Καθώς οι πρώτες μου επισκέψεις στο εξωτερικό ήταν στη Τουρκία και στην Αγγλία, πριν ενηλικιωθώ, δεν είναι προς απορία που συμπάθησα τον Μπόρις Τζόνσον, ως οικείο της ζωής μου τέχνημα και με μια ματιά στο βιογραφικό του. Υπάρχει μία έκφραση σε ένα ελληνόφωνο ιδιόλεκτο, που τον χαρακτηρίζει: αμπανταούμπαντας. Με φάτσα έτοιμη να περιγελάσει, να ασκήσει αγγλισμό, να πετάξει μια κρυάδα, από αυτές που οι Εγγλέζοι λατρεύουν. Τα μαλλιά του θαρρείς και είναι φυτευτά από τεχνίτη που «ξυρίζει» χόρτα ειδικά για στέγαση cottages. To άχερο δηλαδή μιας χορτοσκεπής, και βέβαια, αυτη η λέξη ήταν το σημαίνον και σημαινόμενο της Μαργαρίτας Αχύρου, ήτοι της Θάτσερ. Ουδέποτε ρώτησα τι καπνό φουμάρει πολιτικά ο Μπόρις ― ώζε γαρ η οικουμένη πως ήταν Τόρρυς, ένας συνδυασμός άφατης δεξιοδεξιάς με φλέγμα και ενίοτε ψευδομαρξιστικά τελειώματα στη ρητορική του, ή τουλάχιστον περσοναλιστικά του κερατά.
Πολιτισμός του Arras, Μπουντίκα η ρήγισσα, τείχος Αδριανού, Κωνσταντίνος πιτσιρικάς, Καίσαρας και Κλαύδιος, Επταρχία, Αλφρέδος, Μάγκνα Κάρτα, Βίκινγκς και Σάξονες, Νορμανδοί και Τσώσερ, ατσίγγανοι από τον Σαρλό έως τους Πήκυ Μπλάηντερς, σινεμά του γούστου μου απολύτως (αν εξαιρέσω μερικά «σκατολογικά κρυόμπλαστρα» και κάποιον Νόρμαν Γουίσντομ πρωταγωνιστή εξαιρετικά ασχετοάσχετων κρυάδων) και βέβαια, Ερρίκος 8ος, Τσώρτσιλ, παρά την γνώμη του εξαίσιου Kένεθ Μαρς ως Φράντς Λήμπκιντ, θεατρικού συγγραφέα. (*)
H ανθρωπογραφία, η γεωγραφία, τα ταραγμένα ανάγλυφα, τα ξυλιασμένα γυμνά πόδια σε ψηλοτάκουνα πέδιλα των Αγγλίδων, η δυνατότητα να μιλάς με αγνώστους οποτεδήποτε ανάλογα με την πίντα που αντέχεις, η νήσος Iona, το κάρι παντού, τα άγλυκα γλυκά, η προσφώνηση luv των γεροντισσών, αναρίθμητες και κρυμμένες συμπεριφορές, οδηγούν την λογοτεχνία, ιδίως την ποίηση, και την δηκτικότητά τους, σε απογείωση, όχι του συνειδητού σου χώρου, αλλά μια ακαταμάχητη αίσθηση Νήσου.
Η δε εικαστική και μουσική τους αντίληψη με καλύπτει τόσο πολύ, που τα όνειρά μου, από σκηνογραφία και μουσική επενδυση είναι καθαρά κόκνι.
Δεν ξέρω αν επιζήσει ο Μπόρις, και κατά βάθος δεν είμαι ποσώς αγγλόφιλος, αλλά αγγλοκρουσμένος, σίγουρα.
(*) That is because that you were taken in by that verdammte Allied propaganda! Such filthy lies! They told lies! But nobody ever said a bad word about Winston Churchill, did they? No! ‘Win with Winnie!’ Churchill! With his cigars. With his brandy. And his rotten painting, rotten! Hitler – there was a painter! He could paint an entire apartment in one afternoon! Two Coats! Churchill. He couldn’t even say ‘Nazi’. He would say ‘Noooo-zeeehz, Nooooooooooooo-zeeehz!’ It wasn’t Noses! It was Nazis! Churchill!…Let me tell you this! And you’re hearing this straight from the horse. Hitler was better looking than Churchill. He was a better dresser than Churchill. He had more hair! He told funnier jokes! And he could dance the pants off of Churchill!…Churchill!