Nόμιζα πως μια διακοπή ολίγων ημερών από την ορφάνια του λόγου, θα επέστρεφε και θα μ’ έπαιρνε σε τίλλον πτέρωμα υψιπέτειας, πως υπάρχει συνέχεια στη ζωή και ο Νοέμβριος ποτέ δεν θα μας απογοητεύει ατμοσφαιρικώς. Καβατζάρω τες θύραις ενός ιδρύματος ως αισιόδοξος σακάτης και βρίσκω την Επίδαμνο με το τεράστιο κοίλο θεάτρου με νεκρούς και αγνοουμένους, κάτι να έγινε θυσανωτό στο ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος, τον κύριο Τσίπρα στα εφ΄ω ετάχθη, ξανάκουσα την κατάρα «διπλές εκλογές» που είχα ξανακούσει, μα τον σταυρό, πριν δύο χρόνια, ως «επιχείρηση Overlord» και βέβαια δίπλα στα ατμοσφαιρικά μπουμπουνητά έναν δρόλαπα, έναν ρούφουλα πιστών του Σαμαρά που τονε θέλουν Πρόεδρα στην Ελληνική Δημοκρατία, ώ τζούφιες απειλές και υποσχέσεις Κόλασης παντού, στην εξευγενισμένη μου χώρα. Οι απόδημοι και η  ψήφος τους δεν είναι πανελλήνιο ζήτημα –η παλιά μάκινα των αεροπορικών Ομογενών μας τυραννάει από το 2000, επομένως ας ασκήσουν οι ειδήμονες φιλάνθρωπο αλληλεγγύη. Και τώρα φτάνει για σήμερα. Επτά χρόνια χωρίς τον Μίμη Σουλιώτη που πήρε μαζί του έκτοτε και μια ομάδα φίλων, δασκάλων και ποθητών. Σύντομα θα ξαναχαράξω «τον άνθρωπο που γελά» στην μούτσκα μ’ (αυτό είναι καπουτζηδιανό) και ώσπου να ξεχάσουν μερικοί τους μπαχτσέδες, θα ξαναβρεί η γραφίδα μου την ποιότητα της καταγγελτικής χαριτωμενιάς που τόσο μου αρέσει να ενασκώ.