Συνήθως, όταν δεχόμαστε επισκέψεις Προέδρων, υπάρχει πρωτόκολλο. Που ξεκινά από βαρετά προεισαγωγικά (συνέντευξη σε κανάλι της άλλης χώρας, στην χώρα του Προέδρου, τυπικούρες όταν συναντιούνται εκτελεστικός και μη εκτελεστικός Πρόεδρος) και όλα τελειώνουν μετά από υπερεργασία των υπουργείων Εξωτερικών, με μία συνέντευξη Τύπου γεμάτη κοινοτοπίες και με ελάχιστες μπηχτές που οι πιο έμπειροι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν (ή τις διαρρέουν υπηρεσιακοί παράγοντες).

Ο Ερτογάν την πάτησε με τον Παπαχελά, που συνήθως υπηρετεί ένα «αποκαλυπτικό ερωτηματολόγιο», οπότε, όσο πιο βλήμα (ή απελπισμένος) είναι ο ερωτώμενος, τόσο περισσότερο εκτίθεται. Παραμονή της άφιξής του, οι Έλλενεν ακούνε τον μουσαφίρη τους να εξηγεί κατά τα γούστα του την Λωζάνη. Κι έχουν μισή μέρα ξενύχτι «για να οργανώσουν την απάντηση στην πρόκληση». Αναγκαστικά, αυτοσχεδιάζουν. Από κανενός το νιονιό δεν περνάει ότι ο Σκάης ασκεί μονίμως αντιπολίτευση, άρα το τελευταίο που τον νοιάζει είναι να πετύχει, έστω για τα μάτια, η διήμερη επίσκεψη.

Είτε λοιπόν ο δικός μας μη εκτελεστικός μεσιέ λε πρεζιντάν, τα παίρνει στο κρανίδι και ειδοποιάει την κυβέρνηση «θα τονε σκίσω», είτε το φυλάει για έκπληξη. Αμφότερα ολέθρια. Ο Ερτογάν δεν είναι δυνατός, είναι νευρικός, τον κυκλώνουν και νομίζει πως με τη Λωζάνη τον έδεσε τον εσέκ του (τον γάιδαρο). Η Λωζάνη, για τους περίεργους, που ο σουλτάνος θέλει να επικαιροποιήσει, είναι στην ουσία ο μόνος λόγος να μη χάσει τα κουρδικά εδάφη, αφού με τη συνθήκη δεν έχει περιθώρια αλυτρωτισμού, αλλά και τα δικά του σύνορα είναι εγγυημένα.

Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή χώρα, πλην της μισής Ελλάδας, που να θέλει τακίμια με την Τουρκία. Η Αμερική είναι στα μαχαίρια με τον Ερτογάν και θέλει να τον αλλάξει. Η Ελλάς αμερικανίζει, κατά τα γνωστά. Αλλά πάσχει από αυτοάνοσο: τρελαίνεται αν της θίξουν τα νησιά, την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τις βραχονησίδες. Ξεχνάει ότι η Λωζάνη δίνει την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία, επειδή η Ελλάδα δεν είχε να πληρώσει αποζημιώσεις στον Κεμάλ και προσφέρει εδάφη!  Αν η Τουρκία ισχυρίζεται πως δεν μνημονεύονται βραχονησίδες στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα μπορούσε από χτες να εξηγήσει στην γείτονα «αν σε αποζημιώσω για τα χρωστούμενα, περιμένω να μου παραδώσεις την χώρα από Έβρο έως τα προάστεια της Πόλης». Και να γίνει του Στάλινγκραντ το κάγκελο.

Ένας ηγέτης με φαντασία και διπλές κοχόνες, τρέχει σε ένα κράτος με ευμάρεια, Γερμανία λόγου χάρη, και του λέει: «έχω, έχω. Ωραίο οικόπεδο αξίας μερικών τρισεκατομμυρίων. Το λένε Ανατολική Θράκη. Βόηθα να το αποκτήσω και σου το μεταβιβάζω αμέσως. Δεν μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω. Και εσύ, φτιάξε μια μπάφερ ζόουν, ονόμασε την όπως θέλεις, και καθώς η Λωζάνη προϋποθέτει αποστρατικοποιημένα Δαρδανέλλια, κόβεις τα πήγαινε έλα του στόλου της Ρωσίας και άλλα αγαθά».

Οπότε οι Τούρκοι μένουν με γκρίζες βραχονησίδες, ενώ η Ευρώπη θα ναυλοχεί στην Προποντίδα. Και η Κωνσταντινούπολη, γίνεται ένα Χονγκ Κονγκ, μια Σιγκαπούρη, με εχθρικά σύνορα στα όρια του αεροδρομίου της. Και μετά, θέτεις όρους. Πολλούς. Και για την Κύπρο και για άλλα τόσα. Αν η υφαλοκρηπίδα μας παιδεύει σαρανταβάλε χρόνια, το «ζήτημα της Θράκης» θα τραβήξει αιώνες.

Ηρεμήστε, οι φίλοι. Δεν πουλάω τρέλα. Απεναντίας, αγοράζω. Για μένα ο Ερτογάν απέπνεε αδυναμία, προβληματισμό και άλλα, αρνητικά. Κινδυνεύει. Ευτυχώς, μερικοί δικοί μας το πήρανε χαμπάρι και οι απειλές του ξεφούσκωσαν ώσπου να πάρει το αεροπλάνο από Αλεξανδρούπολη.

Δεν ξέχασα τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης. Αλλά και δεν σκοπεύω να τις αξιοποιήσω. Οι άνθρωποι είναι άξιοι της επικείμενης ήττας τους.

Α, και να δγιείτε λίγο τις εσωτερικές διαρρυθμίσεις των χώρων όπου καλούμε τους μουσαφιραίους, είτε για κωζερί, είτε για δηλώσεις, είτε για Δείπνα. Σαν «ο πωλών επί πιστώσει» είναι.