Ο Αιώνας
15-04-2020

O Aγοραστός ξαναμίλησε για στρατό που θα βάλει μυαλό στους γιούφτους. Και οι δήμαρχοι λειτουργούν ως θεατές μιας παράστασης μονομάχων σε αμφιθέατρο. Ένα είναι εντέλει το Κράτος, καρντάσια, ένα και αχώρητο. Αυτά συμβαίνουν όταν από διασαλευμένη, ανυπεράσπιστη Δημοκρατία, κάποιοι μας γυρνάν ετσιθελικώς στο ριπάμπλικ.

Στη φάση αυτή, έγκλειστος πριν τον γενικό εγκλεισμό, μαθημένος χρόνια στην απομόνωση, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αλλάξω αιώνα. Εννοώ να βγάλω έναν από το μούσκιο, να ακυρώσω προσώρας τους αιώνες που συμπαθώ και να βουτήξω σε άλλον, που δεν του έδινα μεγάλη σημασία. Το ξανάπαθα μια φορά ακόμη, όταν ήμουν είκοσι ετών, κι έως τότε λάτρης της προχριστιανικής αρχαιότητας. Για πότε πήρα το δισάκι του οδοιπόρου και ως ανέστιος και πένης βούτηξα στους μεσαίωνες, δοκιμάζοντας μια ξαφνιαστική εμπειρία πενήντα χρόνων, μήτε που το κατάλαβα.

Ο αιών που μου γυάλισε (και θα με απασχολήσει στο μικρό διάστημα που έχω στη διαθεσή μου, ελεύθερο εγκεφαλικών και καρδιολογικών, αμή και άλλων οργανικών αναποδιών) είναι ο δέκατος έκτος. Τα χιλιοπεντακοσάρια. Ο πράγματι μεσαίων, οι νέοι κόσμοι, το συγκρουσιακό υπέρτατο νόημα, η Μεταρρύθμιση και τα επιγενόμενα, το Λεπάντε και ο Μπαρμπαρόσα, οι κονκισταδόροι, η αυταρχική τέχνη, o Τσελίνι, η εγκαθίδρυση ενός νέου σκοτεινού κυβερνητισμού, η εξωμήτριος εγκυμοσύνη του μπαρόκκο, σκοτεινοί στρατοί φωτισμένοι από μακρυνές ανταύγειες ορειχάλκινων κανονιών, η θάλασσα και ποιος θα την εξαντλήσει.

Βλέπετε, ο εικοστός πρώτος αιών δε λέει και πολλά, ανκαι θα ξυπνήσει κάποτε, όταν δεν θα είμαι εκεί. Παράξενοι άνθρωποι με ήθος βατράχου και εξαίσιες ερωμένες ανόητων, στερημένων γκαγκάου, απομακρύνουν με τον τερετισμό τους κάθε ελπιδα γαλήνης. Στον δέκατο έκτο λοιπόν, ρεσάλτο, αδέλφια. Στις χαραγματιές φωτός, εν μέσω ποικιλιών σκότους. Από τότε ήξεραν πως η γνώση δεν αντέχει αναπαραστάσεις.

Stay weird, στους λοβούς μιας πασχαλιάς χωρίς νόημα.