Αμαρτία ξομολογημένη, πες πως δεν έγινε. Mπορεί να λειτουργεί ο οργανισμός, η πολιτική διαμάχη, αλλά την διχόνοια, τον εκνευρισμό, την αίσθηση της απώλειας δεν την κυβερνά το φως και το σκότος, το άσπρο-μαύρο, η “δεξιά” και η “αριστερά”.

Την ζωή μας, την κυβερνούν οι παύσεις που δεν τις παίρνουμε χαμπάρι.

Η καρδιά, τα πνευμόνια, τα μάτια, περνάνε οργανωμένα διαστήματα λειτουργικών διαλειμμάτων, αλλοιώς θα ζούσαμε μερικούς μήνες, πριν φτάσουμε σε ηλικία πολιτικαντισμού.

Αλλά και η Ζωή με τον Θάνατο, δεν πάνε ζευγαράκι. Υπάρχει και ο Ύπνος, που μας υποχρεώνει σε μερική αναστολή διαδικασιών.

Το μόνο ντιρι ντίρι που επιμένει, είναι οι διχαστικές σκέψεις. Επειδή και η Σκέψη θέλει την άπλα της, συχνά το ρίχνουμε στην διύλιση του κώνωπος.

Τόσους μήνες τώρα, τόσα τέρμινα, καθώς ο πολιτικός ορίζοντας στενεύει και γίνεται ασφυκτικός, το έχουμε ρίξει απαξάπαντες, πλην ελαχίστων, στην ορθογραφία, στις ασυνταξίες, στις σαχλαμαρέ δηλώσεις, σε αντινομίες και συμπεριφορές πολιτικών στελεχών, υπό την παρότρυνση και την ενθάρρυνση των social media.

Με το γενικό Σχέδιο, ελάχιστοι ασχολούνται. Με το να ρίχνουμε σμπάρους στον ένα και στον άλλον, μάλλον προσδοκούμε, βάσει επισημάνσεων συμπεριφοράς, να μπαίνουν στο δικό μας μαντρί κοψοχέρηδες ψηφοφόροι της άλλης όχθης και τούμπαλιν.

Μόνο που για να ρίξεις επιτυχώς το καμάκι, να τηνε φάει ο Μόμπι Ντικ, χρειάζεται και ένας αθέατος παράγων που ξεπερνάει και το καμάκι, και τον Αχάμπ, και τα μυθιστορήματα και την επιδεξιότητα, και τους στόχους.

Λέγεται περίσκεψη. Συγκέντρωση.  Στόχευση. Αλλιώς , οι προσπάθειές μας είναι σαν των Τρώων. Κι ας μη ελπίζουμε πως η Φάλαινα θα σκοτωθεί επειδή της ρίχνουμε τερμίτες, μελίγκρες ή  πορδίτσες.