Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τις νυχτερίδες και δεν διανοούνται να κρατούν ως φυλαχτό το κοκκαλάκι κάποιας. Ο Αλέξης Τσίπρας, οργανικώς και πολιτικώς ανώριμη προσωπικότητα, είναι κοινωνικός, συχνά αράθυμος, έχει ανάγκη από επιτελείο νενέκων, δεν ξέρει από προσανατολισμό, αλλά είναι άκρως μεταδοτικός εν τη κολυμβήθρα αυτού. Όταν ανέφερε «στροφή 360 μοιρών» δεν διασύρθηκε, αλλά η «διδαχή» του, τόσα χρόνια μετά, διατηρήθηκε σε τουλάχιστον τρεις παίκτες του Σαρβάηβωρ που ξαμόλυσαν προσφάτως την μπαρούφα. Να τα προσέχετε αυτά. Δείχνουν διείσδυση σε εξωτικούς, εξωγήινους χώρους.

Ο Τσίπρας ΣΗΜΕΡΑ έπρεπε να παρουσιαστεί στο Πανελλήνιο κι όχι πριν μια ινδικτιόνα. Αν ο Αλαβάνος ήθελε να σώσει όχι τα προσχήματα, αλλά την ίδια την ψύχα του αναθεωρητισμού, θα έπρεπε να επινοήσει τον χώρο δράσης ενός τριαντάρη, κι όχι να τον γλυτώνει από λύκους, αφήνοντας τους τερμίτες να αλωνίζουν. Η Πινακοθήκη των 200 ετών που εορτάζουμε, ανέδειξε κλινικώς αγράμματους ακτιβιστές, αλλά την Παιδεία την τιμά, άσχετο εάν σοβεί ένα παράπονο των μορφωμένων που δεν έχουν απαλλαγεί από το δικό τους MeToo. Aς μάθαινε κανένα διάγραμμα Κρεμόνα κι ας δούλευε τον λογαριθμικό κανόνα για τα μάτια. Δεκαπέντε χρόνια, δεν μπορεί να ξεπεράσει μια εσωτερική αρνησικυρία. Υπήρξε μια θαυμάσια χρονική συγκυρία, όταν στην αυγή του 2016, αντίπαλος του Τσίπρα εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν συνέπεσε, δεν έτυχε να το φέρει η μοίρα αλλιώς. Είχαμε δοκιμάσει και τον Νάβι, και τον Μούρτζουφλο. Μπάστα.

Tώρα πρέπει να υποστούμε ακόμη έναν ρήγα μιας πλαστικής τράπουλας, ονόματι Σκέρτσο, που εστάθη η μεγάλη κενή ελπίδα του πρωθυπουργικού επιτελείου. Τι να μου κάνει η καταγγελία κατά Τσίπρα, όταν στην αντίπερα όχθη οι κυβερνώντες αναμασάνε μία από τα ίδια, παραβιαστές κάθε λογικής, συναξαριστές ενός ασθενούς βοναπαρτισμού και χασάπηδες των ονείρων μου.