Η πολιτική ως εκδούλευση

Όταν συμβαίνει μια στραβή στη χώρα μας, ο καταγγέλων είναι ή κουνημένος από τα σπάργανα (κάποιος «πολιτικός» με αξιοθρήνητη άποψη, ανακριβής και αγκιτάτωρ) ή κάποιος πολίτης, που τον αναλαμβάνουν οι κομπέρ -παρουσιαστές της τηλεόρασης, πλάσματα που δέχονται οδηγίες από τον διευθυντή προγράμματος και τις σέβονται.

Οι μεν φιλοκυβερνητικοί το έχουν παραχέσει (κλείνει τηλεοπτική εικοσαετία το θράσος και το αραλίκι τους) οι δε αντικυβερνητικοί, αφ’ ενός δεν βρίσκονται σε επιτελική ή στρατηγική θέση, ήτοι είναι απλώς προσκεκλημένοι. Κι επειδή δεν τηρείται αναλογικότητα ή ισοτιμία λόγου και πράξης (αυτό είναι αρκετές δεκαετίες παλαιότερο χούι) οι μεν συριζαίοι αποφεύγουν την αναμέτρηση (έχουν και δουλειές) ενώ οι συριζαίοι που θέλουν να επενδύσουν στην αντιπολίτευση εμφανίζονται ως οργίλοι δικαιωματιστές με αναμενόμενα πτωχά αποτελέσματα.

Πώς η λοιμική μεταστρέφει τις εθιστικές χειρονομίες

Αμφότερες οι παρατάξεις και τα παραπληρώματά τους, αγνοούν τα βασικά: καμία «αναμέτρηση» κομματική δεν ευτυχεί όταν το κύριο θέμα είναι ο κορονοϊός και ο κακός του ο καιρός. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η στακάτη γνώμη του πολίτη κι όχι του κομματόσκυλου έχει σημασία.

Δεν θέλω, παρ’ όλο που κάτι με τσιγκλάει να το πράξω, να επαναλάβω πόσο μας λείπουν πρακτικοί, ήρεμοι, συστηματικοί διαχειριστές της χώρας. Μάλιστα, αν κάποιος αποδειχτεί πως καταφέρνει κάτι ελάχιστο σε ένα πεδίο, όλοι ονειρευόμαστε πως μπορεί και να μας κυβερνήσει.

Υπάρχει και κάτι άλλο. Καθώς είναι αδύνατο να πετύχουμε ένα τεφαρίκι, έναν τύπο με ηγετικές δυνατότητες που να συγκεντρώνει γενική αποδοχή παρά μόνον εάν πεθάνει, είμαστε συνηθισμένοι να ρίχνουμε πίσσα και πούπουλα ή απλώς ένα ναιμεναλλά σε όποιον έπραξε κάτι αγαθό. Όλο και κάποιο σούσουρο θα κυκλοφορήσει για το ποιόν του.

Χάος η διαφορά ανάμεσα σε δημόσια πρόσωπα

Περνάμε λοιμό. Και αρμόδιο είναι πάνω απ’ όλα ένα Σύστημα Υγείας που από γεννήσεώς μας διώκεται για φακελάκια, συχνές προκλήσεις ιατρικών επισκεπτών, εκατοντάδες ή χιλιάδες «σ΄ευχαριστώ, ω εταιρεία» εννοώντας κάτι σαν την Νοβάρτις και γενική αναπηρία μεταξύ συνδικαλιστών, επαιτείας προσλήψεων, παρακυκλωμάτων από τα μαγειρεία έως τα υδραυλικά, κι όλο και κάποιον της εκάστοτε αντιπολίτευσης που φέρνει συνεργεία τηλεοπτικά να στοχεύσουν ποντίκια, κατσαρίδες και απόσκατα.

