1
O Μανστάιν, στρατηγός της Βέρμαχτ, στο ανατολικό μέτωπο αναλάμβανε τις δύσκολες επιχειρήσεις. Ειδικά στο Στάλινγκραντ, επικεφαλής της Στρατιάς του Ντόν, ενός συμφύρματος από κουρασμένες, κολοβωμένες ομάδες, κατάφερε σε επτά ημέρες, να προσεγγίσει τον αποκλεισμένο  στρατό του Πάουλους, φτάνοντας τριάντα χιλιόμετρα από τον Βόλγα. Καθώς η σοβιετική αντεπίθεση ήταν κατακλυσμιαία, οδηγώντας σε ένα ΥπερΣτάλινκγκραντ, ζήτησε από τον Πάουλους να κινηθεί και να επιχειρήσει έξοδο προς δυτικά, ώστε τα λείψανα των στρατιών, να ενωθούν και να σχηματίσουν νέο, αμυντικό Μέτωπο.

Ο Πάουλους αρνήθηκε. Οι διαταγές του από τον Φύρερ ήταν να παλουκωθεί στην ρημαγμένη πόλη και αν χρειαστεί, να αυτοκτονήσει, γι αυτό και έλαβε τιμητικά τον τίτλο του Στρατάρχη.

2
Θεωρώ την ψήφο μου ανενεργή και δεν πρόκειται να την δώσω σε κανέναν. Βρίσκομαι στο Στάλινγκραντ διότι. Τυφεκιοφόρος. Η μοίρα της Στρατιάς όπου υπηρετώ, είναι γραμμένη. Με τον Πάουλους, δεν έχω μέλλον, με τον Μανστάιν υπάρχει μια ισχνή ελπίδα. Στους ζορισμένους συναδέλφους, η λέξη «Μανστάιν» δημιουργεί μια σπίθα: μας περιμένει, ανήμπορος να πλησιάσει περισσότερο. Αν ζοριστούμε, μπορεί να τη γλυτάρουμε.

3
Δεν ξέρω για Μανστάιν, αλλά νομίζω πως αναθάλλει κάποιος και συγκεντρώνει μικρό αριθμό πιστών του, που πιστεύουν πως μπορεί, αν όχι να μας σώσει, τουλάχιστον να  σκοτωθούμε ευελπιστούντες. Οι κακές συστάσεις με αφήνουν αδιάφορο – εδώ η Ελλάδα αναθάρρησε με τον πρωθυπουργό των Δεκεμβριανών και τον εισοδιστή του Συναγερμού, πριν τον αναδείξει ως «Γέρο της Δημοκρατίας». Δεν είναι ώρα για πολιτική λαογραφία. Δεν είναι ώρα να μπούμε στο τριπάκι «αυτός μπορεί κι άλλος δεν είναι». Αλλά η μεταπολεμική Ιστορία, άλλα διδάσκει.