Πισθέταιρος:ἐγὼ δ᾽ ἵνα θύσω τοῖσι καινοῖσιν θεοῖς,τὸν ἱερέα πέμψοντα τὴν πομπὴν καλῶ.
παῖ παῖ, τὸ κανοῦν αἴρεσθε καὶ τὴν χέρνιβα. Ἱερεύς:ὁμορροθῶ, συνθέλω,συμπαραινέσας ἔχω προσόδια μεγάλα σεμνὰ προσιέναι θεοῖσιν,ἅμα δὲ προσέτι χάριτος ἕνεκα προβάτιόν τι θύειν. ἴτω ἴτω δὲ Πυθιὰς βοὰ θεῷ,συνᾳδέτω δὲ Χαῖρις ᾠδάν.Πισθέταιρος:παῦσαι σὺ φυσῶν. Ἡράκλεις τουτὶ τί ἦν;τουτὶ μὰ Δί᾽ ἐγὼ πολλὰ δὴ καὶ δείν᾽ ἰδὼν οὔπω κόρακ᾽ εἶδον ἐμπεφορβειωμένον.ἱερεῦ σὸν ἔργον, θῦε τοῖς καινοῖς θεοῖς.Ἱερεύς:δράσω τάδ᾽. ἀλλὰ ποῦ ‘στιν ὁ τὸ κανοῦν ἔχων;εὔχεσθε τῇ Ἑστίᾳ τῇ ὀρνιθείῳ καὶ τῷ ἰκτίνῳ τῷ ἑστιούχῳ καὶ ὄρνισιν Ὀλυμπίοις καὶ Ὀλυμπίῃσι πᾶσι καὶ πάσῃσιν —Πισθέταιρος:ὦ Σουνιέρακε χαῖρ᾽ ἄναξ Πελαργικέ.Ἱερεύς:καὶ κύκνῳ Πυθίῳ καὶ Δηλίῳ καὶ Λητοῖ Ὀρτυγομήτρᾳ καὶ Ἀρτέμιδι Ἀκαλανθίδι —Πισθέταιρος:οὐκέτι Κολαινὶς ἀλλ᾽ Ἀκαλανθὶς Ἄρτεμις.Ἱερεύς:καὶ φρυγίλῳ Σαβαζίῳ καὶ στρούθῳ μεγάλῃ μητρὶ θεῶν καὶ ἀνθρώπων —Πισθέταιρος:δέσποινα Κυβέλη, στροῦθε, μῆτερ Κλεοκρίτου.Ἱερεύς:διδόναι Νεφελοκοκκυγιεῦσιν ὑγιείαν καὶ σωτηρίαν αὐτοῖσι καὶ Χίοισι —Πισθέταιρος:Χίοισιν ἥσθην πανταχοῦ προσκειμένοις. Ἱερεύς: καὶ ἥρωσιν ὄρνισι καὶ ἡρώων παισί, πορφυρίωνι καὶ πελεκᾶντι καὶ πελεκίνῳ καὶ φλέξιδι καὶ τέτρακι καὶ ταὧνι καὶ ἐλεᾷ καὶ βασκᾷ καὶ ἐλασᾷ καὶ ἐρωδιῷ καὶ καταρράκτῃ καὶ μελαγκορύφῳ καὶ αἰγιθάλλῳ —Πισθέταιρος:παῦ᾽ ἐς κόρακας, παῦσαι καλῶν. ἰοὺ ἰού,ἐπὶ ποῖον ὦ κακόδαιμον ἱερεῖον καλεῖς ἁλιαιέτους καὶ γῦπας; οὐχ ὁρᾷς ὅτι ἰκτῖνος εἷς ἂν τοῦτό γ᾽ οἴχοιθ᾽ ἁρπάσας;ἄπελθ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν καὶ σὺ καὶ τὰ στέμματα:ἐγὼ γὰρ αὐτὸς τουτογὶ θύσω μόνος.Ἱερεύς:εἶτ᾽ αὖθις αὖ τἄρα σοι δεῖ με δεύτερον μέλος χέρνιβι θεοσεβὲς ὅσιον ἐπιβοᾶν, καλεῖν δὲ μάκαρας, ἕνα τινὰ μόνον, εἴπερ ἱκανὸν ἕξετ᾽ ὄψον.τὰ γὰρ παρόντα θύματ᾽ οὐδὲν ἄλλο πλὴν γένειόν ἐστι καὶ κέρατα. Πισθέταιρος: θύοντες εὐξώμεσθα τοῖς πτερίνοις θεοῖς.
Επτά αιώνες πριν υπάρξει η λειτουργία του Χρυσοστόμου, ο Αριστοφάνης, στους Όρνιθες παρωδεί έναν ιερέα που τον έχει καλέσει να υμνήσει τον κόσμο των πουλιών. Άφησα αμετάφραστο το κείμενο- το μόνο που μας λείπει είναι να επιστρέψει ο Άγγελος Τερζάκης και το οργίλο κοινό που πριν εξήντα παρά κάτι χρόνους έθαψε μια παράσταση του Κουν.
Το Μοτίβο, η Παράβαση και ο Κανόνας είναι τυπική διαδικασία απεντόμωσης των θρησκειών όταν ξεφυτρώνει μια νέα πίστη που αναιρεί την προηγούμενη. Αλλά μόνον αυτά. Περιοδεύοντας το Ιουτούμβι, μπορείς να θαυμάσεις τους λαούς που μακελεύτηκαν επειδή πίστευαν άλλα θαύματα, άλλης Πίστης, ενώ η προσωδία, τα «Αμήν» και ο ένρινος υμνητισμός βρίσκονται μπροστά σου, πλήρως διατηρημένα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των ύμνων στο ιδιωτικό τους Θείον. Και να μη ξεχνάμε τους Καρλομάγνους που έγιναν μάγνοι, όντες υπό την καταληψία των Δρυιδών, που μετά την στέψι των εν Ρώμη, επέστρεψαν οίκαδε και τους κρέμασαν στα δέντρα.
Στην περίπτωση του ελληνικού «περί Χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους» είδαμε προσφάτως μια σκιαμαχία όπου προτάθηκε, όχι χωρισμός ή κονκορδάτον, αλλά μια διαφορετική οικονομική προοπτική και τέρμα: η Εκκλησία θα δέχεται την Χορηγία του νεοπτώχου Κράτους,όπως συμβαίνει με τις ΜΚΟ, ενώ θα υπάρχει σερμαγιά από την εκμετάλλευση Ακινήτων που θα τηνε μοιράζονται τα συνεταιράκια.
Κι αν η μπίζνα πτωχεύσει, όπως τόσες και τόσες ανάλογες ματαιότητες;
Αυτά, κι άλλα τόσα, ανάξια ανάλυσης, οφείλονται στην Κατρουγκάλεια άποψη πως το Νέο Σύνταγμα θα έχει κατιτίς το Κινηματικόν. Ένα νέο Δογματικό και κανονικό σχήμα, χωρίς ράσο, αλλά με μοδέρνα στολή, ωσάν των νεοποδηλατών.
Καταλήγω: σπεύσατε να κατανοήσετε τα Σχίσματα και τους δήθεν θρησκευτικούς πολέμους.
