«Μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες» το ελληνόκτητον πλήρωμα των πληθυσμών της αθάνατης χώρας Ελλάδος, έγκλειστο σε οικήματα και ισαπέχον έξι έως δώδεκα πόδια των συμπατριωτών του, υπέστη ακόμη μία τελετή Αλεξανδρινών βασιλέων.
Το τοπίο έμοιαζε χειμερινό, καθώς ο Απρίλης, όταν δεν λοιδωρείται ως «ο μήνας ο σκληρός» βγάζει κάτι αιφνίδιους ψόφους και ξυπνάει τους ιούς που φοβούνται τις ζέστες. Η χώρα βλέπετε, έπεσε στα σκληρά, διαθέτοντας, κατά την άποψή της ένα μαξιλαράκι χρημάτων, χάρη στο οποίο απέκτησε τις αιώνιες ψευδαισθήσεις της και πάλι. Αυτό το ποσό ήταν κατά τες διαδόσεις, 35 έως 37 δις, αλλά οι σοφώτεροι λογάριαζαν (και δίκιο είχαν) κάπου τα μισά, διότι τα άλλα μισά ήτον υποθετικά έως μουσαντένια ― αξίες υπαρκτές, αλλά που δεν μπορούσαν ποτέ να μετατραπούν σε βαλίτσες γεμάτες μπικικίνια, όπως στις γκαγκστερικές ταινίες.
Καθώς επέπεσε ο κορονοϊός, ως φιλοσοφική λίθος στην παγκόσμια κοινωνία, μνήμες λοιμών φόβισαν τους λαούς και μέσα στον φόβο, ξέχασαν πως τον λοιμό, ακολουθεί λιμός, ήτοι πείνα ξεγυρισμένη. Πλην για να πέσει πείνα, έπρεπε να ξεπεραστεί η μακάβρια εικών της Σπιναλόγκας ― δύσκολο να ασχοληθείς με τον χορτασμό των ζωντανών, όταν όλοι κινδύνευαν να μετατραπούν σε αποθαμένους.
Κάθε κυβέρνηση, τον χαβά της. Ως γνωστόν υπάρχουν τρεις μεγάλες δυνάμεις στον πλανήτη. Η Αμέρικα, που την κυβερνά ένας επιχειρηματίας που του ήπρεπε καθημερινός σημαιοστολισμός, η Κίνα που δεν είναι πλέον καθόλου κομμουνιστική αλλά έναν σεχταρισμό τον διατηρεί, και ένα μπάζωμα από αξίες δυτικού πολιτισμού, που είναι η Αβρούπα, η οποία ασχολείται επί δεκαπέντε αιώνες, με το Ισλάμ και τον φόβο μιας ρώσικης ψωλής.
Η σαφώς αμελητέα κλίμακα της αιωνίας Ελλάδος, ενώ γνωρίζει πως η πανδημία αυτή είναι ακόμη φλου και σαπίζει πνευμόνια, άγνωστο πώς και γιατί, επειδή έχει πρόσφατη κυβέρνηση οικογενειακού τύπου (διατείνεται πως απέκτησε δήμαρχο Αθηναίων ― μη τον είδατε, μη τον απαντήσατε) και έναν πρωθυπουργό που φρόντισε να ρίχνει επάνω του πατατούκες αμύνης, μη και παγώσει. Μάσκες και αντισηπτικά δεν έχει, αλλά φρόντισε να λαδώσει τον λαό του με κάτι ποσά που με το ζόρι θα κρατήσουν ώς την πρωτομαγιά. Αλλά έπεσε σε μαύρη τρύπα του σύμπαντος και ό,τι πράττει, το έχει εξασφαλισμένο δι’ αφανών χορηγιών σε πεντέξη νταήδες που υποδύονται τους Μέρντοχ.
Καθώς ο ιός δύσκολα θα βρει χειρότερον πλανήτη, δεν ξεκατσικώνεται όπως οι αθρώποι ελπίζουν, αλλά ένας πονηρός θεός, διαδίδει πως το μήνα Μάη ξεμπερδεύουμε και θα υγιαίνουμε άπαντες. Αυτήν την παραμύθα τηνε χάψαμε αμάσητη.
Οπότε, ο μέγας χασούρας, ο νεκροθάπτης κάθε έννοιας αριστεράς χάριν ενός φλερτ με τον Πάιατ, που κυβέρνησε πέντε χρόνους με εκχώρηση της μισής δύναμης του έθνους σε δεξιούς ορκισμένους ονόματι Ανέλους, και δεν κατάλαβε από πού του ήρθε η καραμπινάτη ήττα, την οποία θα διδάσκουν οι αλογομούρηδες του ιπποδρόμου σε σεμινάρια του παπατζίδικου μέλλοντος, εμφανίστηκε με ένα ξερό λαπιτόπι και με ένα πουντλ αγκαλίτσα, ως τάχα εργαζόμενος σε σοβαρό πρόγραμμα. Φυσικά ήταν μια πατιτούρα από ένα ποίημα του Φρανκ Ο’ Χάρα:
Μια κυρία φορτωμένη τη γούνα της
(γούνα μια τέτοια μέρα)
βγαίνει από ένα ταξί κρατώντας το σκυλάκι της.
Και παρουσιάζει ένα «πρόγραμμα» με βάση ένα μαξιλαράκι που έχει ήδη προεξοφληθεί, και με τα εξαπτέρυγά του ευαγγελίζεται ανάσταση νεκρών ελπίδων και γέννηση εκ του μηδενός πολλών δισεκατομμυρίων.
Να τελειώνουμε με αυτούς τους μπήχτες. Όλους εννοώ.
Έρχεται ύφεση καραμπινάτη. Παγκόσμια ή τοπική δεν ξέρω, αλλά εμείς ως τουριστίκ κομπραδόρ κοινωνία, θα την αποκτήσουμε, χωρίς να είναι βέβαιο πως ο λοιμός θα εξαφανιστεί.
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι λαοί κοιτάνε την πάρτη τους. Για την ακρίβεια, κοιτάνε τα πήλινα πόδια τους και μαζεύουν χαρτούρα για να αποκτήσουν διάφορα μπαστούνια, θώρακες, καροτσάκια και άλλα είδη τσουλήθρας. Και θα προτιμήσουν ήπιες εξόδους στον μέλανα δρυμό κι όχι στο γαλάζιο Αιγαίο όπου μια ελιά έχει δέκα ευρώ.
Λοιμός και λιμός θα συνυπάρξουν στις μικρές χώρες ή στις αδύνατες.
Η Δεξιά, όπως και να την ιδείς, ακόμη κι αν θεσπίσει ΝΕΠ και κολχόζ, Δεξιά θα μείνει με ανταύγειες νύχτας των κρυστάλλων.
Στο δωμάτιο που σας τάζουν ως αρμόζουσα κατοικία, θα αργήσετε να δεχτείτε επισκέψεις.
Και ποτέ να μη ξεχνάτε τον κομήτη του Χάλεϊ που οδήγησε το 1910 τους Ρώσους ευγενείς να μεθάνε ως σφούγγαροι και να φιλιούνται περιπαθώς πριν αυτοκτονήσουν, βέβαιοι πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου.
Κι έτσι την πέρασαν στα καμπαρέ, κρεμασμένοι στα λαιμά των γυναικών.
