Η Νέα Δημοκρατία, λόγω εξάρτησης από την εποχή Σαμαρά, διατηρεί την σεβαστική στάση της στον Εθνικό Σκηνοθέτη που τον ετίμησε με μια ζορισμένη μαντινάδα τότε που εγύρισε από «τς Αμερικής ταλώνι». Αλλά ο Σύριζα άργησε κάπως να στιχουργηθεί υπεύθυνα, κι ευτυχώς μεσολάβησε μία αυτόμολος κυρά, η οποία τόλμησε να τραγωδήσει το εξής:

«Σε λένε Αλέξη

και είσαι ηγέτης.

Η κάθε σου λέξη,

ομόνοια και καταπέλτης»

Επαινώ την χρήση δωδεκασύλλαβου, που κρατάει από το ευκλεές Βυζάντιο. Αλλά  στο τέλος του στιχηρού, συνώστισε εννέα συλλαβές, ίσως επειδή υποτάχτηκε στο αλώνι της μελωδίας. Φιλικά και ανιδιοτελώς, σπεύδω να προτείνω διόρθωσι και συμπαθάτε με.

«Σε λένε Αλέξη

και είσαι ηγέτης.

Σε κάθε σου λέξη,

Νεφεληγερέτης»

Αλλά οι τύψεις με βάρυναν και μολογάω πως έκοπσα τες λέξεις «ομόνοια» και «καταπέλτης». Όθεν δοκίμασα να πλάσω κι άλλο τετράστιχο που αποκαθιστά κάπως το επιθυμητό νόημα, αν και υστερεί ως προς την Τέχνη:

Ποθείς την ομόνοια

Αλλ΄αν έρθει Κέλτης

Του σπάει τα σαγόνια

κρυφός Καταπέλτης

Κι αυτό ανάπηρο είναι, αλλά έως εδώ. Τόσοι και τόσοι ποιηταί Συρίζουν δημοσίως. Χάθηκε ο κόσμος να βοηθήσουν με την δύναμί των την προσπάθειαν μιας πιστής οπαδού;

ΥΓ. Το «ομόνοια» είναι εύκολον να ντουμπλαρισθεί, «από αιώνια» έως «καταχθόνια». Δυστυχώς ο «καταπέλτης» ζεύγνυται με το «Κέλτης», το «πέλτης» (απ΄όπου το «πελταστής») και μόνον καταχρηστικά με το φαλαφέλ («έφαγα το φαλαφέλ της» Για καβάντζα, υπάρχουν πολιτικές εναλλακτικές όπως «οπαδός που δεν υπάκουσε στο εσωτερικό ΑΝΕΛ της»)