α
«Στείλαμε επιστολή διαμαρτυρίας και μας απαντούσαν με έγγραφα όπου μας γνωστοποιούν πως κοινοποίησαν αρμοδίως την διαμαρτυρία»
Η γραφειοκρατία πρωτίστως διώχνει από πάνω της την αρμοδιότητα. Ένα τεράστιο ποσοστό εγγράφων στέλνεται για να οριστεί μια κατάρα: η χρέωση. Και ο υπάλληλος που εντέλει «χρεώνεται» δεν κοιμάται το βράδυ για την γκαντεμιά του. Το ενδεχόμενο να «ενεργήσει» για να τελειώσει μια υπόθεση, ενεργοποιείται τελευταίο. Παρεκτός και «ενοχληθεί» απο κάποιον προϊστάμενο. Κυρίως επειδή μπήκε κάποιο μέσον, οπότε του γίνεται σύσταση από τον προϊστάμενο “κάνε κάτι γι αυτό, με έχουνε γκαστρώσει”.
Το μυστικό είναι στον χρήστη της στρογγυλής σφραγίδας. Του λιναριού τα πάθη περνάει κάθε εξερχόμενο από το πρωτόκολλο. Και τότε ακόμη, το χαρτί είναι γεμάτο κωδικούς και στοιχεία της υπηρεσίας. Αλλά από ζουμί, τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Δεν περιέχει, παρά σπανίως το «εγκρίνουμε». Αντικαθίσταται από το «δεν έχουμε αντίρρηση». Επίσης προηγείται το «σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε στην υπηρεσία μας». Αμφότερα, δεν εκφράζουν σύμφωνη γνώμη, μήτε άποψη. Βρίσκονται εκεί, μή και κανένας ανάγωγος τους μηνύσει.
β
Το τελευταίο από τα κρίματα είναι το φακελάκι και η δωροληψία. Προηγούνται άλλα, φονικότερα. Ο απηνής ρατσισμός κατά των εκτάκτων και των συμβασιούχων. Η δυσπιστία απέναντι σε κάθε δημιουργική πρόταση που προέρχεται από υφιστάμενο. Ο απαραίτητος χαφιές του γραφείου, πάντα κατώτερος του χαφιέ της υπηρεσίας. Η ευκολία με την οποία καταπίνονται (και λοιδωρούνται στο «μεταξύ μας») πολιτικές εντολές. Πάνω απ΄ολα, η απελπισμένη προσπάθεια να «ξεχρεωθεί» μια χρέωση. «Γι αυτό που ζητάτε, ω βογιάρε των βογιάρων, είναι υπεύθυνη η τάδε διεύθυνση».
Γενικώς, ό,τι κουνιέται, είναι «για τον Πέο». Ο σύμβουλος είναι ένας φυτευτός μαλάκας που κορδώνεται και δεν ξέρει ντιπ καταντίπ. Αυτοί που ζητάνε κάτι με όλα τα παράβολα και τα χαρτόσημα του ντουνιά, είναι εισβολείς, χαλαστές και καταστροφείς της Κρέμας των Εκλεκτών. Όσο κοντύτερα στην στρογγυλή σφραγίδα, τόσο περισσότερη θεία Άλως υπάρχει.
γ
Αυτά, συνήθως μειώνονται σε κάποια βελτίωση που αχρηστεύει τον μηχανισμό. Αλλά οι μηχανικοί του, απλώς αλλάζουν «αντικείμενο». Και προστίθενται άλλοι μουστερήδες που θα αναλάβουν την ανακαίνιση. Αν κανένας αγνοιακός, θεσπίσει κάτι απλό, που δεν αναφέρεται ρητώς στον Οργανισμό (αυτός είναι η μάγκνα Κάρτα της υπηρεσίας) έρχονται καπάκι πλήθος γνωματεύσεις ψυχιάτρων ή βεβαιώσεων οξείας τενοντίτιδας, ώστε η πληκτρολόγηση να υποβαθμιστεί σε δακτυλογράφηση, άρα θέλουμε γραμματειακή υπστήριξη ,κύριε διευθυντά.
δ
Ο,τι περιγράφω συμβαίνει και το έχω βιώσει. Αυτό το μπετόν αρμέ, με τα σίδερά του διαβρωμένα από καιρό, είναι η γη μας, το έδαφός μας. Δεν υπάρχει κυβέρνηση ικανή να το κουμαντάρει. Εξ ανάγκης, στηρίζεται στο μασκάρισμα και στην προσποίηση.
Τουλάχιστον, κάποιος να καταλάβει πως η χώρα δεν θα αντέξει πολύ ακόμη με αυτήν την διαχείριση. Αλλα χρειαζεται στάδια προσαρμογής. Ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών. Δεν θέλω μήτε μια στάλα αίμα, μήτε ένα ποτήρι μελάνη. Αυτά.
ε
Πολλά χρόνια με απασχολεί η Κρίση. Σήμερα νομίζω πως κάτι κατάλαβα, αλλά δεν έχει σημασία. Κι αν κατηγορώ την γραφειοκρατία, το πράττω από αμηχανία. Για μένα, η πελώρια φούσκα της αμερικάνικης αγοράς ενυπόθηκων και άλλων δράσεων από τρελούμπαλους του συστήματος, από το 1997 έως το 2007, δημούργησε τέτοιες φλύκταινες που η Ευρώπη αναγκάστηκε να απαντήσει ηθικολογικά, στρέφοντας τα βλέμματα των πολιτών της σε δήθεν σπάταλες και ανίκανες χώρες της Ηπείρου, που πλήρωσαν τη νύφη. Ωστόσο η μεγάλη της υστέρηση, της Ευρώπης εννοώ, είναι πως δημιούργησε χρηματοπιστωτική αφλογιστία στην Αφρική και στον υπόλοιπο τρίτο κόσμο, αφήνοντας άλλους να αλωνίζουν, ενώ εμείς είχαμε έναν Τέρενς Κουίκ να στέλνουμε.
Έτσι, γονατισμένος και σαστισμένος, απλώς αρνούμαι να πίνω το καφεδάκι μου όταν βλέπω πως το έχουν φτύσει. Θα αντέξω ακόμη λίγο, ελαφρώς αποσβολωμένος, σφηνωμένος στην κλεισούρα, στα Δερβενάκια, στον κάραβο και στο τζερέμπουλο της τρίτης ηλικίας.
