“Destroy all biographies. Only art can explain the life of a man ― and not the contrary”
― Orson Welles

Ο αιφνίδιος θάνατος του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα έθεσε ένα φλέγον ζήτημα στο δημόσιο διάλογο: σε ποιον ανήκει ο μακαρίτης; Όχι προσωπικά, γιατί προφανώς ανήκει στους οικείους του, αλλά καλλιτεχνικά, ιδεολογικά, πολιτικά, ακόμη και γεωγραφικά. Στο διαδίκτυο, όπου ο καθένας έχει άποψη και την δημοσιοποιεί, αλλά και στον Τύπο (έντυπο ή ηλεκτρονικό) τον διεκδίκησε ο καθένας που ήθελε να μας επιβάλει την άποψή του για τον Μαχαιρίτσα ειδικά, και για τα πράγματα γενικά. Δηλαδή όλοι. Όπως ο Μαχαιρίτσας ήταν ευρύτερα αγαπητός και πολυπράγμων, τον διεκδίκησαν όλοι ως δικό τους άνθρωπο (και με την ευκαιρία μας μίλησαν για τον εαυτό τους) με τη θέρμη του οπαδού που μιλάει για συνάδελφο, σύντροφο και συναγωνιστή. Συχνά τον εμφάνιζαν μεν ως υπεράνω κατηγοριοποιήσεων (γιατί κι αυτός είχε το δικαίωμα να αλλάζει άποψη, ιδέες, στυλ κλπ. και το έκανε) αλλά κατέληγαν στο ότι κατά βάση ήταν δικός τους. Διασκέδασα με αυτούς που τον αναγόρευσαν σε αριστερό επειδή ο ένας παπούς του ήταν αντάρτης (τον άλλον παπού δεν τον κατέγραψε η Ιστορία, πόσο μάλλον τις γιαγιάδες) την ίδια ώρα που ο Γιώργος Τράγκας (ναι, αυτός) μιλούσε για τη φιλία και την παρέα τους. Διασκέδασα κιόλας συγκρίνοντας τον Μαχαιρίτσα με τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος επίσης είχε  πολυδαίδαλη διαδρομή και ήταν ευρύτερα αγαπητός: τον Μαχαιρίτσα όλοι τον ήθελαν για δικό τους, ενώ τον Σαββόπουλο τον χρεώνουν στους άλλους ― ίσως επειδή ο Σαββόπουλος έχει το μειονέκτημα να είναι ακόμα ζωντανός (ευτυχώς), και να μπορεί να μιλήσει και να αντιμιλήσει (ευτυχέστερα).