Δευκαλίων και Πύρρα, δημιουργώντας λαό.
Πάλι για Ατλαντίδα πάμε…
28-03-2020

Το γενικό πλαίσιο

‘Οταν η «υψηλή προστασία» της χώρας μεταβιβάστηκε από την Αγγλία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πράξη δεν έμεινε κρυφή και απόρρητη. Απεναντίας άλλαξε το σύμπαν, από την διαφορετική διαχείριση της προπαγάνδας, έως την αλλαγή στις ενδυματολογικές προσηλώσεις.

Απεναντίας, η παραχώρηση και αργότερα η εκχώρηση μιας ομάδας ευρωπαϊκών χωρών στην Γερμανία, συνοδεύτηκε απο αμήχανο μουρμουρητό, κι ας είχε οργανωθεί εν σπέρματι από την εποχή Κένεντι (ιχ μπιν άιν Μπερλίνερ) και την τριπλή «απόσταξη» του Εθνάρχη Καραμανλή: σε ελάχιστον χρονικό διάστημα, κλείσιμο του θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων, ο Μέρτεν και οι συνεργάτες του στην Κατοχή, ενεργοποίηση της ομοιοκαταληξίας «Μονάχου – Άχου».

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, έπρεπε ο μανιχαϊσμός της χώρας, από άσπρο – μαύρο, και διλήμματα, να γίνει παπατζηλίκι (τρία είναι πάντοτε τα χαρτιά του παπατζή) και θέσπιση της αέναης διαδικασίας «χαρτί, πέτρα, ψαλίδι» που το ένα υπερνικά ή ηττάται από το άλλο. Με δυό λόγια στα ίδια χρόνια, υπήρξε πολιτικό Κέντρο στην Ελλάδα.

Στις πρώτες δεκαετίες, η επίσημη εκδοχή δεν περιείχε τη λέξη «Γερμανία». Απεναντίας, ήδη μεσούσης της δικτατορίας, έπεσε το χαρτί της Ευρώπης. Η Ευρώπη ως έννοια, η Ευρώπη το ένα, η Ευρώπη το άλλο. Οι προηγούμενοι δυνάστες δούλευαν με επίκεντρο μια πρεσβεία, ένα ίδρυμα και ελάχιστους κομβικούς υποστηρικτές. Απεναντίας, η Γερμανία δεν ενεργοποίησε πρεσβεία, αλλά μία Ένωση, που δεν την αποκάλεσε καν Γερμανική. Την μετατροπή της Ε.Ο.Κ. σε Ε.Ε. κανένας δεν την θεώρησε πολιτική μαλαγανιά.

Οι χώρες-αφεντικά, στηρίζονταν αείποτε στην στρατιωτική ισχύ, που έφερνε και μερικά συμπληρώματα-παραπούλια. Αλλά χωρίς στρατό, δεν υπήρχε ισχύς. Η Γερμανία πρωτοτύπησε. Με κύριο παραπλανητικό μοιρολόγι «αχ εμείς οι βδελυροί, δγιέτε τι κάναμε στους Εβραίους» πήραν την Μπάνκα κι έκαναν αζημίως την Μάνα σε αυτό το κουμάρι. Τελευταία πράξη: πάνω στην πανδημία, κι όταν τα κράτη-κλεφτόπουλα είπαν να ανοίξει το κεμέρι, να υπάρξει μετρητό στην αγορά, ώστε η επερχόμενη Νέα Κρίση να διαθέτει τουλάχιστον κεφάλαια, η Γερμανία, γλυκαμένη από αυτό που ήξερε, να δίδει δάνεια και να χρεώνει χώρες, τσίνισε.

Φυσικά, ο κορονοϊός είναι διεθνές ζήτημα, καθόλου αθώο. Αλλά η τέχνη του κοσμοκρατορείν απαιτεί από τα κράτη να ξεχάσουν την ενεργό αλληλεγγύη και να το δούνε γερμανικά: κομμάτι-κομμάτι ο μπακλαβάς.

Το τοπικό μπουρανί

Επίσης, πρώτη φορά, φάνηκε πως η τριπλέτα της χώρας μας, Αριστερά – Κέντρο – Δεξιά, έχει δεχτεί ένα άπερκατ και έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Και οι τρεις πολιτικές περιοχές έχουν υποστεί αναδιάρθρωση καλλιεργειών και δεν χωρίζονται με τάφρους ή χρώματα, αλλά υπό την πρόφαση του αναδασμού, βρίσκονται σε αναμονή και ενδιαμέσως, βαριούνται που ζούνε.

Τους ακούω και τους βλέπω να «αντιπολιτεύονται» άκεφα, χλομά και τεμπέλικα, νομίζοντας πως υπάρχει κάποιος άλλος καρδιωγμός στη φύση των «υπηκόων» πάρεξ μια ενδημική, πρωτόγνωρη ανασφάλεια, αφού οι προηγούμενοι που έζησαν παγκόσμιες κρίσεις ή δεν υπήρχε εφημερίδα να διαβάσουν ή δεν ήξεραν να διαβάσουν. Άσε που απέθαναν σχεδόν όλοι.

