O Άρχοντας της Μικτλάν, του τόπου των Νεκρών των Αζτέκων, είναι ο Θεός του Θανάτου, ο Μικτλαντεκούτλι, ο οποίος δεν τους τρόμαζε.

Οι σύγχρονοι Μεξικανοί, όπως και οι πρόγονοί τους, συνεχίζουν να μαζεύονται για να τον τιμήσουν στα νεκροταφεία την Ημέρα των Νεκρών. Στις 1 και στις 2 του Νοέμβρη, παρέα με τους παλιούς αγαπημένους.

Κοινή η δοξασία για την ύπαρξη ενός Κόσμου των Λουλουδιών, όχι μόνο ανάμεσα στους Αζτέκους αλλά και σε άλλες εθνότητες Ιθαγενών Αμερικανών στα κεντρικά και στα βόρεια της ηπείρου. Στον κόσμο αυτό οι ζωντανοί επικοινωνούν με τα πνεύματα των προγόνων κυρίως με τη διαμεσολάβηση ενθεογόνων φυτών.

Το τι θα απογίνει ο νεκρός σαν περάσει στον άλλο κόσμο δεν το καθορίζει το πώς έζησε αλλά το πώς πέθανε. Οι μαχόμενοι έγιναν πεταλούδες ή κολίβρια που πετούν γύρω από τον ήλιο, το ίδιο και οι μανάδες που πέθαναν στη γέννα ενώ τα νεκρά νήπια βυζαίνουν από δέντρα.

Οι υπόλοιποι, οι θανόντες σιωπηρά και άσκοπα, χάνονται στο δρόμο, ξεθωριάζουν βαδίζοντας προς τη Μικτλάν.

Λουλούδια και κεριά στολίζουν τα νεκροταφεία στο Μεξικό την Ημέρα των Νεκρών. Ο ταγέτης ο ορθοφυής, η καλέντουλα,

Στα μέρη μου, στο μονοπάτι του Οκτώβρη και του Νοέμβρη που πάλιωσε, τα κολχικά.