Η ελεύθερη έκφραση και η ελευθεροτυπία είναι προδιαθέσεις του όντος, όπως εξάλλου και η υποβολιμαία, στρατευμένη και κατευθυνόμενη προδιάθεση με την λογοκρισία που προαπαιτεί.

Σε κάθε περίπτωση, επικρατεί ένα σαβουάρ βιβρ «του λόγου και του πνεύματος» καθόλου ευγενικό στο βάθος, που επιτάσσει και ζητά από την έκφραση (1) να μη είναι εκτός θέματος (2) να συμμορφώνεται με συντάγματα και νόμους, ενίοτε άγραφα, και βέβαια (3) να υπακούει στη λογική των κανονισμών πολλών ομαδικών σπορ.

Εξηγώ το (3): το ποδόσφαιρο δεν αναγνωρίζει την ισοτιμία όλων  των ανθρωπίνων άκρων. Η χρήση των χεριών, επιτρέπεται στο ένα ενδέκατο των παικτών μιας ομάδας, ενώ οι υπόλοιποι έχουν δικαιωμα χρήσης, (λχ χτύπημα αράουτ) όταν όλο το σώμα είναι εκτός παιδιάς.

Το άσυλο και η καταφυγή σε αυτό, ήταν ιερό δικαίωμα στην αρχαιότητα, ανκαι το πιστοποιήσαμε κυρίως από το χτίσιμο του Παυσανία στον ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Άσυλα υπό διάφορες μορφές φτάνουν έως και τον μεσαίωνα και αφορούν κυρίως ιερά ναών.

Για τα Πανεπιστήμια της Δύσης γενικά, δεν φαίνεσθε και πολύ ενημερωμένοι ως προς την τύχη καθηγητών και σπουδαστών, από Βαλτικής έως την Αλ-Αχάμπρα. Μητε για τη προθυμία μαρτύρων της Πίστεως, ιδίως μονοθεϊστικών θρησκειών, που κατέστρεφαν κατανύξεις αλλοπίστων προκειμένου να καταστούν άγιοι και εισαγόμενοι στους αιτηθέντες Παραδείσους των.

Μίλησα για σαβουάρ βιβρ, που αλλάζει με τα χρονια η τις καταστάσεις. Ασφαλώς και η ακαδημαϊκή έκφραση πρέπει και μπορεί να παραμείνει δικαίωμα και υποχρέωση δασκάλων και μαθητών, αλλά δεν καταλαβαίνω τι λογής άσυλο χρειάζεται όταν σε μία ιερατική σχολή ένας διδάσκαλος που επαινεί δακρύων μία αίρεση ή μια παρτούζα, ή ένας ινδοϊστής γκουρού να εξηγεί την φιλοσοφία του σε ισλαμιστές τρώγοντας χοιρινή παντσέτα. Κρατσανιστή, με λευκό μπουζάτι λίπος.

Καταλήγω. Όλα είναι αθώα και όλα είναι ποινικώς κολάσιμα. Πάντε έτσι ήταν και μία κυβέρνηση με την κυρία Κεραμέως δύσκολα το διευκολύνει.

Άρα, συμπεραίνω επιπολαίως , το μόνο άσυλο που είναι δυνατό και απαραίτητο, είναι να υπάρχει ελεύθερα και ανεμπόδιστα η έκφραση στα πανεπιστήμια, εφ΄οσον δεν ομιλούν με τα χέρια ή άλλα επιθετικα όργανα (μπουνίδια, γροθιές, μούτζες και παρόμοια).

Υπάρχει όμως ένα αγκαθάκι. Κακώς το άσυλο ταυτίζεται με τα πανεπιστήμια, λόγω μιας λέξης που χρησιμοποιείται συχνά και είναι οι Ιδέες. Ο κόσμος των Ιδεών είναι ενίοτε βωβός και εκφράζεται με το ντύσιμο, το σεξ και πλήθος μη λεκτικών περιπετειών. Με αυτήν την οπτική, υπήρξαν φοιτητές που μακελεύτηκαν και εμπόδισαν πλήθος ενεργειών της κοινωνίας (η λέξη «φοιτητής» κρύβει και την διεκδίκηση της «ανόδου» όχι μόνον της μάθησης). Ας πούμε οι κινητοποιήσεις των φοιτητών στις αρχές του εικοστού αιώνα δεν είχαν καμία σχέση με τα φοιτητικά κινήματα στη συνέχεια.

Η διαχείριση της βίας ως μαμμής της Ιστορίας δεν είναι ανακάλυψη της μεταπολίτευσης, όπως πιστεύουν ή φαντασιώνονται μερικοί.

Κι έτσι, «άσυλο» επιζητούν και οι δυνάμεις καταστολής ,και άλλα πολλά κοινωνικά στρώματα, κι αυτό δεν είναι παρά σπανιότατα ειρηνικό και μη μου άπτου.