Εκτός από ξώφτερνο και σώπατο υπόδημα, η Παντόφλα είναι και αστικό, ενδοοικογενειακό όπλο. Έχει δύο χρήσεις, την επιθετική και την απειλητικού σείστρου, του καταλύοντος πράξεις βίας.

Ως επιθετικόν όπλον:

Σε κάθε περίπτωση, τα ξώφτερνα υποδήματα, από του παρελθόντος αιώνος άχρι των ταινιών παραγωγής Καραγιάννη, και ιδίως κατά την επιφάνειαν της Μαριάννας Χατζοπούλου, είτε ως πασουμάκια, είτε ως «τσόκαρα» ως αναφέρονται στη λαϊκή μούσα, ήταν επιθετικό οπλο, καθ’ όσον τα αφήρουν γιαγιάδες, θείτσες και γειτόνισσες και τα εκτόξευαν με τέχνην κατά ατάκτων νηπίων ή αγαπητικών σε εσωτερικές αττικές αυλές, ότε τολμηρώς επεδείκνυαν το πουλάκι των ή την μαλαπέρδαν των ως αίτημα βινήσεως.

Ως σείστρον:

«Βγάζω παντόφλα!» ήτον μητρική ή συγγενική απειλή κατά ατακτούντων παιδων, κλάσεως 1950 και παλαιοτέρων. Εικάζεται ότι η απειλητική έκθεσις πασουμιού οφείλει πολλά εις την παροδικήν παρουσίαν των Μαορί εν Κρήτη κατά την κατάληψίν της υπό των Ναζήδων.

Παρ΄όλο που ταιριάζουν οι χρονολογίες, δεν συμμετείχα ποσώς σε παντοφλιάδες. Άπαξ στη Θάσο ο φίλος μου ο Μπίλης (1948-2014) στην Αστρίδα λουτροθεραπευόμενοι, εφοβήθη αχινούς και λέει μου «πέτα τις σαγιονάρες» και εγώ, ως κυριολεκτών τις πιάνω και τις σαβουρντάω ως drones περί τας 30 πήχεις και πέντε ρούπια μακριά του. Ότε δε με έψαξεν «που τις ρίχνεις ρε μαλάκα» απάντησα πως πουθενά η προστακτική του δεν ενέπλεκεν τον ίδιον ως παραλήπτη των σαγιοναρών.

Βέβαια, ήμην μεν ατσόκαρος, απάντοφλος και απάσουμος, αλλά εδέχθην μπουγέλα, ραβδίσματα, οχετούς ύβρεων σκληρίσματα θηλέων, ρίψιν ή εκτόξευσιν χασαπομάχαιρου, φορητής τηλεοράσεως, φιάλης βότκας, τζιν, ουίσκι, σκορδοστουμπίου σε πατσατζήδικο, και δεκάδων φλυτζανιών καφέ επί λευκάζοντος υποκαμίσου. Επίσης εδέχθην βράχους και μηχανή συρραφής γούνας κατά κεφαλής, αλλά και βιβλιοθήκη με 544 βιβλία κατά μεγάλου δακτύλου ποδός.