Εκτιμώ βαθύτατα τους κρυμμένους ανθρώπους. Για δύο λόγους: ο πρώτος, αποφεύγουν την έκθεση. Ο δεύτερος, αν δεν την αποφεύγουν είναι φανεροί άνθρωποι και ο πλανήτης έχει υπερεπάρκεια απ΄αυτούς.
Δεν μπορείτε να φανταστήτε πόσα εκατοστά μπόι κέρδισα μαθαίνοντας πως ο ακριβός μου φίλος Σβάρτσιχ έχει κόλλημα με την αστρονομία. 53 χρόνια κολλητοί και δεν μίλησε ποτέ γι αυτό. Ή την παράταση της ζωής που έλαβα όταν ένας μαθητευόμενος σε σεμινάριο κειμενογραφίας, εξωτερικά βάναυσος και υπό τελεσίδικη μουγκαμάρα, μου παρουσίασε ένα κείμενο τόσο απολαυστικό και μείζον, ώστε ήθελα να του κάμω δημόσια μετάνοια, ιδρύοντας ναΐσκο στο ονομά του.
Προειδοποιώ: δεν πρόκειται για εγκλεισμό, εσωτερική ντροπή και περιστολή για ποικίλους φροϋδικούς λόγους. Μιλάμε για συνειδητή, εθελούσια, στοχαστική αφάνεια.
Ο κρυμμένος άνθρωπος, το πολύ να είναι εξπέρ σε πετάσματα, κουρτίνες, σκιερές πλευρές αιθουσών. Ανθρωπολογικά και γραμματολογικά, δείχνει να έχει την στάση του Πολώνιου, χωρίς ίχνος περιέργειας ή «πνεύματος και ηθικής».
Ίσως δεν είναι άνευ σημασίας πως τόσο ο Σβάρτσιχ, όσο και ο σύγχρονος Αστραπάς, είναι κατά βάσιν οικοδόμοι, λάτρεις της αμώμου συλλήψεως της Ύλης, μακράν κάθε φιλοσοφικού και νεοτερικού ρεύματος. Ανασαίνουν σε μη ατμοσφαιρικό περιβάλλον, χωρίς την πάγια αναλογία οξυγόνου και αζώτου.
Δεν θα απορούσα μαθαίνοντας πως υπήρξαν ασσασίνοι και σαμάνοι χαμένων φυλών ή πως δεν έχουν την παραμικρή ιδέα πώς κρύβουν απίστευτα ζητήματα. Εξάλλου, τους ανέφερα ενδεικτικά. Γνωρίζω και ελάχιστους ακόμη κρυμμένους που σέβομαι απίστευτα και συμπαθώ ολόψυχα, αλλά δεν πρόκειται να τους αποκαλύψω, διότι θα τους εκλάβουν ως βιτριολιστές του εμπράγματου βίου και δεν είναι.
Είναι οι Αμλέτοι του βίου, διότι «κρυμμένοι» δεν σημαίνει ότι κρύβονται. Απεναντίας, θα εκκαθαρίζουν το αφανές τοπίο από τους Πολώνιους και αισθάνομαι ότι αρκετά είπα. Ήδη ο «αφανής κρυμμένος» κατάλαβε πως αυτόν εννοώ.