Εξήγησα ήδη (αλλά τα κείμενα μεγάλης έκτασης μάλλον διαβάζονται διαγωνίως) ότι το απόσταγμα του «σκανδάλου Novartis» κάποια στιγμή μετατράπηκε σε  χρυσή ευκαιρία να χτυπηθούν οι «προηγούμενοι» της διακυβέρνησης Σύριζα, ειδικά ο Σαμαράς, και πως αυτήν την επιχείρηση ανέλαβαν τα δεξιά εξαπτέρυγα που υποστήριζαν δια του Καμμένου, την κυβέρνηση Τσίπρα. Δεξιόφρονες εμπνεύστηκαν το σχέδιο, δεξιλάγνοι το διαβίβασαν σε παπαγαλάκια, απ΄αυτά που ήταν πίσω από κάθε «σκάνδαλο» ήδη από το τέλος του 20^ου αιώνα. Και η  πηγή αυτών των κατηγοριών, ήταν διαρροές από την έρευνα του FBI.

Mόνο που τότε, με τον Καμμένο πριν τις Πρέσπες και παράλληλα με το μακρόπνοο σχέδιο υπεξαίρεσης των οπαδών του Καραμανλή και άλλων ομοδόξων βογιάρων του συστήματος, η Novartis ήταν μια εφεδρική τρύπα του ζουρνά. Επικρατούσε αισιοδοξία σε μερικούς πως η απόσπαση στελεχών και οπαδών από όλη την εκτός Μητσοτακικών και Κουκουέδων γκάμα της βουλής (2016-2018) θα προσκόμιζε στην σύμπραξη Σύριζα – Ανέλ μιαν ακόμη τετραετία σύμπλευσης.

Αλλά ο Σύριζα επέμενε να κρατήσει στην ίδια μασχάλη όχι δύο, αλλά τέσσερα καρπούζια: το μακεδονικό, το φλερτ με τον πρέσβυ, την κοινοβουλευτική παντοκρατορία με κάθε καρυδιάς καρύδι και την πίστη στα σχέδια που ο ίδιος απεργάζονταν.

Κοντολογής, ετοιμάζονταν για γάμους και βαφτίσια και εντέλει παρέστη σε μνημόσυνο.

Από αυτήν τη σκοπιά, είναι μάταιο και κατώτερο των περιστάσεων, ένας πρώην πρωθυπουργός να εκλιπαρεί που δεν τον κατηγορούν. Ο Τσίπρας δεν το έχει το συνωμοτικό. Έχει μάθει να περιβάλεται από θαυμαστές.