Όσο κρατάει ο Θεριστής, δεκαεπτάχρονε Νεοδημοκράτη, να ξέρεις τουλάχιστον πως η εναλλαγή κυβερνήσεων είναι η πιο αποτελεσματική μήτρα που παράγει έμβρυα ελπίδων.

Γι αυτό και δεν έχω τίποτε διαθέσιμο που θα σε έπειθε να αλλάξεις. Ακόμη και στην καλαθούνα της Πανδώρας, η Ελπίδα ξώμεινε. Είναι το μόνο ξωτικό με κομμένα φτερά.

Εξάλλου, από το σπίτι σου μέσα, ξέρεις πως μόλις πέρασε ένας Μπουχός από τη χώρα που θεοποίησε την Υπέρτατη Αδεξιότητα.

Κι ευτυχώς ή δυστυχώς, μπορείς να ασκήσεις «φάση» με την που προτιμάς, χωρις να κινδυνεύεις να σε μπουχίσει με βιτριόλι, ένα μέλος της δικής της οικογένειας που ανέλαβε εργολαβικά την «τιμή» της.

Επίσης δεν είσαι σε θέση να ξέρεις τις γκέτες των παλιών φαντάρων, τις βαμμένες με τεμπεσίρι, μήτε την αρχαία Βία που ξεχείλιζε στις ματωμένες κοινωνίες που προηγήθηκαν.

Τον Ιούλιο, μόνον τη Νίκη, που μάλλον θα έρθει, δεν θα γιορτάσεις. Η νίκη, θα είναι ένα drone που πετάει αδέσποτο.

Μια χάρη σου ζητώ: να μη σε πιάσει τον Δεκαπενταύγουστο  η αίσθηση της μαυρίλας. Δεν την αξίζεις.

Θα΄ρθει ένα αύριο που ξεσκιστήκαμε να σου το χτίσουμε. Κι αν τεμπελιάζοντας σε άκεφο ζάπινγκ, δεις τυχαία ένα δρόμο του Σουδάν ή του Μπουρούντι, πίεσε τον εαυτό σου και πρόσεξέ τον: έχει πολλές ομοιότητες με τη γειτονιά σου.

Δεν υπάρχει ψήφος. Υπάρχει όμως το Ύφος. Διαλεξε ένα και μαθήτευε.