Βρίσκομαι, ευτυχώς, σε προθανάτια περίοδο, ήτοι επιβιώνω με απειρελάχιστες δυνατότητες να ευχηθώ «χρόνια πολλά» ως ανθρώπινο άτομο εκεί, κατά το 2060, ανκαι εάν ήμουνα χελώνα των Γκαλαπάγκος και δη εγγράμματη, θα έστελνα μπιλιέτο συγχαρητηρίων επί τη γεννήσει του Κάιζερ Γουλιέλμου.

Εβατσινώθην δε πλειστάκις από νήπιο, τανύν δε μόλις μοι ενεμπήχθη η Δευτέρα δόσις της Μοδέρνα. Αλλά μία επεξήγησις είναι αναγκαία. Δεν ανήκω σε καμία σέχτα θεωρίας συνωμοσίας ή ψεκασμού, μήτε σκληρίζω όταν εκπολιορκείται η σουλτάνα Φύσις από κάποιον μπισμπίκη καπιταλίστα. Τες θέσεις μου τες φυλάγω για ανθρωπογενείς αστοχίες, έως μεγέθους μαλακίας. Εάν αποθάνω επειδή με δάγκωσε σκορπιός ή με βάρεσε λαφιάτης στο λαρύγγι δένοντας γρόνθο την ουρά του, δεν θα ξεψυχήσω λέγοντας «εκδικηθείτε με» σε ευσυγκίνητο όμιλο υποψηφίων πενθούντων με. Αλλά και δεν θα ζητήσω σπονδήν τη Ενοδία ή τιμήν τω τιμίω λειψάνω του οσίου Θεωνά.

Θεωρώ τους ψεκασμένοι και τους «γιαξεμπόρι» αντιεμβολιαστάς, θύματα ενός υπερτροφικού εγωτισμού, που πιστεύουν ότι η γαμιόλα η κοινωνία δεν τους ευεργέτησε με το δώρον της συμμετοχής στην Παγκόσμια ηγεσία. Βλέπετε δεν αρκεί να είσαι φίλος με το αγαπημένο σου σκυλάκι, βήγκαν, εχθρός του τσιγάρου και υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης: δεν πρέπει και να σε λένε Αδόλφο Χίτλερ.

Στο άχρι τούδε βίον μου, έχω ακούσει απίστευτες κοτσάνες, σε μερικές από τις οποίες ενέδωσα για μικροπρεπείς, ανηθίκους λόγους. Αλλά ου φροντίς. Θα λαχταρούσα να επιστρέψω στο παρελθόν, ενίοτε απώτατο, αλλά ποτέ στο μέλλον, το οποίο επιδεικτικά αγνοώ. Το ότι έχω παρατηρήσει, μαζί με πολλά εκατομμύρια ομοφρόνων, πως ένα εμβόλιο θέλει τον καιρόν του και την πενταετία του, και πως δεν μου έχει ξανατύχει τόσο πρόωρος παγκόσμιος εμβολιασμός σε λιγότερο από ένα έτος από τον πρώτο νεκρό, δεν καταφέρνει να εξάψει τον σκεπτικισμό μου. Όσο για τους ιατρικούς όρους που σκιάζουν το πεδίο της μάχης με τα βέλη ή τες παλούκαις των, αδιαφορώ. Ιατρός μεν δεν υπήρξα, δολοφόνος δεαπόψεων συχνά.

Τίποτε άλλο προσώρας. Και αυτό που έγραψα, είναι ήδη πολύ.