Κάποτε, πολύ παλιά, μου είχαν ζητήσει να γράψω δοκιμαστικά -ονόματα δεν λέμε- άπαξ της εβδομάδος μια, ας την ονομάσουμε, κριτική για ταινίες παρελθουσών χρήσεων. Όχι φρέσκο πράμα, αυτό ήταν δουλειά αλλωνών, κανονικών γραφιάδων. Το όριο ήταν εκατό λέξεις, κάθε Τρίτη. Δεν ξέρω γιατί αλλά ξίνισα με τις εκατό και είπα -αυθαίρετα- να το δυσκολέψω λίγο ακόμη.

Η πρεμιέρα ήταν αυτό.

Dressed to kill / Προετοιμασία για έγκλημα  – Brian de Palma, 1980

 -Μπορείς με 56  λέξεις;

–Mπορώ.

-Ξεκίνα.

-Χίτσκοκ ανακατεμένος με λίγο Τέρενς Γιανγκ της εποχής Wait until dark. Mάικλ Κέιν shrink, Άντζι Ντίκινσον γυμνή με ρόγες κάγκελο στο μπάνιο, Νάνσυ Άλλεν με ποδάρες και ζαρτιέρες. Αν δεν τα είχε πει πρώτος ο Άλφρεντ είκοσι χρόνια νωρίτερα στο Ψυχώ, μπορεί και να χειροκροτούσα όρθιος.

-46 λέξεις

-Ο Κέιν με ξανθιά περούκα και μαύρο γυαλί είναι χάλιας.

–Ti movie spoiler είσαι ρε παπάρα..

Δεν μου είπε κανείς τίποτε, προχώρησα στην δεύτερη απόπειρα, μια βδομάδα μετά.

Joy ride / Ποτέ μη μιλάς σε ξένους – John Dahl, 2001

-Μπορείς με 9 λέξεις;

-Εγώ όχι, αυτό που έκλεψα από αλλού ναι : «Don‘t screw with people you don‘t know».

Το ίδιο βράδι μου έστειλαν sms ’ευχαριστούμε αλλά σκεφτόμασταν κάτι διαφορετικό, δεν θα συνεχίσουμε’. Οκτώ ολόκληρες λέξεις αντί για ένα ’δεν πας καλά’. Κάποιες φορές η ευγένεια των ανθρώπων είναι συγκινητική.