτσαρους.
Το μεγαλύτερο βάρος, η αιτία και η αφορμή των μπλεξιμάτων μας είναι ο συμφυρμός Ελλάδας και Τουρκίας ως εταίρων του ΝΑΤΟ. Στην διαχρονική ιστορία των συμμαχιών, μόνον οι κύριοι αντίπαλοι έχουν όφελος.
Οι σύμμαχες χώρες τραβάνε πολλά ζόρια, εκτός και έχετε επιχειρήματα να με πείσετε για την δυνατή επιρροή των Κορινθίων στην αρχαιότητα. Δεν υπάρχει! Κι ας βάρεσε με την κατσούνα του ο Αδείμαντος τον Θεμιστοκλή.
Σε χρονίζουσες σχέσεις επίσης, η ετεροβαρής αφομοίωση παίζει τον ρόλο της. Μη σκεφτείτε καν πως ο Εκρέμ που προφανώς είναι Ποντιάκλα, σκέφτεται μαλάκωμα σχέσεων μαζί μας. Γενικά, οι πατριωτισμοί είναι χρήσιμοι, αλλά στην περίπτωση της Τουρκίας είναι και άχρηστοι.
Μόνον τα εμπόρια τους νοιάζουν κι ας μείνουν εκκρεμή 111 διασυνοριακά ζητήματα. Οι υπερπτήσεις και οι Λιβυκές ανοησίες είναι για τα μάτια. Και το κλειδί μιας φιλίας, αν υπάρξει, βρίσκεται στην Κύπρο και μόνον σε αυτήν, αρκεί να πάψουμε να φερόμαστε στο νησί σαν αφεντικά.
Οι χώρες που βρίσκονται στην Ανατολή και γνωρίζουν ημέρες και αιώνες δόξας και επέκτασης, συνήθως απολεπίζονται από βαριά εσωτερική διχόνοια. Απεναντίας οι Οθωμανοί που έως το 1915 έμοιαζε να ξεπερνούν τις κρίσεις, καταφέρνοντας να αγγίξουν τη διώρυγα του Σουέζ και να αντέξουν στα Δαρδανέλλια, έπαθαν μεγάλο κάζο αργότερα, όχι επειδή διατήρησαν την δύναμή τους, αλλά επειδή οι μετα-Αντάντ συνεταίροι έπεσαν σε πολιτικό λήθαργο ― πλην Ελλάδας που νόμιζε πως θα έφταναν στην κόκκινη μηλιά με αρχιστράτηγο τον Χατζηανέστη.
Έως το 1922, οι Ρωμιοί δοκίμαζαν επιτυχώς μια ιδιότυπη δερματοστιξία στο μικρασιατικό σώμα. Αλλά δεν γίνεται να προσδοκάς νίκες στο Αφιόν Καραχισάρ και παράλληλα να γαυριάς στην Ουκρανία.
Ο Εκρέμ είναι πασιδήλως Πόντιος, αλλά δύσκολα θα τον έλεγες «κρυπτοχριστιανό» ή κάτι εθνοτικώς αισιόδοξο για εμάς. Το ξαναλέω: η στασιμότητα και οι σπασμωδικές Ερτογανικές απόπειρες δίνουν στη χώρα μας μια τελευταία ευκαιρία να επιβιώσουμε σχετικά άνετα, χωρίς πολλά ντράβαλα.
Δεν ξέρω κανένας γουαναμπή διάδοχο του «σουλτάνου» που να μην πλάθει μια αποτρόπαιη για εμάς πολιτική μορφή.
