Ὅταν ἑπέρασε ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ὁ χειμῶνας
καὶ ἄρχασεν ὁ νέος καιρὸς ἀπὸ τὸν μάρτιον μῆναν,
ὅπου ἀρχινοῦν καὶ κηλαδοῦν, τὰ λέγουσιν ἀηδόνια,
καὶ χαίρονται, εὐτρεπίζονται τὰ πάντα γὰρ τοῦ κόσμου

ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΟΥ ΜΟΡΕΩΣ

Αυτό το «κι εσείς τα ίδια κάνατε» με υπερβαίνει. Κίνησε ο πρωθυπουργός παρακινημένος μάλλον από συμβούλους που του χαϊδεύουν τα αυτιά ή τον γελοιοποιούν (αν δραπετεύσει προς ευωπαϊκό πόστο, εκεί να δείτε αγάπης αγώνα άγονο) να εκστρατεύσει ειρηνικά στην Κουτμητζιβίτσα (υπάρχουν μπόλικα ονόματα που καλύπτουν μερακλίδικα τη άλλη χώρα) με ένα στράτευμα εμπόρων και βιομηχάνων, να δείξει πρόσωπο και να μαλακώσει μερικά ήθη.

Γουγλίστε, αδέρφια, στο «ελληνικές επιχειρήσεις στα Σκόπια». Θα βρείτε εκεί μια δραστηριότητα που θα σας ξαφνιάσει. Τα μεροκάματα είναι χαμηλά, τα ωρομίσθια δίευρα, οι μισθοί το ίδιο, οι απασχολούμενοι δεκάδες χιλιάδων, οι επιχειρήσεις όχι λίγες, ο κύκλος εργασιών τους στο ένα δις τουλάχιστον, κι επί πλέον οι τουρίστες τους εδώ σταθεροί, καθώς και αγοραστές. Για πληθυσμό δύο εκατομμυρίων που βρίσκεται εις τον πάτον της βαλκανικής εικόνας, καθόλου άσχημα.

Η συμφωνία που υπέγραψε το καλοκαίρι, μοιάζει με των ρωμαϊκών συγκλήτων. Θεωρητικά άρτιες, διυλίζουν τα κουνούπια στις γκιόλες, αλλά πάντα ετεροβαρείς. Και τα επιχειρήματα στα οποία στηρίχτηκε, επιεικώς γελοία.

«140 κράτη την λένε Μακεδονία». Αλλά στο ΝΑΤΟ δεν έμπαιναν, μήτε στην Ευρωπαϊκή ένωση χωρίς την ελληνική αποδοχή.

«Εξασφαλίσαμε το απυρόβλητο και το κοπιράιτ του αρχαίου ελληνικού Πολιτισμού». Ισχυρισμοί-μάντολες. Ο αρχαίος Μακεδονικός πολιτισμός παραμένει ξέφραγο αμπέλι. Ένα συνέδριο, καθ΄ολα «αντικειμενικό», που θα καταλήξει όπως τόσα και τόσα πως «οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες», το τελειώνει κι αυτό.

Δεν συζητώ την κόλαση που περιμένει την ελληνική επιστημονική κοινότητα με την ύστερη ρωμαϊκή και μεσαιωνική ιστορία. Εκεί, θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τα εγγόνια. Αφήνω το ξεσάλωμα άλλων γειτόνων που ήδη έχουν αφεθεί σε ονειρώξεις χειρότερες κι από του Ερντογάν για την τουρκόφωνη Ωραία Ελένη του.

Το legacy ενδιαφέρει, κουτορνίθια αδιάβαστα, κι όχι το μάρμαρο της Ιστορίας. Επί αιώνες τα κράτη στο legacy στηρίζονται. Koντολογής, στην εθνική Αφήγηση.

Μήτε υποστηρικτής είμαι της Κυρίας αυτής, μήτε σταυρωτής της. Θέλει μπόλικη δουλειά και αρκετές συναινέσεις για να αλλάξει μορφή έστω και ένα σπυρί στην συνήθως σταματημένη μυλόπετρα του παρατημένου ιστορικού νερόμυλου. Και βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να μη κολλήσει η βελόνα, όταν η Αφήγηση αυτή παρουσιάζεται διαφορετική από κόμματος σε κόμμα και από προστάτου σε προστάτη. Και ασφαλώς, η πιο ακατάλληλη εποχή για κάτι τέτοιο, είναι όταν ανοίγει ο διάλογος για την Ιστορία μέσα σε περιβάλλον οικονομικής Κρίσης, πολιτικής χλαμπάτσας και φιλόδοξης «ανατροπής πεποιθήσεων».

Διότι πλακώνει η αντίδραση η μαύρη, ομάδες του πληθυσμού στέκονται αρραγείς και εκδηλώνουν φοβίες και εκβιασμούς, καθώς δεν καταλαβαίνουν το πώς και το γιατί της ανατροπής (όπως την θεωρούν). Αν θέλετε μια σύγκριση, είναι σα να προσπαθείς να περάσεις τεθωρακισμένο σε ορεινό μουλαρόδρομο.

 Οι ιστορικές μελέτες, κλειδωμένες σε συνέδρια, καριέρες και επιμελή βιογραφικά, έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την δημώδη παράδοση, με την καχυποψία απέναντι σε ο,τιδήποτε διορίζεται, κανοναρχείται και ελέγχεται από την κρατίζουσα αντίληψη και την ιδεολογική βαφή.

Όχι, δεν αλλάζουν εύκολα οι διακρατικές σχέσεις, όταν προέρχονται από έξωθεν και άνωθεν ποδηγετήσεις.

Και στην περίπτωση που μια κυβέρνηση νομίζει πως καινοτομεί, επειδή ρίχνει τα σύνορα και δημιουργεί ευκαιρίες, απλώς κάνει λάθος. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί τέτοιες μεθοδεύσεις που παλαντζάρουν μεταξύ συνεννόησης και εκμετάλλευσης.

Δεν υπάρχει στην ουσία, μάρκετινγκ στην έρευνα και στην επιστήμη. Υπάρχει μόνον δυσπιστία και τεχνητά εμπόδια. Γι αυτό και τέτοιες περιοδείες και φλανφλάν είναι απλώς να΄χαμε να λέγαμε.