Κάθε σκάνδαλο, μεγάλο ή μικρό, έχει την γενεαλογία του, τις στερεότυπες αρχές του και βέβαια ένα απίστευτο τέλος: καταλήγει να διατηρείται ένα μονοψήφιο ποσοστό της αρχικής εντύπωσης που προκαλεί.
Στην περίπτωση που διπλή «αποκάλυψη» δύο εφημερίδων αποδειχτεί μπαρούφα, παραμένει πάντως ισχυρή η υπόθεση εργασίας πως είναι ώρα να αφυπνισθεί ο πρωθυπουργός από την νάρκη της ευτυχίας επειδή φιλοξένησε κοτζάμ Πομπέο, και να επιστρέψει στα βασικά: εννοώ πως ο κόσμος παραξενεύτηκε που ως διεκδικητής της εξουσίας υποσχέθηκε να μας κόψει το κάπνισμα, και εν μέρει τα κατάφερε, ανκαι αυτό έγινε δυνατό επειδή όλο και λιγότεροι μπορούσαν να αντέξουν έναν περιπτερά, ενώ τα λαθραία ήταν τα περισσότερα στούκας ξεγυρισμένα.
Ο Μητσοτάκης κυβερνά διότι κυβέρνησε ο πατέρας του ― και τέτοιο φαινόμενο δεν διαθέτει η νεότερη Ελλάς παραδοξότερο. Οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, το πολύ να κάλυπταν με το πτέρωμά τους κάποιον λιγότερο άξιο γιο ή αδελφό, άντε και ανηψιό.
Αλλά τέτοια φαμίλια, δύσκολο να εξορυχθεί από το μεταλλείο των προσωπικοτήτων. Είναι και τυχερός που βρέθηκε απέναντί του ένα σπάραγμα από κεντρώους πολιτικούς, πολλά κόμματα με μονοψήφιες επιτυχίες και μία ευρεσιτεχνία: να έχει ως αξιωματική αντιπολίτευση, ένα κόμμα του 31% που έφτασαν λίγες ημέρες του περασμένου Ιουλίου ώστε να παλεύει με μια εικοσάρα στις δημοσκοπήσεις.
Εσείς νομίζετε φυσικά, τόσο σας κόφτει, πως τα έχω βάλει με τον Σύριζα, ενώ πιστεύω πως ο Τσίπρας, που για χάρη του ήλπισε τόσα ένας τεράστιος πληθυσμός, υπήρξε εξαιρετικά κατάλληλος για να γίνει ηγέτης, αλλά και πλήρως ακατάλληλος για να καταφέρει μια νέα εντολή της προκοπής. Κι ευτυχώς που υπάρχει τουλάχιστον μια πεντάδα στελεχών που μπορεί να λειτουργήσει ως φύτρα και φύραμα μιας νέας προοπτικής. Αλλά έως τότε, έχουμε καιρό.
Για την ώρα, ο Καισαρίων αναγνωρίστηκε και διάφοροι στοχαστές παρατήρησαν ότι φοράει μια στολή δέκα νούμερα μεγαλύτερη. Μα τότε τι να πει ο Μητσοτάκης που νοσταλγεί εποχές όπου κρατώντας μια κατσούνα ήλεγχε προεστούς.