Παλιά ήταν το Παρακράτος, εν πολλοίς μεταξύ παραγνωρισμένων νικητών του Εμφυλίου. Τώρα, υπάρχει εξέλιξη αν και δεν απονείμαμε έως τώρα σκοπιμότητα στις φυλές των μπαχαλάκηδων, των χουλιγκάνων, των οργανωμένων οπαδών, που είναι αγριεμένοι και μισθοφορούν συχνά. Αν θέλετε, που δεν θέλετε την γνώμη μου, στη θέση του Παρακράτους υπάρχουν οι Παραπολίτες.
Βέβαια πρώτη φορά «αποκαλύπτεται» πως οι «άγνωστοι» που κάνουν επιδρομές εναντίον των αστυνομικών, είναι θαυμαστές των Αθλητικών επιχειρήσεων Α.Ε και βέβαια, καμία σχέση με τον Σύριζα ή άλλα κόμματα. Εύλογο, αφού ο Σύριζα δεν είναι καν σε θέση να αγανακτήσει. Το να τον κατηγορείς πως υπονομεύει έναν πρωθυπουργό του 40% που μετά από δυο χρόνια αγώνων μπορεί να κατεβεί στο 36%, ενώ εσύ, του 30,5% θα είσαι στη ζώνη του 25%, δεν είναι απλή αυτοκτονία — είναι παραμονή πτώματος σε διαλυτικό υγρό.
Νομίζω πως τα κόμματα πρέπει επειγόντως να βρούνε άλλον τρόπο να σιχαίνονται το ένα το άλλο. Ή τουλάχιστον, να προχωρήσουνε σε αναδιάρθρωση διότι αποπνέουν βαρεμάρα, αυτοματισμό και αδιαφορία. Διότι το ότι βρέθηκαν «οπαδοί» σωματείων να χαλάνε την πιάτσα, μου θυμίζει μαύρα μεροκάμματα και αμοιβές, μικρές μεν, αλλά χωρις καμία σχέση με κόμματα. Κανένας κομματικός φανατίλας δεν κατεβάζει αστυνομικό για να τον σακατέψει έναντι αμοιβής — μπορείτε να σκεφτείτε άλλους «φορείς» που με 20 έως 50 ευρώ για διαμήκη τραύματα είναι ψόφιοι να εργαστούν.
Χωρίς πλάκες και αστειάκια, κάποιος μας δουλεύει χοντρά, κυβερνήτες και κυβερνημένους που μόνο κοινό στοιχείο έχουμε την δυσπιστία στις εσωτερικές πολιτικές διαβρώσεις. Αλλά εσέις μπορεί να πιστεύετε πως η Αποστασία του 1965 ήταν προϊόν δημοκρατικής ευαισθησίας υπέρ Πατρίδος…
Σκεφτείτε τουλάχιστον, παραπολίτες, την παροιμία «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Που σημαίνει πως είτε μας την έχει στημένη βιαστικός δελφίνος που αδημονεί, ή κάποιος εξωτερικός παράγων που επείγεται.
Aπό την γκρίνια α λα Τριαντάφυλλου στο Σαρβάηβορ, την παρουσιασμένη ως «μονομαχία του Φωτός με το Σκότος» μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε να σβηστεί μια τραγική υποχώρηση, υπέρ ενός γνωστού δίστιχου του Σουρή περί των δικαιωμάτων του Έλληνος που είναι «το ουρείν και το συνέρχεσθαι» όπου λάχει. Και ρωτάω: ορε κανάγιες, οι φυτευτές συγκεντρώσεις, ενσωματώνονται στα «δικαιώματα που επιτρέπει το Σύνταγμα;»
Στην Ελλάδα, και στην παρούσα ζωή, πέρασα περιόδους πυρκαγιών, συγκρούσεων Εξουσίας με Αντιπολιτεύσεις, ποικιλία βρωμόξυλων και βίας, αμή και μαύρη πάχνη της Λησμονιάς μετά από μερικές ημέρες ή ώρες. Είτε μας την έστηναν εκτός συνόρων δυνάμεις, είτε κάποιος οργισμένος λεφτάς οργάνωνε μια κατάμαυρη νύχτα. Ειδικά στα πρόσφατα ατοπήματα, μη διστάσετε να είστε καχύποπτοι και σε υπαλληλίες που βλέπουν το αραλίκι και τα προνόμιά τους να διασαλεύονται. Όχι πως η παρούσα κυβέρνηση των πολυάριθμων «υπευθύνων» είναι όντως δημιουργική, αλλά σάμπως υπήρξε και κάποια πρωτοβουλία που δεν ήταν καταδικασμένη να τηνε πολεμήσουν, υπόκοσμος, υπέρκοσμος και παρεκκλίνουσες πολιτικές αλχημείες, ΠΑΝΤΑ οργανωμένες από κυβερνώσα ιδεολογία;
Καπάκι σε αυτά, γκρίνια ή φυγάδευση ευθυνών για μη λειτουργική Επιτροπή Ειδικών. Αλλά «ες αύριον τα γελοία».
