Πριν πενήντα χρόνια, η Χαλκιδική «δεν ήταν αξιοποιημένη». Αν υπήρχαν drones εκείνη την εποχή, θα βρισκόταν έκθετα σε φωτογραφία τουλάχιστον πέντε λιμάνια χαλκιδικών πόλεων. Ήταν Φεβρουάριος 1969 και πήγα μετά συντρόφου στο Μάλτεπε δυο μέρες. Τρώγαμε στον γωνιακό καφενέ, στη διασταύρωση προς Βάλτα. Στο δεύτερο γεύμα, ο ιδιοκτήτης θύμωσε που άφηνα ένα μισόφραγκο ως πουρμπουάν. «Πολλά δίνεις» γκρίνιαξε.

Νωρίτερα ο Βάσος που είχε τα κοτόπουλα στην παραλία έχτισε ένα τέρας στην Κασσάνδρα, ωσάν σταχανοβικό πολυόροφο φιλοξενείο. Επίσης, κατά Φώκαια μεριά, εμφανίστηκε ο όρος «χασαποψαροταβέρνα». Ένας εργολάβος θεμελιώνοντας ξενοδοχείο στην Άφυτο, βρήκε κρηπίδα του ναού το Άμμωνος Δία, εκεί που πέθανε ο καπετάν Αρχίδαμος και τον βούτηξαν σε μέλι και κερί να τον θάψουν ή να τον κάψουν στη Σπάρτη. Κάθε χερσόνησος και ο μέιζαν ξενώνας. Το νερό ήταν δύσκολο, το ρεύμα με διακοπές. Σάνη, Καρράς και Eagles palace συν κάτι «περίπτερα Ξενία» χτίστηκαν στο Μαρμαρά και στη Γερακινή

Στην Σκιάθο είχα πρωτοπάει το 1961 και το 1969 ήδη χτιζόταν ένα γωνιακό ξενοδοχείο στις κουκουναριές. Τέλος δεν είχε εντέλει το μαρτύριο της τουριστικής σταγόνας. Παράλληλα, ήταν σε κάποια δραστηριότητα οι «παραθερίσεις» με τα αντίσκηνα, ενώ τα ενοικιαζόμενα ήταν σαφώς φτηνότερα στην φαρμάκω Σαντορίνη και στην Πάτμο με το όνομα. Και η Καψόχωρα, όνομα και πράμα, το είδε «Πευκοχώρι».

Ήμουν εκεί, πάντα εκεί, στη Βεργιά και στην Τορώνη, στην Πισιόνα και στα μεταλλεία, με τα σπιτούδια να ξεπουλιούνται και να χτίζουν οι πάντες τα πάντα. Έχω πέντε χρόνια να περάσω μία μέρα σε πλάζ, αλλά δεν πειράζει. Πραγματικά.