Τη σκέφτομαι συχνά, όχι συνεχώς αν και συνεχώς τρέχει η παρουσία της σε αταχτοποίητους φακέλους του επεξεργαστή του μυαλού μου. Ελάχιστα μιλάω γι’ αυτή, όχι για πολύ και με λίγους. Συχνότερα τη βλέπω στον ύπνο μου.

Σήμερα η εικόνα της ήρθε απρόσμενα, όχι από εσωτερικά, προσωπικά αρχεία αλλά μέσω Messenger κι ενός συνδέσμου προς το Google Maps. Ο δικός μου προσπαθούσε να δει σε τί κατάσταση βρίσκεται ο κήπος μας ύστερα από τόσους μήνες lockdown. Εκεί λοιπόν την είδα, έξω από το σπίτι μας, λίγο πιο κάτω στο δρόμο, να κοιτάζει αυτόν που τη φωτογράφιζε. Ποιος ξέρει ποιόν, πάντα φιλική με τον κάθε ξένο.

Το είχε γράψει η Μαριανίνα Κριεζή σε κάτι στιχάκια: ίσως φάντασμα σκυλιού η αγάπη.