Πρώτα σε μια παραλία. Προσπερνάς μια σύνθετη κατασκευή φτιαγμένη με κουβαδάκια. Παλάτι κανονικό. Τα τραγούδια να τα ακούς πάντα καχύποπτα. Δεν είναι κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα κακό στην κατασκευή τους. Είναι φτιαγμένα από αλήθεια κι όνειρο. Αντέχουν. Συντρίμμια μπορεί να γίνει μόνο η υλική τους υπόσταση. Όχι η ουσία τους. Κανείς δεν έφτιαξε ποτέ παλάτι στην άμμο για να αντέξει στο χρόνο. Κάθε παλάτι στην άμμο τον καταλύει τον χρόνο, του βγάζει τη γλώσσα, βγαίνει εκτός των ορίων της επικράτειάς του. Όπου χτίζονται παλάτια στην άμμο δεν υπάρχει πια χρόνος. Έχασε.

Ύστερα καπάκι στο Αχίλλειο. Ένα παλάτι κυριολεκτικό. Ωραία φάση να είσαι Αυτοκράτορας και Αυτοκράτειρα, έχεις τη δυνατότητα να χτίσεις κάτι όχι μόνο για να μείνεις αλλά και για να μείνει. Προσφέρεις έτσι και στον πολύ τον κόσμο τη δυνατότητα να έχει κάτι να δει και να θαυμάσει. Ωραία φάση ο πλούτος, ακόμη ωραιότερη ο αυτοκρατορικός. Αξιοθέατη φάση. Αλλά παιδιά, μεταξύ μας, την φέρνει την ευτυχία η ζωάρα; Δεν την φέρνει. Μια πολυτελής παρηγοριά είναι, τίποτα περισσότερο. Τώρα αν ρωτάς γιατί δεν παραιτούνται από την πολυτέλεια της παρηγοριάς τους οι πλούσιοι και οι ισχυροί κάθε εποχής, δεν το ξέρω. Παγιδευμένοι είναι μάλλον κι αυτοί. Στα παλάτια τους.

Ο κόσμος θα χωρίζεται πάντα σε πλούσιους και φτωχούς. Όχι από καμιά νομοτέλεια. Από μαλακία περισσότερο κι από τη δύναμη της συνήθειας.

Και τα παλάτια θα χωρίζονται πάντα σε εκείνα που αντέχουν στον χρόνο και σε εκείνα που τον αναιρούν. Και καμιά νομοτέλεια δεν ορίζει τι επιλέγει να χτίσει ο καθένας μας στη ζωή του και με τι υλικά.