Προλαβαίνω τους αισθαντικούς: δεν είναι η “Τρελή Ροδιά”, ξέρετε τίνος, τα “Τριζόνια” του Σεφέρη, ο “Πέτρος” του Σαχτούρη στην ψύχα του λογισμού των κυβερνώντων, που βρίσκουν σκληρή την κόρα του ζυμωτού ψωμιού και ποθούν μια τσάσκα γάλα να μαλακώσει την ευθύνη τους.

Ένα μάταιο φουσάτο είναι που ξετσουτσούμισε σε εποχή που δεν πανδημούσε κανένας. Κοντεύει ένας χρόνος που άρχισαν να ψυλλιάζονται εμπόδια στο πιο βαρετό πρόγραμμα των ελληνικών αιώνων (κι εγώ Νοέμβρη βγήκα από εμβολιασμό για γρίππη και ξώκειλα στο λερό πεζοδρόμιο σκεπασμένος, καθώς μυρμήγκια στο πεταμένο ψωμί, από έλλειψη αέρα, πλήρης νοσημάτων και κάθισα στο πεζούλι ξέπνοος). Ήταν μια γενιά φλομωμένων καταφερτζήδων, με σωστές ντεκαυλέ κινήσεις σε χνουδωτά κρεβάτια, ορκισμένοι βογιάροι στον σημαδιακό τους αρχηγό, πεινασμένοι για ψηφιακό τίποτε, σύμμαχοι με κάθε ακροδεξιό αντάρτικο του Καρατζαφέρη, κολλητοί ενός γιού του βασιλόφρονα, τιποτάδες του κιαρατά, με ένα πλεονέκτημα ατίμητο: ήταν νενέκοι και κανένας Πολάκης δεν αμαύρωνε το λούστρο τους. Γρήγορα πύκνωσαν οι αμετροέπειες που θεωρούσαν πιο σημαντικές κι από μητρικό γάλα.

Προσοχή: δεν πόθησαν την Εξουσία, επειδή την θεωρούσαν εγγενές συστατικό του αέρα που ανέπνεαν. Στον αρχηγό που απαιτούσε ρητορικές διαδικασίες και πρωτοκαθεδρία πρωτοβουλιών, ευχαρίστως τα παραχωρούσαν, επειδή καθόλου δεν τον εμπιστεύονταν, καθώς ήταν φάρα πεντοζαλική, τσικουδιάνικη και με φουσκωμένα μυαλά. Αλλά όλων ο πόθος ήταν να γεμίσει το κράτος αξιόπιστα μπικικίνια, και να κυβερνήσουν ομοθύμως ώσπου το δημαρχόπουλο να βγάλει φτέρωμα πυγολαμπίδας και να διαδεχτεί τον θείο.

Αυτό θέλουν, κι αυτό θα γινει. Διότι απέναντι δεν βρίσκονται καν μισθοφόροι μιας ιδεολογίας, παρά ορκισμένοι καντιποτάδες. Και μπαίνοντας ο νέος χρόνος θα λάβουν μάχαιρα, θα κόψουν το νουά από τον Σύριζα και τις γνωστές νεφραμιές της Κινάλας, ώστε μόλις πέσει ένα εμβόλιο της προκοπής, να δοκιμάσουν εκλογές και να κρατήσουν κεφάλαια για τον ουρανό που θα πέσει στο κεφάλι τους το κούφιο.