Αυτές τις μέρες άκουγα δημοφιλή τραγούδια, καθώς γράφτηκα συνδρομητής σε διάφορα streaming και γενικά το δουλεύω το διαδίκτυο, ελπίζοντας ότι δουλεύει κι αυτό για εμένα: δοκιμάζω διάφορες υπηρεσίες και πλέιλιστ για να δω τι συνοδεύει καλύτερα τις ώρες και τις διαθέσεις μου. Έτσι ακούω νέα τραγούδια που δεν θα άκουγα αλλοιώς, και ξανακούω παλιότερα τραγούδια που επίσης δεν θα άκουγα αλλοιώς.

Μου έχει κάνει εντύπωση η πληθώρα των νέων τραγουδιστριών, που δουλεύουν με ένα σωρό ηλεκτρονικά βοηθήματα στη φωνή, και προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αθωότητα και τη χυδαιότητα, κυρίως στα βίντεο: η εικόνα είναι κυρίαρχη, τα τραγούδια είναι απλώς η ηχητική συνοδεία του μηνύματος, σε βαθμό που σε κάνει να νοσταλγείς (αν την έζησες) την εποχή πριν το 1981.  Όχι, δεν φταίει το Πασόκ και για αυτό, το 1981 ήταν η χρονιά που ξεκίνησε να εκπέμπει το Mtv. (Για τους νεότερους, Mtv σήμαινε “Music Television”, και ήταν το πρώτο κανάλι που μετέδιδε σχεδόν αποκλειστικά βίντεο-κλιπ, κάτι σαν το YouTube με πολύ καλύτερη εικόνα αλλά χωρίς δυνατότητα επιλογής. Η μόνη διάδραση που είχε ο χρήστης ήταν το κουμπί on/off.)

Διασκεδάζω με τις προσπάθειες της Ariana Grande (25 ετών) να εμφανίζεται (και ακούγεται) ως σεξουαλικά ενεργή δωδεκάχρονη ― το 2016 είχε κυκλοφορήσει δίσκο με τίτλο Dangerous Woman και μια από τις πιο γελοίες φωτογραφίες εξωφύλλου όλων των εποχών. Αυτό το είδος συγκλίνοντος στραβισμού με δήθεν νάζι μπορεί να απογείωσε την καριέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη, αλλά, μισόν αιώνα μετά, είναι τόσο ξεπερασμένο όσο τα ’60s.

Εμείς εδώ μπορούμε να λέμε  ό,τι θέλουμε, η κυρία παραμένει από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες του πλανήτη. Κοιτάζοντας τα τραγούδια που έχει ανεβάσει στο YouΤube, το δημοφιλέστερο μετράει κάπου 1,5 δισεκατομμύρια views, το δεύτερο 1,3, το τρίτο 1,1, το τέταρτο 993 εκατομμύρια, το πέμπτο 824 ‘μύρια, και το έκτο, που παραθέτω παρακάτω, 761.242.846 views αυτή τη στιγμή που γράφω.

Αυτό δεν είναι βίντεο-κλιπ, είναι ταινία μικρού μήκους. Σίγουρα η Grande δεν είναι Adele, δεν έχει τα φωνητικά προσόντα της μεγαλύτερης (από κάθε άποψη) τραγουδίστριας (2,8 δις views το «Hello»).

H οποία Adele είναι τριάντα χρονών και δεν προσποιείται την πιτσιρίκα, όπως κάνει (ακόμα!) η εξηντάρα Madonna, που αποτελεί  πρότυπο για όλες τις νεαρές που θέλουν να κάνουν καριέρα στη σόου-μπιζ χωρίς να έχουν αναγκαστικά όλα τα παραδοσιακά προσόντα, διαθέτουν όμως την διάχυτη σεξουαλικότητα που απαιτεί ο ρόλος. Γιατί με τη Madonna το θέμα δεν ήταν ποτέ η φωνή, ήταν το σεξ.

Μιλώντας για σεξ και ανήλικα, να μην ξεχάσουμε να μνημονεύσουμε την Janet Jackson, αδελφή του ακατονόμαστου, η οποία για μερικά χρόνια ανταγωνιζόταν ευθέως τη λευκή Μadonna ανακαλύπτοντας τον ρυθμό και το σεξ που έκρυβε μέσα της, και διαφημίζοντάς τo δεόντως (όπως αργότερα έκανε η Miley Cyrus).

Το μουσικό ύφος της ήταν το γνωστό της οικογένειας, αλλά με την οπτική του μέλους της κοριτσοπαρέας που γίνεται γυναίκα και θα μας δείξει πώς το τρι- πώς το τρίβουν το πιπέρι.

Προσπαθώντας να ιχνηλατήσω την προέλευση των κοριτσοκλώνων, διαπίστωσα πως μια από αυτές που ενέταξαν τους φωνητικούς ακκισμούς στο καλλιτεχνικό τους οπλοστάσιο και εξύψωσαν τον κωλοπαιδισμό σε επιτυχημένη μανιέρα ήταν η Lana Del Rey, η οποία (χωρίς πλάκα) κατόρθωσε να συγκεράσει ετερόκλητα μουσικά είδη και να δώσει ένα προσωπικό και αναγνωρίσμο μουσικό ιδίωμα (δεν παύει πάντως και αυτή να τραγουδάει σαν κακομαθημένη τηνέιτζερ). Πριν από λίγα χρόνια μας έδωσε κι ένα από τα μεγάλα καψουροτράγουδα του διεθνούς ρεπερτορίου.

