Νομίζω πως δεν σπανίζουν οι ηγέτες που προέρχονται από άλλη σωλήνωση της πολιτικής τέχνης κι όχι από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων ή των οπαδών τους. Στην περίπτωση του Ντόναλντ Τραμπ, το πορτοκαλόχροο, εξ Εσπερίδων προερχόμενο φάος του, θα ήταν παιχνιδάκι για έναν μάντη, ακόμη και της Ρωμαϊκής περιόδου, εννοώ να διαγνώσει σε ποια ασφυκτική σύριγγα, σε ποιο τζερέμπουλο θα καταλήξει αυτή η ζωή: ο πρόεδρος παραπέμπει σε έναν Ηλιογάβαλο.

Ο εκ Σεβήρων και της φύτρας του Καρακάλλα, Οίκου από την συριακή πόλη Χομς, εντελώς γυναικοκρατούμενος ηγέτης, με ιδιότυπα, εξωγενή, εκτοπλασματικά χαρακτηριστικά στις προτομές του, ο τον Μακρίνον συνθλίψας και τετραετίαν όλην διοικήσας, επέμενε να καθιερωθεί στην Ρώμη ιδιότυπος λατρεία, με τους τέσσερις αβλαβώς ιερούς ίππους χωρίς ψεγάδια, συκοφαντηθείς ασπλάγχνως από βδελυρούς αντιπάλους ως θηλυπρεπής πολυτελών ηδονών, ήταν ο πρώτος μιας μακράς σειράς ηγετών που δεν έσπρωχναν το κάρο, δεν έφευγε το ερυσίπελας, οι φίλοι έπαιζαν άθλια τον ρόλο τους, γαμιόταν ο θρύλος και χάλασε η αντλία της νήσου Αράδου, ρετάρισε, διαλύθηκε ο μυαλός του και ελειτούργει μόνον με τον νωτιαίον μυελόν, έκαμνε τα λάθη του να δείχνουν φλερτάκια με την Σαρακίνα του Φελίνι.

Η δε ζωή του θυμίζει τον κύνα, τον αγριόσκυλον Σίμωνος του Μάγου, ον έδησεν ο Πέτρος καθ ά ο Μαλάλας ιστορεί.

Διακόσιες εννεάδες χωρίζουν τον Τραμπ από τον Ελαγάβαλον, καθώς ο πρώτος εκυριάρχει επί τετραετίαν όλην περιέχουσα το έτος 220, ενώ του σημερινού η τετραετία λήγει το 2020.

Όστις γαρ είναι εγκρατής των ιερών αριθμών που είτε σπανίζουν, είτε δαμαί ως Περσείδες αναθρώσκοντες άριστα γνωρίζει ότι το παρόν κείμενον, χτισμένον εξεπίτηδες να θεωρηθεί κρυπτικόν ή ακαταλαβίστικον, εντούτοις εάν το εγίγνωσκε και το ανεγίγνωσκεν ο Τράμπης ου μην αλλά και ο Ηλιογάβαλος, θα ήσανε οι μόνοι του πλανήτου αντιλήπτορες των λέξεων αυτών.

Λίγα λόγια όθεν για τον Τραμπ και τους Σεβήρους, μη σας ρίψει ρέον ύδωρ, ώσπερ έπραξεν μια Σαλονικιά τω αυθέντη της πολιτικής ημών προστασίας.

Φυσικά, παραλογίζομαι.

Ο κόσμος είναι τόσο σφαιρικός ώστε η ευθεία λογική είναι τελειωμένη ουτοπία.

Πορτοκαλής ή όχι, ο Τραμπ δοκιμάζει τον δικό του αμπντάλικο για εμάς τους Ευρωπαίους τρόπο διακυβέρνησης, αλλά καθόλου άγνωστο στην ιστορία  των εκασταχού και απανταχού κυβερνητών.

Και σας υπενθυμίζω πως μέσα στον πολτό των πολιτευτών, υπάρχουν αδάμαντες που δεν κυβέρνησαν, δεν πρωθυπούργεψαν καν και κυρίως, κανένας δεν τους θεώρησε αδικημένες και παραγνωρισμένες ιδιοφυίες.

Άρα οι πιθανότητες να ξαναπροεδρεύσει παραμένουν αμείωτες, είτε επειδή ο αμερικανικός λαός δεν είναι σώνει και καλά αντιρατσιστής και μη χολερικός, είτε επειδή accidents can happen ήτοι να επιστρέψει μεταμψυχωμένος ο παλαιός Ηλιογάβαλος.