Μήτε στιγμή δεν το έχαψα πως υπάρχουν παιδικά κόμικς. Από τον Μαντρέηκ και τον Ριπ Κίρμπυ έως την little Dot και τους πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης είχα την βεβαιότητα πως διάβαζα πολιτικά κείμενα. Ειδικά, κάτι απωανατολίτικα και κάτι με πριγκηποπούλες και αστεράκια, μέσα από την απλόνοιά τους, είναι πλήρεις  πολιτικές πλατφόρμες.

Όλα πάντως ήρθαν και πέρασαν έως το Rabbids invasion. Αυτά τα εξωγήινα μπαρμπαδέλια, περιγράφουν μια κυβέρνηση, πολύ κοντά στη δική μας. Και όχι αστεία με το φεγγάρι, την επισυναγωγή του ουτοπικού σοσιαλισμού, όπου προσπαθούν να επιστρέψουν μαγεμένα με ποικιλία εφαρμογών. Οι άλλες πτυχές της πολιτικής εκπροσωπούνται από το ανθρώπινο γένος, επάξια. Κι όταν τα  κουνέλια «ερευνώνται» και μεταμορφώνονται σε χορευτές και αγνοούν λειτουργίες που μας φαίνονται αυτονόητες, όπως μια σκάλα ή μια μπάλα, δεν έχω παρά να τα ξεπατικώνω, όποτε μου κατεβαίνει και γράφω πολιτικό σχόλιο.

Μια συλλαβή ξέρουν: Το Bwa. Σε παραλλαγές. Φτάνει και περισσεύει. Τους κατακλέβω ασύστολα. Και την καταβρίσκω.