Πηγαίνοντας πιο πίσω στις τραγουδίστριες που χαριεντίζονται ως παιδίσκες (βοηθώντας τις νεαρές θαυμάστριες να ταυτιστούν μαζί τους), στάθηκα στη Gwen Stefani, τραγουδίστρια των No Doubt, και κατάλαβα πόσο επιδραστική αποδείχτηκε για τις επερχόμενες γενεές.

Η Stefani δεν ήταν μόνο πόζα και λαρυγγισμοί. Έγραψε κι ερμήνευσε άλλο ένα από τα μεγάλα καψουροτράγουδα του διεθνούς ρεπερτορίου, και στο συνοδευτικό βίντεο-κλιπ βλέπουμε τη σωματοποίηση του αδιέξοδου πόθου (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη γελοία λέξη). Κι αυτή είναι ίσως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη σχολή Madonna και τους κλώνους της, και στις πιο ώριμες τραγουδίστριες: το θέμα των κορασίδων είναι το σεξ, το θέμα των ωριμότερων είναι η καψούρα. Διότι ακόμα κι αν νομίζεις ότι ξέρεις από καψούρα στα δεκαπέντε, περίμενε μερικά χρόνια για να δεις τι εστί φυστίκι.

Ούτε άσχετη με τα μουσικά ήταν η Stefani και το συγκρότημά της, κάθε άλλο. Διασκεύασαν και έκαναν σουξέ ένα σχεδόν ξεχασμένο τραγούδι των Talk Talk, που δείχνει βαθιά γνώση και αγάπη για τη σύγχρονη μουσική.

Πόζα, μανιέρα και λαρυγγισμοί συνοδευόμενοι από ταλέντο και ουσία (κι ένα δαιμονισμένο κέφι για ζωή) ήταν αυτό που εκόμισαν νωρίτερα στην τέχνη οι Cindy Wilson και Kate Pierson, οι δυο τραγουδίστριες των B-52’s με κομμώσεις, φορέματα, κινήσεις και βοκαλισμούς κορασίδων του αμερικανικού Νότου.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι τραγουδίστριες των B-52’s  έπαιζαν με τη νοσταλγία μιας σχετικά πρόσφατης εποχής που δεν υπήρξε ποτέ ακριβώς έτσι όπως την παρουσίαζαν, αλλά δεν είχε σημασία, η αναστήλωση και η αναβίωσή της στο παρόν ήταν το ζητούμενο (κάπως σαν τις ταινίες του Austin Powers αργότερα).  Αν το συγκρότημα το ξέρετε μόνο για το «Love Shack», εσείς χάνετε.

Καταλήγουμε στην τριάδα των τραγουδιστριών που άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού, από τα χρόνια του new wave ίσαμε σήμερα. Κατά περίεργη σύμπτωση, και οι τρεις ήλθαν στο προσκήνιο την ίδια χρονιά, το 1978.

Η πρώτη ήταν η Lene Lovich, που και αυτή συγκέρασε τρέχοντα μουσικά είδη με το δικό της ιδίωμα και τον ιδιαίτερο τρόπο τραγουδιού, όπως φαίνεται στο «Lucky Number».

Η δεύτερη ήταν η φίλη της Nina Hagen, που είχε την καλύτερη φωνή και τη μεγαλύτερη τρέλα από όλες τις σύγχρονές της. Δεν κατατάσσεται πουθενά, ήταν μια κατηγορία από μόνη της.

Η τρίτη η νεότερη ήταν η Kate Bush. Εντελώς Βρετανικό φαινόμενο, έγινε διάσημη από τον πρώτο της δίσκο (και μια φωτογραφία στην οποία διαγράφονταν οι ρώγες της κάτω από τη φανέλα), και έγινε η αγαπημένη των μουσικοκριτικών που την προώθησαν αλύπητα και έπεισαν τον κόσμο ότι εγεννήθη ημίν αοιδός. Έχω φίλους εβδομηντάρηδες που είναι ακόμα ερωτευμένοι μαζί της, ίσως επειδή τα χρόνια εκείνα μόνον ακούγαμε, δεν βλέπαμε βίντεο-κλιπ.

Όπως και να έχει, χαμογελώ όταν αναλογίζομαι τη μυστική ζωή που συνεχίζουν να έχουν οι παλιότερες τραγουδίστριες ανάμεσά μας, μέσα από τη μίμηση (συνειδητή ή έμμεση) που κάνουν οι νεότερες τραγουδίστριες. Τι σχέση έχω εγώ με την Kate Bush, μπορεί να ρωτήσει η Ariana Grande, η Selena Gomez, η Niki Minaj, η Dua Lipa, η Bebe Rexha ή οποιαδήποτε άλλη τρέχουσα επιτυχημένη τραγουδίστρια-παιδίσκη. Ακόμη κι αν αυτές δεν ξέρουν, τώρα ξέρετε εσείς.