Με τόσο σύστριγγλο περί την Συμφωνία, νομίζω πως επιτρέπεται να εκφράσω γνώμη. Ως βαφτισμένος φεντεραλιστής.
Όταν ενώνονται τα Βαλκάνια, έστω και με αξιολύπητο και έκκεντρο στόχο, δεν τα παρατάω εύκολα. Με πολύ χειρότερους όρους ομοσπονδοποιήθηκαν αρχαίοι εχθροί παγκοσμίως. Με την γνωστή μαμμή της Ιστορίας. Απλώς, η Συμφωνία ήταν παράλογη, ετεροβαρής και ματαιόσπουδη. Από επαγγελματίες του «βρείτε τα» εννοώντας να υποχωρήσει ο ένας.
Ιστορικά και υπό κλασική έποψη, το ότι αποδέχτηκαν πως η αρχαία Μακεδονία ελλήνιζε, ενδιαφέρει άτομα πεθαμένα επί δεκάδες αιώνων.
Η αναζήτηση ονόματος, στηριγμένη σε μούφα χάρτες και σε επιχειρήματα που ήταν της μόδας στον 19ο αιώνα, με αφήνει αδιάφορο και πτύω τον κόρφο μου.
Μόνον οι Ρωμαίοι αναγνώρισαν Μακεδονία secunda ή salutaris, αφήνοντας στη ησυχία της την prima.
Είμαστε στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε, και αλλού. Στις μπηχτές των Συμμάχων, το μόνο που έπρεπε να επαναλαμβάνουμε μονότονα έπρεπε να είναι «να μπούνε όπου θέλετε αλλά ονόματα δεν δίδουμε, ζλότι δεν έχουμε, αν επιμένετε, δανείζουμε, και αυτοί είναι οι όροι μας»
Κι αν τους επιτρέπαμε το όνομα, όχι με Συμφωνία (στις συμφωνίες αποδειχτήκαμε άχρηστοι του κιαρατά) αλλά με δικούς μας και μόνον όρους. Όχι με παζάρια μέσω μεσολαβητών. Οι μεσολαβητές-δανειστές- υπερατλαντικοί τηγεμόνες έχουν προτεστάντικη νοοτροπία. Φοράνε μια ζυγαριά και δεν λογαριάζουν τη χασούρα μας.
Οι δυνατές χώρες, βάφτιζαν παραδοσιακά τα «νέα κράτη» παραβιάζοντας κάθε λογική. Έτσι είχαμε Υπεριορδανία, εξωτερική Μογγολία, Τρανσυλβανία,και πάει λέγοντας.
Κι αν θέλετε να το τραβήξω στα άκρα, με ενοχλεί που δεν δέχονται βορειομακεδονική γλώσσα και να λέγονται βορειομακεδόνες.
Και δεν υπάρχουν τέσσερις Μακεδονίες, κύριε Ζάεφ.
Στα δικά μας μέρη, γκώσαμε από ζήτουλες αγωνιστές, από Ματρόζους και γεροΔήμους, από νικηφόρες επαναστάσεις που χάθηκαν και από ποίηση της ήττας. Η μονομανία του αδικαίωτου, όπως βαφτίζεται εν τη διαχρονία η ταξικότητα που βγάζει φλύκταινες, έχει παραγίνει. Ο εθνικός μαζοχισμός μας, σπάει κάκαλα. Όχι κόκκαλα. Από τα κόκκαλα βγαίνει η ελευθερία.
Οι έπαινοι των Βαβαρών και άλλων «συμμάχων» είναι για τα πανηγύρια.
Και ρωτάω, για εκατοστή φορά: πώς θα ονομάζομαι εγώ;
Δηλαδή, ο παππούς μου γεννήθηκε στα Στύβερα και ήτο βέρος Πελαγών, ή μήπως χάλευε στα μέρη της Δασσαρητίας; Και η γιαγιά μου ήταν από το γένος των Αιθίκων και των Ατιντάνων, με ολίγη σάλτσα από Αζώριον;
Κι εγώ δε γεννήθηκα στη Σαλονίκη, αλλά σε μαχαλά ονόματι Αλία, κοντά στον τριακονταστάτη περί το ιερό του αγίου Φαντίνου, ε κουτάβια;
Ωραίες συμφωνίες κάματε, μα τον άγιον. Γελαδερά κοτσίφια.
