Ήρτεν ο καιρός, μαζώχτη το πόπολον και οι γέροντες και έβγαλεν φετφάν να βρούνε μυλοτόπιον και να ιδρύσωσι μύλωνα ολοκαιρινόν. Και αντί σκιτζήδων διαβατικών προέκριναν τον δεινόν καλλικέλαδον Βαρούφην τον μαλαγάναν, όστις πολλά ήξευρεν και άλλα τόσα διέδιδεν και ήτο χαρίεις κια γουστόζος. Και εκείνος όρισεν τον χάνδακα και την δέσιν, ίδρυσεν τον υδατόπυργον, τον προσαγωγόν και την καρούταν εξ ξύλου καστανέας απέθαντης και ρομβοειδή εξωχέτη και έστειλεν παιδάρια να συλλέξωσιν από άλλα μέρη τούρνες και μπριάνες, χρυσόψαρα και κουτόψαρα ίνα η στέρνα ευλογηθήτω και με μπαχτσέν, αμη και οψαρότοπον. Είτα εκάλεσεν τους προεστοί, περιεπάτησαν βήματα χίλια δέκα τέσσαρα και τοις επέδειξεν το μέγα έργον και τους λέγει «ιδού θαυμαστός μύλων ον έπλασα εώ ο μαΐστωρ και μάγος των υδάτων, και δώκετέ μοι δόξαν και την συμφωνηθείσαν ρόγαν» και αύθις ευρέθη άγουρος σκέτον τσουτσέκι και ετόλμησεν να του αντείπει «ωραίον είναι, Βαρούφη παινεμένε, αλλά ο τόπος μας είναι ξερικός, όλο αμμούδες και σεμπρεβίβες και δεν έχει ντιπ ύδωρ και πίνομεν από τας ολίγας βροχάς ενώ από άνεμον και ανεμοσούρια έχομεν πολλά, δι’ αυτό και ομοιάζομεν με τις Βεδουίνοι. Ανεμόμυλον γαρ συμφωνήσαμεν και όχι νερόμυλον» οπότε ο μαστροβαρούφης λέει τους «αυτά τραβάω με εσάς τους Ευρωπέη, λίξουρος ο είς, κρεπαρισμένος ο έτερος και αρχάς Μαρτίου θα ανακοινώσω τας προ πενταετίας συνομιλίας μου και ο κόζμος θα τα καταλάβει όλα, καταλάβατε;»