Δεν είδα στην ώρα του τον «Κατήφορο» του Δαλιανίδη του 1961 και έτυχε μόλις. Η μεγάλη ένοχος Ζωίτσα Λάσκαρη «γλύτωσε» με πέντε χρόνια κάθειρξη από ένα αυστηρό δικαστήριο, και ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης εμφανίζεται με φίλο του, πιστεύοντας πως το 1966 θα το έπαιρνε το αποφυλακισμένο κορίτσι και το πρώτο τους παιδάκι θα γεννιόταν κατά το 1967, 68, δηλαδή καρφί πάνω στη χούντα.
Απεναντίας, καθώς τα γεγονότα έκλειναν τον ορίζοντα, σκέφτηκα πως η δήλωση του πρωθυπουργού για πρόεδρο δημοκρατίας «την επιλογή μου δεν είναι δυνατόν να την αρνηθούν οι αντίπαλοί μου» εκφράζει με ακρίβεια τον κυβερνητικό κατήφορο, καθώς δεν μου είναι κατανοητή η μακαριότητά του. Διότι ξεχνάει πως ακόμη και τον Γλέζο, τον Θεοδωράκη, τον Αλαβάνο, τον Πουλαντζά, να έβρισκε τρόπο ο Μητσοτάκης να προτείνει, ο Σύριζα ζήτημα αν δέχονταν βαρυγκομώντας. Η Αριστερά, κύριε Μητσοτάκη, δεν είναι πλέον του Σκληρού, του Παρτσαλίδη, του Πασσαλίδη, του Ηλιόπουλου, του Μανδηλαρά και του Ηλιού. Χρειάζεστε επειγόντως μια κοπτάτσια, ή, αν γοητεύεστε από τριτοκοσμικούς αριστεριστές, μιαν ασιγκουτού.
Ευγενείς, ελαφρώς παρωχημένες και πάντοτε εμφούμενες από νοοτροπία των σίξτις, ακολουθούν, καθώς ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι έχει ένα εικονοκλαστικό αλμπενί. Τον «κατήφορο», ξέρουμε πως ακολούθησε ο «Νόμος 4000» και η «Στεφανία στο αναμορφωτήριο». Αν τα νεαρά άτομα επιθυμούν μούχτι, ουίσκι και καταστροφή της παρθενίας, θα τα έχουν κινηματογραφικώς, αλλά να ξέρουν ότι αυτά πληρώνονται: αδιάφοροι γονείς με εύκαιρη τη φάπα, μανάδες που χαρτοπαίζουν, τέτοια. Η Ελλάς ενώ έχει καλή κυβέρνηση, μας την τρώνε λάχανο λαμπράκισσες με δικτυωτές κάλτσες που αγνοούν την τέχνη της γκασταρμπαϊτερωσύνης. Σε δύο μόλις χρόνια, και αφού εκμάθουν το «Σείλι – σείλι» ως χορό, τα νιάτα καταλήγουν, στην ταινία «αυτό το κατι άλλο», στο ρητό: «αυτό το κάτι άλλο, το βρήκα στη δουλειά». Ακολουθεί «η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και άλλες πολιτικές κορυφές.
Ώσπου να έρθει η χούντα, η κοινωνία ομαδικώς θα αθωωθεί. Όχι άλλο κάρβουνο, η χαρτοπαιξία δια της Βλαχοπούλου θα γενεί οικογενειακή, ο λογιστής Ηλιόπουλος θα βρίσκει όλες τις υπερτιμολογήσεις, η ρίζα των γυναικείων μηρών θα εκτίθεται στη «λίμνη των πόθων» με την Σόνια Ζωίδου. Κι επειδή διατηρείται η έννοια του Αμερικάνου και του «Αστραλού» κοντά είναι και ο Σταθμός του Μονάχου, που ριμάρει με το «Άχου». Αλλά η χώρα έχει αλλάξει, φύρδην μίγδην και η εισβολή μεταναστών δεν περιέχει αθωότητα πρόσφυγα. Τα νησιά στα σύνορα εξάπτονται. Ο Μηταράκης, τελευταία προσπάθεια να φορτωθεί η ευθυνη των μεθορίων νησιών σε εντόπιο πολιτευτή. Ο Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Γαβριήλ θα τον ορκίσει, ενώ ο στρατηγός Στεφανής διαλέγει τόπους κατάλληλους για διαμονή, αμφότεροι άνθρωποι ικανοί, και μελλοντικοί μέτοχοι της γενιάς που έρχεται να κυβερνήσει, μαζί με αρκετούς πολιτευτές και επιχειρηματίες που έμαθαν να φυλάγονται και να κατοχυρώνονται.
Ίσταμαι εν δωματίω και ακούω τηλεοπτικό τραγουδάκι. Είναι γνωστό πως η τηλεόραση έχει να σβήσει τριανταπέντε χρόνια από τις θόλους των μετακομίσεών μου. Αλλά τώρα, ακούω την Φαραόνα να άδει, καπάκι πάνω στα απλά χορευτικά του Μούτσι:
Ανάρτησε μαζί μου κι έλα
Έλα έλα έλα έλα
Έλα να με τρελάνεις
Κάποιες αναρτήσεις
Αμαρτία είναι
Να μη τις κάνεις
Τελικά, τίποτε δεν είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Από την εποχή του Αμλέτου, ο θεσμός της βασιλείας καλά κρατεί. Το ΄να χέρι νίβει τ΄άλλο, και τα δυό το πρόσωπο.