Είχε αρχίσει να γεννιέται αλλά ως λειψανάβατη, εκείνη η «συγκυβέρνηση» του 1989, που από μια καρδιακή ανεπάρκεια, έφερε μια τάση προσομοίωσης, αλλά πολύ σχηματική. Έπρεπε να περάσουν άλλα είκοσι χρόνια για να προσεγγίζονται αριστερές, κεντρώες και δεξιές πεποιθήσεις μέσα σε ένα τουρλουμπούκι άγνοιας ορισμών και έντονης δράσης δηλώσεων και δηλωσιών. Πάντως, μετά το ρεζιλίκι του 2012, να πιστεύει πως προπορεύεται ή αντεπιτίθεται κόμμα που έλαβε 28 ή 18%, ήταν προφανές ότι οι ορισμοί και η τέχνη της πολιτικής έγινε παίγνιο για οργανικά αμόρφωτους λεφτάδες. Εξάλλου, στο γύρισμα του αιώνα, οι ευπατρίδες και τα παλιά λεφτά λιγόστεψαν φρικτά. Και η πολιτική στήριξη, τιμολογήθηκε όσο κοστίζει μία μάσκα κορονοϊού ανά χίλιους Καψώχηδες ή τους αντίστοιχους Κυριακοειδείς.

Για τη γενιά μου και τη σειρά μου

Τον τίτλο της, τον έδωσε ο Γιάννης Βαρβέρης, από το 1986: ο θάνατος το στρώνει. Ας περιμένουμε το ζεύγος που ρίχνοντας πέτρες πίσω του, θα γεννήσει μια μαλακή γενιά. Θα ονομαστούν Δευκαλίων και Πύρρα, ως πρώτοι που κατάλαβαν ότι κατακλυσμοί είναι πιο παραγωγικοί από τους σεισμούς και τις σοφίες των βροτών, ειδικά των κομματικών.

Οι νεκροί δεν θα συνεφέρουν απολύτως κανέναν διότι πιο ακατάδεχτο, αυτοσυντήρητο, μισερό και πρωτεϊνούχο μετά λιπιδίων ον από τον ζωντανό άνθρωπο, δεν έχει, τουλάχιστον αυτός ο πλανήτης.

Απεναντίας, πρέπει άπαντες να καταλάβουμε πως έχουμε μια τελευταία ευκαιρία, εννοώ τα κράτη που δεν είναι του βοριά τ’ αγιασματάκι, να στείλουμε οργίλους, καταφερτζήδες, εξωφρενικούς απεσταλμένους και να τολμήσουν (μόνον αυτοί μπορούν) να δείξουν σε Γερμανοί και Ολλανδοί κι όποιον άλλον, πως τα μπερεκέτια σώθηκαν και άμα δεν φτιάξουν ομόλογα καταπώς τα θέλουμε εμείς, θα κιοτέψουμε και θα πάμε με όποιον θα μας σταθεί οικονομικώς. Καταφερτζήδες εννοώ, όχι αυτάρεσκους Βαρουφακίστες.

Και ο πιο ικανός, ο έχων λέγειν που δεν θα είναι αχμάκης, να ειπεί στην Μέρκελ, μπροστά στα ΜΜΕ, όλα τα ΜΜΕ, πως η Γερμανία είναι η ίδια κατ’ εικόνα και ομοίωση του κορονοϊού που μαστίζει την οικουμένη, διότι καλόμαθε στα σύκα και για να μοιραστεί υπεραξίες θέλει μνημόνια σαν αυτά που δέχτηκε η Ελλάς η παινεμένη, η πολλάκις πτωχεύσασα, αλλά με τέτοιο χουνέρι, ποτέ.

Η πανδημία έχει φτενές αλλά υπαρκτές ελπίδες να παρέλθει. Απεναντίας η ανθρωπότητα μπορεί αιφνιδίως να στερηθεί τρόφιμα, να μπει σε οικονομική υποτέλεια χάρη στην ασυνεννοησία, και ο μόνος τρόπος να διασωθεί είναι ο παραγωγός να έχει συμφέρον να χτίζει τροφές και οι απασχολούμενοι σε άλλες εργασίες να έχουν τούβλα να χτίζουν με υλικά αυτών που τα θέλουν. Κι αν αρχίσετε τα «όχι, αυτά τα έκανε η Χιλή και ο Μεντόζα» ή «μωρ’ τι μας λέτε που θα γυρίσουμε στον Άνταμ Σμιθ, και γαημώ τον Μπλανκί που σας έσπειρε», πρέπει να ξέρουν πως έτσι μόνον οι κοινωνίες αλλάζουν, από συνδυασμούς λιμών, λοιμών, επισιτιστικών κρίσεων και κυριαρχίας της ανόητης θεωρητικούρας.