Τότες ήρθε ο καλόγερος· σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη ζώνη,
κι έπιασε να πλουμίζει την κολόκα,
Άρχισε απ’ το λαιμό: φοινικιές, λέπια και δαχτυλίδια.
Έπειτα, κρατώντας στην παλάμη τη στρογγυλή κοιλιά,
έβαλε τον παραυλακιστή, τον παραζυγιαστή, τον παραμυλωνά, και τον κατάλαλο·
έβαλε την αποστρέφουσα τα νήπια και την αποκαλόγρια·
και στην άκρη, σχεδόν απόκρυφο, τ’ ακοίμητο σκουλήκι.
Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μια περιδιάβαση.
ΣΕΦΕΡΗΣ
Δύο κομπέρ. Ο γιατρός με τη γλυκειά φωνή, μετρημένος, δεν σηκώνει τα μάτια από το εργόχειρό του. Δεν είναι ακριβές πώς παράγει σεμνότητα – αν είχε ηγούμενο, δεν θα τον έβαζε αναγνώστη. Εγκύπτει στο χειρόγραφο, κι αυτό αυξάνει την ανασφάλεια θεατών και ακροατών. Παραδίπλα, ένας άνθρωπος της δράσης, «σεν τερεί κι εμέν ελέπει» πολιτικός προστάτης, όμοιος με μονιμά αρχιλοχία, μπρούτος, by the book, συχνά διακατεχόμενος από άκρως κατανοητή έκρηξη. Αλλά δεν απασφαλίζει. Πιο δίπλα και εκτός πλάνου, ο τρίτος της Υγείας, όμοιος με βοηθό που γυρνάει τα φύλλα της πατιτούρας στον πιανίστα. Κάθε απόγευμα στες έξη. Κυριακάτικα, διέκοψαν το masterchef, πάνω στη χλωροφύλλη. Ο Πάνος Ιωαννίδης, θα ήταν πιο πειστικός, διότι γνωρίζει από δημόσια χαλάρα.
Virtual reality, βιτρίνα, απόγευμα Κυριακής, πολύς κόσμος γράφει στις μοκάρες του τις απαγορεύσεις, βολτάρει, παρτάρει, επινοεί γελοίες δικαιολογίες, συγκεντρώνεται στα πλατύσκαλα, ανάβουν τα skypes και τα τηλέφωνα, πρέπει να μιλήσω με τον Νίκο τον Μπζαρά στην ξενητειά, να μου προσθέσει προγράμματα και να ρυθμίσω τον ήχο. Σαράντα χρόνια κοντεύουν από την εποχή του Spectrum κι ακόμη ψηφιακά αναλφάβητος είμαι.
Στο μεταξύ, κι ενώ στο διαδίκτυο το όνομα του «γιου του εφοπλιστή» απλώνεται εφτάδιπλο, μαζί με οδοιπορικό στην Ικαρία, σε άλλα μέσα κυριαρχεί η θεία ανωνυμία. Όσο για τα κανάλια, ο Σκάη αναφέρει ουδέτερα κάποιον που διέλαθε της προσοχής των αμνών, ενώ ο Star τον καταχεριάζει, ανωνύμως βέβαια. Δεν είναι θέμα υγιού και Ικαρίας – μια ταινία μικρού μήκους είναι, απ’ αυτές που έχουν υποσχόμενο σκηνοθέτη, αλλά πάσχουν στα props.
Όσο περνάνε οι μέρες, παραμένω δίβουλος σε δυο εκδοχές: (α) είτε συγκαλείται οικογενειακό συμβούλιο κάθε τόσο, οπότε η σιωπή του Μπακογιάνη ερμηνεύεται, διότι μάλλον αυτός κρατά τα πρακτικά της φαμίλιας, (β) είτε ισχύει μία «γραμμή DNA», με κορυφή φωτογραφίες των τιμημένων προγόνων, και υποκάτω όλα τα παιδούδια και οι ενήλικοι, σε αποστάσεις 1,5 μέτρου αλλήλοις, που σημαίνει, εκ του πλήθους των συγγενών, πως η σύναξη τελείται στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ.
Στον εργώδη κλαυθμό συμμετέχει ο πρωθυπουργός αλλά ερειδόμενος επί στρώματος αφρολέξ υπουργών (διότι υπάρχουν και υπουργοί που μήτε ο ίδιος τους ξέρει) και έπονται παλληκάρια ενεργά που έχουν αναλάβει τα τρεξίματα. Σε όλα υπάρχει και κάποιος παρατονιστής που εκτελεί υποτυπώδη σφάλματα λόγου ή εξεμεί άκαιρες προαποφάσεις.
Το μόνο θανάσιμο σφάλμα του Μητσοτάκη είναι πως ακόμη στρέφει τις κεραίες του, ως μύρμηγξ εναντίον του Σύριζα, αγνοών τα άλλα κόμματα, κι έτσι αν προκαλέσει εκλογές, όλα θα τσιμπήσουν το κατιτίς των. Είχε μονόδρομο πέντε λωρίδων κυκλοφορίας, εάν οργάνωνε διακομματικές επιτροπές δράσης και όχι σχεδιασμού, οπότε το μεγάλο κοινό δεν θα άκουγε αποκλειστικά κυβερνητικές ρουμπώσεις και αμηχανίες, αλλά θα υπήρχε εύλογος διασπορά.
O Άδωνις θα αποδειχτεί μεγάλη φύρα. Ακόμη και ο Τσακαλώτος δείχνει να έχασε την ξενική προφορά, και υποκαθιστά το παιδί που πέρα από την Πινακωτή, δεν κατέει άλλο παιχνίδι. Ενδεχομένως, αν ζούσαμε το 1956, αυτό το κυβερνητικό σχήμα να δούλευε καλύτερα. Έχουν περάσει δυο γενιές πάντως, άλλαξαν όλα, όμως κατά τα άλλα, δεν έχουμε ξεφύγει από το σενάριο του «Γατόπαρδου» και ο νοών νοείτω.
