Όταν είσαι σε καθίζηση και μπατίρης, δεν υπογράφεις μήτε αυτόγραφο.

Εάν σε πιέζουν οι απέξω, πούλα ό,τι θες, αλλά μην αγοράζεις. Θα σε ρίξουν.

Μη ψελλίζεις «εκλέξτε με» ή «προτιμήστε με πάλι» διότι καυχιέσαι πως θα «αναθεωρήσεις». Σε δουλεύουν. Ρίξε μια ματιά στην Μέυ, την μαντάμ Κιουρί του ραδιενεργού νέφους.

Το «μειώνω φόρους και δοσίματα» είναι αναγκαία, αλλά μη ικανή συνθήκη που βγάζει αν όχι στον παράδεισο, αλλά σε έναν ακάλυπτο με σκουπίδια.

Όταν είσαι χάλια παντοιοτρόπως και δεν έχεις πού να πιαστείς, να εθελοτυφλείς ενώπιον της λαμογιάς και ζήτα μερτικό απ΄αυτήν, για να ξεκινήσεις από κάπου.

Δεν υπάρχει περίπτωση οι δανειστές να σε αφήσουν να συνέρθεις. Δεν είναι κορόιδα.

Αγάπα το κελλί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ.

Παίζε τον αφοσιωμένο μοναχόλυκο και όχι τον κιμπάρη οικογενειάρχη.

Εκμεταλλεύσου τις ρωγμές των συμφωνιών και όχι το γράμμα τους. Βρες λεφτά ασκώντας το μόνο που σου επιτρέπουν: το αντάρτικο. Μείωνε την αξία των δεσμευμένων, ψάχνοντας υπεραξίες εκεί που δεν έχουν βάλει χέρι.

Στο χάλι που βρισκόμαστε, η χώρα έχει ενεργοποιήσει πριν πτωχεύσει ολότελα, μερικές σωσίβιες λέμβους, αλλά ο καπετάνιος δεν ξέρει αν τον ακούει το τσούρμο που έταξε να τις κατεβάσουν.

Και να θυμάστε, πάντα να θυμάστε, πως μια χώρα που εξανεμίζεται, δεν συνέρχεται με νοσταλγίες ή με συνταγές από φαρμακοτρίφτες, αλλά περνάει του λιναριού τα πάθη, ακολουθώντας την αρχαία τακτική: στέλνουμε πολλούς στην ξενητειά, αφήνουμε τον υπόκοσμο να δουλέψει ανεμπόδιστος (παράγοντας ωστόσο πολιτιστικά αγαθά που υποστηρίζουν το αντίθετο)παίζουμε τους κομιλφό και τους υποταγμένους, ώστε τα τέκνα των γκανγκστέρων να ποθήσουν ανδριάντες στους μπαμπάδες τους και να Αλπατσινοποιηθούν.

Σε δέκα το πολύ χρόνια, κι αφού η έωλος γενεά σβήσει ασύντακτη (χωρίς συντάξεις) πάλι θα βγούμε από τον κήπο με τις νάρκες και ξανά θα στανιάρουμε.

Εσείς, τα φλομωμένα νιάτα, όχι εμείς.