Περνάμε λοιμό. Και είναι καλοδεχούμενες οι πολιτικές πρωτοβουλίες και τα νέα οργανωτικά σχήματα, με όλες τις μαλακίες που υφίστανται κυρίως μερικά πολύ περιφερειακά νοσοκομεία. Αλλά λείπει (από το 1821 εννοώ) ένας γαμάτος δημόσιος φορέας, ήτοι: προϊστάμενοι με αρμοδιότητες υφυπουργού, υπηρεσιακή εξέλιξη που διακόπτεται αν αποδειχτεί πως κάποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη και, αντί γραφείο τύπου που να συντάσσει δελτία τύπου, ένας δραγουμάνος, ένας υπηρεσιακός εκπρόσωπος που να εξηγεί στο μεγάλο κοινό τα πάντα. Οι υπουργοί και βέβαια ο πρωθυπουργός έχουν άλλη δουλειά μπροστά τους: έχουν αρμοδιότητες και υποχρέωση αναφοράς στο κοινοβούλιο, αμή και διεθνή εκπροσώπηση. Δεν αντέχω άλλον Άδωνι Γεωργιάδη στις καθημερινές παρόλες, μαζί με εκατοντάδες άλλους παρόλες και ξερόλες που επί δεκαετίες προβάλουν το «κατόπιν ενεργειών μου».

Τι ζητάω εντέλει;

Α, πόσο θα επιθυμούσα (προθανατίως και μεταθανατίως εννοώ) να ξεστραβωθεί ο Νομοθέτης, όσος και οίος, και να ορίσει, με φρικτούς όρκους πως πρέπει να κυβερνιόμαστε μακράν χατηρακίων και άλλων ολιγόσπερμων καταστάσεων, κληρώνοντας καμιά εκατοστή «ηγέτες» από τον τηλεφωνικό κατάλογο ή τις λίστες απόρων και αστέγων, για να παίρνουν ζηλευτές θέσεις τσομπάνηδων του Έθνους. Ούτως ή άλλως, πρέσβεις και ξενάκια ρωτάμε για το καθετί. Και τίποτε να μη πράξουν οι νεόκοποι, κέρδος μέγα θα έχουμε, αφού ο λοιμός έχει, ως είθισται, την δική του κλίμακα αξιών.

Παράδειγμα (αστειεύομαι βέβαια)

Επί δύο γενιές παρακολουθούμε τις εκλογικές δημοσκοπήσεις και κάτι ψιλά. Σκέφτηκα πως θα ήταν απείρως πιο χρήσιμα και αντικειμενικά τα σχετικά γραφεία και εκείνο το ΠΑΜΑΚ που έκανε διάφορα «σπουδαστικ» να οργανωθούμε ώστε να πάψει αυτή η αθλιότης, να σημαδεύουμε τον χάρτη με ροζ μπονμπόν σε Αττική, Ηλεία, Δυτική Μακεδονία και η υπόλοιπη Ελλάς να βρίσκεται ψευδώς σε μαύρα σκοτάδια, προς τέρψιν των δημάρχων.

Θα μπορούσε ο δημόσιος λόγος να ενθαρρύνεται με μια καταγραφή των κορονοϊών ανά νομό άσχετο εάν εκδηλώνεται ή όχι, και άσχετο με το πόσοι τρέχουν ή κλείνονται στα νοσοκομεία. Και οι αρχές και το ιατρικό σώμα, αισθάνομαι πως θα ήθελαν μια τέτοια τακτική καταγραφή επισήμανσης κορονοϊού, με μόνους θλιμμένους διάφορους «τοπικούς παράγοντες». Δηλαδή κάτι σαν την εισαγωγή διοδίων στη χώρα που είναι εγκληματικά ανισομερής υπέρ επιδραστικών πολιτευτών.

Για να κλείνει η τρύπα του μακαρονιού, πέρα από την Πολιτική, υπάρχει και η αρμόδια υπηρεσία, που κάποτε θα πρέπει να γίνει μια δραστική, ανεξάρτητη δέσμη, ενεργητική και χωρίς χαρτοβασίλειο.