Στην Ανατολή, τα παζάρια δεν είναι όπως λάχει. Δεν είναι φτιαγμένα για συμπατριώτες των εμπόρων, αλλά για κορόιδα, κυρίως Δυτικούς ή και φαντασμένους νεόπλουτους. Έχω παζαρέψει σε Αίγυπτο, Ισραήλ και Παλαιστίνη, σε αρμένηδες της Ιερουσαλήμ, σε Τουρκία και τις όμορες φυλές, σε αρκετά Βαλκάνια και (ω της εκπλήξεως) πολύ στις Βρετανικές νήσους. Οι Τούρκοι είναι κάκιστοι έμποροι, σπανίως εξαπατούν, παρεκτός και το επιθυμείς ως τουρίστας που τάχα «ξέρει». Αλλά είναι οι διαφανέστεροι όλων στην αρχική απαίτηση και στο τελικώς συμφωνηθέν ρεγάλο. Για παράδειγμα, ένα σπάνιο κομμάτι, μια μαύρη φλίδα μαύρου αμέθυστου, χτυπημένου στο χέρι, είναι πάντοτε φτηνή λόγω εύθραυστου εμπορεύματος -και τα κόκκαλα σε τσιμπούκια, βαζάκια και τίτλοι πτωχευμένων εταιρειών της ξενοκρατίας τους, είναι όντως τεφαρίκια. Για να εξηγούμαστε, αρχιαπατεώνες είναι μόνον φλωρεντίνοι τέως ευγενείς παλαιοπώλες και αγγλάκια που μιλάνε κόκνι στο Πορτομπέλο.

Στα ελληνοτουρκικά, τα δήθεν αρκαντάς είναι μανούλες και θέλουνε το Καστελόριζο, όποια σάλτσα και να προσθέτουν, μόνον αυτό, διότι τους ανοίγει έναν απωλεσθέντα παράδεισο. Όλα τα άλλα, είναι ψώματα, καππότες, δικαιολογίες, όσο πιο γέρων ο έμπορας, τόσο πιο δαιμόνιος και πούρτσος είναι. «Πούρτσος» σε βόρειο ιδιόλεκτο είναι ο πορνόγερος, το ραμολί με στύσεις. Άμα το πάρουνε το σύμπλεγμα, θα ξεχάσουν πως δεν έχει ΑΟΖ και χωρικά ύδατα, και θα προσθέσουν αμέτρητα τετραγωνικά αγωγών και θεσμικούς ψαρότοπους. Στις μοκάρες τους οι «γκρίζες ζώνες» και η επικράτεια της τσιπούρας, κολοκύθια με τη ρίγανη η συνάφεια με τους ετεοκρήτες και τα λιβυκά γκάζια. Το Καστελόριζο ήταν γαλλικό και οι Γάλλοι το δώκασι στον Μουσολίνην, ή σε άλλονα, θα σας γελάσω, στον μεσοπόλεμο κι από ‘κεί το πήραμαν εμείς το 1947.

Μας ξέρουν καλύτερα απ΄όσο εμείς αυτούς. Ξέρουν πως οι πιο σφιχτές, πιο αποδοτικές επιχειρήσεις γίνονται από παραβατικούς Ρωμιούς που χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μπάζουν προσφυγιά, να οργανώνουν μπρατίμια αλβανέζικα, να βάζουν τους αγνούς και κτηνώδεις εκ Ρωσίας υποκοσμικούς να κόβουνε λαρύγγια. Οποιαδήποτε χώρα των Βαλκανίων, εάν είχε την διαμόρφωση της Δυτικής Θράκης, στενοποριές δηλαδή, δεν θα περνούσε κουνούπι. Η διαρροή από Έβρο, και Ξανθοκομοτηνές ελεγχεται μέσω χαρτζιλικιών από Ρωμιούς. Και το δόλωμα, ω τίγρεις του Πολιτισμού και της Ελληνοπρέπειας, δεν είναι αυτό που σπρώχνουν τα τουρκάκια δώθε από τον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, αλλά η προσυμφωνημένη ταρίφα των «επισκεπτών» να έχουν κάρτα και να τρέχουν άπαξ του μηνός σε ελληνικά ΑΤΜ. Για να βρεθούν στον Ευρωπαϊκό βορρά είναι εύκολο αλλά θα τους γυρίσουν οπίσω άφραγκους. Τα κυβερνητικά μας ντουγάνια, διαχρονικώς, κάνουν το λογαριασμό και βλέπουν πως συμφέρει να ρουφάνε τα ποσά των ΑΤΜ υπέρ πατρίδος. Τώρα, αυτά που λέει ο Ακάρ και η Αμφικάρ και η Κοσμοκάρ κι εκείνος ο ψεμματάρης ο Τζαβούσογλους, είναι για να σπρώχουν το χρήμα ΚΑΙ σε ρωμεϊκά χεράκια και το βράδι, γυρνάνε σπίτι και λένε στην Χατζιζέ σουλτάνα τους: «σήμερα υπερέβην εαυτόν, Σεχραζάτ μου τιμημένη, και πάλε το έχαψαν». «Μα δε σε πειράζει που σε θεωρούν μπουνταλά, εφέ μου;» ρωτάει εκείνη. «Όχι» απαντά ο Τσαβούσογλους. «Απλώς αύριο να μου κολλήσεις καλύτερα το ποντικί μουστάκι – το θεωρούν ένδειξη αξιοπιστίας».